ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 114

“...”

เชี่ย!

คำพูดนี้พูดเหมือนว่านางไปทำเรื่องน่าละอายใจอะไรมา หากไม่ใช่เพราะเขากระโดดหน้าผาสุ่มสี่สุ่มห้า นางจะรู้สึกเสียใจเช่นนี้ได้อย่างไร

ฉู่เชียนหลียืนตัวตรง เชิดหน้าขึ้นอธิบาย

“ถ้ำแห่งนี้มืดมาก มองเห็นทางไม่ชัดเจน ระวังมีพวกงูกับแมลง”

ความหมายนอกเหนือคำพูด : ยืนไม่มั่นคงเพราะมืดเกินไป ไม่ได้ลนลาน

นางที่มีชีวิตอยู่มาถึงสองชาติ มีเรื่องอะไรบ้างที่ไม่เคยพบเจอ? ก็แค่ผู้ชายไม่ใช่หรือ? เป้าหมายในชีวิตของนาง : นอนยี่สิบคน

เฟิงเย่เสวียนกวาดมองกองไฟที่ปากถ้ำแวบหนึ่ง

กองไฟส่องมา สะท้อนพื้นที่ภายในถ้ำให้สว่าง และสะท้อนลงบนใบหน้าของนางด้วย ทำให้มองเห็นรูปโฉมและโครงหน้าของนางอย่างชัดเจน

“อืม” เขาพยักหน้า “ถ้ำแห่งนี้มืดเกินไปจริงๆ ให้ข้าเดินสำรวจทางอยู่ข้างหน้า หากมีงูแมลงผีปีศาจ พระชายาจะได้วิ่งหนีง่ายขึ้น”

พูดจบ ก็ก้าวเท้ายาวเดินนำหน้า

ฉู่เชียนหลีกัดริมฝีปาก ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเขา สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือรีบหนีออกจากที่นี่

ถ้ำแห่งนี้ตั้งอยู่กลางหน้าผา ผ่านลมผ่านฝนผ่านแดดมานับหมื่นปี หินผาถูกกัดเซาะ กลายเป็นถ้ำที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ จะว่าลึกก็ไม่ลึก จะว่าตื้นก็ไม่ตื้น

เดินวนอยู่หนึ่งรอบ ไม่พบทางออก

ฉู่เชียนหลีตื่นตระหนกแล้ว

ไม่มีทาง ก็แสดงว่ามีเพียงเส้นทางที่เข้ามาจากปากถ้ำ

แต่ปากถ้ำนั่น ข้างบนเป็นยอดเขาสูงหลายเมตร ขึ้นไปไม่ได้ ข้างล่างเป็นเหวที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง ไม่กล้ากระโดด

นอกเสียจากติดปีกบิน ไม่เช่นนั้นก็จะติดอยู่ที่นี่ หิวตายหรือหนาวตายทั้งเป็น

ไม่!

“ไม่มีทางออกจริงหรือ?”

นางเดินเร็วเข้าไปกำหมัดทุบผนังหินเหล่านั้น “เป็นไปได้อย่างไรกัน…ถ้ำที่ลึกเช่นนี้ แม้แต่งูก็สามารถขึ้นมาได้ จะไม่มีทางออกได้อย่างไร?”

นางไม่เชื่อ

งูจะสามารถเลื้อยขึ้นที่สูงเช่นนี้ได้อย่างไร?