ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 115

ฝ่ามือใหญ่กำกิ่งไม้แน่นขึ้นหลายส่วน งูที่เสียบอยู่ข้างบนสั่นสองที ริมฝีปากบางของเขาเผยอยิ้ม

“เหอะๆ พระชายาช่างเลื่อมใสข้ายิ่งนัก”

“ท่านอ๋องเป็นสวรรค์ของข้า ข้าไม่เลื่อมใสท่านจะให้เลื่อมใสใครเล่า? ข้าพ่ายแพ้ใต้เสื้อผาวสีหมึกของท่านนานแล้ว เป็นบริวารใต้เสื้อผาวของท่าน”

ฉู่เชียนหลีหัวเราะเหอะๆ

ความตายอยู่ตรงหน้า ได้แต่สนองความอยากของปากแล้ว

“หืม?” เฟิงเย่เสวียนเลิกคิ้ว “หากจะว่าไป ข้าก็มีสิ่งหนึ่งที่ยังรู้สึกเสียดาย”

ฉู่เชียนหลี : ฉันใช้นิ้วเท้าคิดยังคิดได้เลย ความเสียดายของนายก็คือเซียวจือฮว่าไม่ใช่เหรอ?

ดอกบัวขาวที่อ้อนแอ้นอรชรดอกนั้น ท่าทางที่อ่อนแอจนแค่ลมพัดก็สามารถไอครึ่งชั่วยาม ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ และแค่สัมผัสก็ล้มลงทันที ไม่ว่าผู้ชายคนใดก็วางไม่ลง!

ถุย!

นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะห่วงผู้หญิงอีก ผู้ชายเป็นสัตว์ที่คิดแต่เรื่องช่วงล่างของร่างกายจริงๆ!

เฟิงเย่เสวียนพลิกงูที่อยู่ในมือ กล่าวอย่างเชื่องช้า

“หากสามารถออกไปได้ ข้าจะมอบคืนแต่งงานที่สมบูรณ์แบบให้พระชายา”

ฉู่เชียนหลีตะลึงงัน

เขา…

ในเวลาแบบนี้ คนที่เขายังห่วงคือนาง…

“แต่งงานจะสี่เดือนแล้ว ข้าทำสงครามอยู่ข้างนอกมาโดยตลอด เพิ่งกลับมาเดือนนี้ ไม่ได้ทำหน้าที่ของสามีอย่างเต็มที่ และยังทำให้พระชายาได้รับความอยุติธรรมบ่อยครั้ง”

เขาจ้องมองนาง กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“เชียนหลี หากสามารถรอดไปได้ พวกเรามาดีกัน เหมือนคู่สามีภรรยาทั่วไป เจ้าดูแลเรื่องภายใน ข้าดูแลเรื่องภายนอก ใช้ชีวิตธรรมดาๆ ดีหรือไม่?”

ลมหายใจของฉู่เชียนหลีชะงักเล็กน้อย

นี่ นี่…เขากำลังสารภาพรัก?

ไม่ คนที่เขาเกลียดที่สุดก็คือนางไม่ใช่หรือ? คนในใจของเขาคือเซียวจือฮว่าไม่ใช่หรือ?

หรือผู้ชายคนนี้ล้มจนสติฟั่นเฟือนไปแล้ว?

“เฟิงเย่เสวียน เจ้าตั้งสติหน่อย ข้า…คือฉู่เชียนหลี” ไม่ใช่เซียวจือฮว่า