ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 113

“!”

ที่แท้คือความฝัน!

นางพูดละเมอแล้ว!

ฉู่เชียนหลีรีบลุกขึ้นนั่ง และเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นอะไรกระมัง? ร่างกายเจ็บหรือไม่ มีที่ไหนไม่สบายหรือไม่?”

เฟิงเย่เสวียนเม้มริมฝีปากบางเล็กน้อย พยักหน้าอย่างค่อยยังชั่ว “ยังไหว”

ตกลงมาจากที่ที่สูงเช่นนั้น กลับโชคดีสามารถรอดมาได้ นับว่าสวรรค์คุ้มครองแล้ว

“แค่รู้สึกขมปากเล็กน้อย”

“มันเป็นดีงู” ฉู่เชียนหลีเก็บ ‘ศพ’ งูที่อยู่ด้านข้างขึ้นมา “น้ำดีของงูตัวนี้มีฤทธิ์ห้ามเลือดที่ได้ผลดีมาก สามารถใช้เป็นยา”

แต่ที่นี่ไม่มีสมุนไพร ก็เลยหยดเข้าปากของเขาโดยตรง

เฟิงเย่เสวียนกวาดมองนางด้วยสายตาที่ซับซ้อนแวบหนึ่งโดยไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงมองนางอย่างเงียบๆ

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบงัน เปลวไฟวูบไหวเล็กน้อย สะท้อนลงบนใบหน้าของคนทั้งสอง ช่วยเคลือบแสงที่อ่อนโยนลงบนโครงหน้าหนึ่งชั้น กลิ่นอายของเฟิงเย่เสวียนเหมือนมุมหนึ่งของภูเขาน้ำแข็งที่นุ่มนวล ให้ความรู้สึกเข้าถึงได้ง่ายขึ้น ฉู่เชียนหลีก็อ่อนโยนว่าง่าย เหมือนภรรยาตัวน้อยที่ว่านอนสอนง่าย

เหมือนว่านางไม่ได้อัปลักษณ์

และยังดูรื่นหูรื่นตาเล็กน้อย

ทันใดนั้น เขายื่นฝ่ามือใหญ่ออกไป “มานี่”

ริมฝีปากเปิด ออกมาสองคำ จากนั้นกล่าวอย่างอลังการแต่เผด็จการ “ไหนข้าดูหน่อย เจ้าล้มเจ็บตรงไหนหรือไม่”

ทันใดนั้น ฉู่เชียนหลีก็นึกถึงตอนตกหน้าผา เฟิงเย่เสวียนกระโดดลงมากอดนาง และปกป้องนางโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตนเอง เสียงของเขาปนเสียงลมยังคงดังอยู่ในหู

“ฉู่เชียนหลี เจ้าอยู่คือคนของข้า ตายคือผีของข้า…”

นึกถึงภาพนี้ ลมหายใจของนางก็หนักขึ้น

ราวกับมีอะไรทับไว้

เฟิงเย่เสวียนที่ไม่ได้รับคำตอบ “ฉู่เชียนหลี?”

ฉู่เชียนหลีหวนคืนสติฉับพลัน รีบเอี้ยวศีรษะหลบ “ไม่ ไม่ได้เจ็บตรงไหน…ข้าไม่เป็นอะไร…”

——แม่เอ๊ย อย่าคิดว่านายช่วยฉันหนึ่งครั้ง ฉันก็จะซาบซึ้งจนน้ำตาไหล จุดธูปกราบไหว้ขอบคุณนายนะ ฉันไม่เคยลืมเนื้อแท้ของนาย : ผู้ชายกากเดนที่เตะฉันตายในทีเดียว!

ใบหน้าที่เยือกเย็นและสูงศักดิ์ของเฟิงเย่เสวียนนิ่ง เขานั่งตัวตรงด้วยท่าทางเคร่งขรึม ปลดปล่อยเสน่ห์ออกมา

“เชียนหลี มานี่”