ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 116

สัมผัสถูกความอุ่น

เมื่อยกมือขึ้นมาดู เลือด…

ฉู่เชียนหลียิ่งรู้สึกตัวแล้ว เมื่อก้มหน้าดู นางได้สติแบบขนลุกซู่ฉับพลัน เขินอายจนหน้าแดง พลันรีบดึงกางเกงขึ้น จัดแจงเสื้อให้เรียบร้อย

บ้าจริง!

เมนส์มา!

เมื่อครู่นางกำลังทำอะไรกับผู้ชายคนนี้?

หากไม่ใช่เพราะเมนส์มาเยี่ยมกะทันหัน นางก็อาจจะ…อืมๆ อ้าๆ โอ๊ยๆ

เฟิงเย่เสวียนรีบระงับความปรารถนาในร่างกายทันที เขาถอดผาวตัวนอกคลุมลงบนร่างกายของนาง ถือโอกาสดึงคนเข้ามาไว้ในอ้อมแขน และเอื้อมฝ่ามือข้างหนึ่งออกไปหยิบเนื้องูที่ย่างเสร็จแล้ว

ลอกเปลือกที่ไหม้จนเกรียม เผยให้เห็นเนื้ออันละเอียดอ่อนที่มีไอร้อนลอยออกมา

เอากระดูกออก หยิบมาหนึ่งชิ้น “อ้าปาก”

“ข้ากินเอง…อื้อ”

เพิ่งอ้าปาก เนื้องูหนึ่งชิ้นถูกป้อนเข้าปาก

“ข้ากิน…” ฉู่เชียนหลีเพิ่งคิดจะลุกขึ้น ก็ถูกข้อพับแขนที่มีพละกำลังของเฟิงเย่เสวียนดึงกลับไป ฝ่ามือนั้นเหมือนเหล็กกล้า กอดนางไว้ในอ้อมแขนแน่น

กลิ่นบนตัวเขาหอมมาก เป็นกลิ่นปอเหอเย็นๆ

อ้อมแขนของเฟิงเย่เสวียนอบอุ่นมาก อุณหภูมิร่างกายของเขาส่งไปยังร่างกายของนางผ่านเสื้อบางๆ

เขาใส่ใจรายละเอียดมาก ตอนป้อนนาง แม้แต่กระดูกก็ถูกเอาออกเกลี้ยง และถึงขั้นยังเป่าให้เย็น

ฉู่เชียนหลีสูญเสียกำลังรับมือฉับพลัน

หากเฟิงเย่เสวียนดุนาง ตวาดนางเหมือนเมื่อก่อน นางยังสามารถเลิกแขนเสื้อขึ้นชกต่อยกับเขา แต่เขาอ่อนโยนเช่นนี้ ลึกซึ้งเช่นนี้กะทันหัน ค่อยๆ ล้อมรอบนางเหมือนน้ำพุร้อน ราวกับปลดพละกำลังของนางทั้งหมด ได้แต่ซบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟังเหมือนแมวน้อยที่เชื่องมาก

นางเป็นคนประเภทชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม้แข็ง

“เชียนหลี”

“อืม?”

ครั้งนี้ นางขานรับอย่างคล่องปากที่สุด ราวกับว่าชื่อที่เรียกด้วยความรักนี้ถูกเรียกมานานหลายปีแล้ว

เฟิงเย่เสวียนกล่าว “อย่าหย่าเลยนะ”

ฉู่เชียนหลีได้ยินคำพูดนี้ หัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ “ตอนนี้พวกเราติดแหง็กอยู่ที่นี่ ออกก็ออกไปไม่ได้ จะหย่าอย่างไร?”

ปีนขึ้นข้างบน? สูงตั้งหลายร้อยเมตร