ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 134

วันรุ่งขึ้น

วันนี้ฉู่เชียนหลีอยากออกจากจวน แต่กลับถูกขวางเอาไว้

“พระชายา ไม่ได้รับอนุญาตจากท่านอ๋อง ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าออกจวนขอรับ” ทหารยามที่เฝ้าประตูยื่นมือออกมาขวางคนไว้

ฉู่เชียนหลีหัวเราะ

ทำไม?

คิดจะขังนาง?

นางไม่ใช่นกในกรงเสียหน่อย และยิ่งไม่ใช่สัตว์ ไม่มีอิสระกระทั่งออกจากจวน?

“แล้วถ้าข้าจะออกไปให้ได้ล่ะ” นางกล่าวถามกลับ

ทหารยามก้มศีรษะ “พระชายาโปรดอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลยขอรับ”

“ทำไมถึงเป็นข้าที่ทำให้พวกเจ้าลำบากใจ? เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องทำให้พวกเจ้าลำบากใจ” ฉู่เชียนหลีพูดจบ ก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก

“พระชายา…”

“ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกล้าขวางข้า?”

กวาดสายตามองอย่างเย็นชา ราวกับลูกธนูที่แหลมคม ทำให้มือที่ยื่นออกไปของทหารยามทั้งสองคนหยุดชะงัก ไม่กล้าก้าวออกไปข้างหน้าแม้แต่ครึ่งก้าวทันที

ปัจจุบัน พระชายาได้รับความโปรดปราน สถานะไม่เหมือนเมื่อก่อน

พวกเขาไม่กล้าละเลย

สิ้นเสียงฉู่เชียนหลี นางก้าวเขาข้ามธรณีประตูไปอย่างลำพอง

ทหารยามหมดหนทาง “รีบไปรายงานท่านอ๋อง”

ออกจากจวน

ฉู่เชียนหลีไปบ้านหลังหนึ่งที่เรียบง่ายและเปลี่ยว เพื่อเยี่ยมผู้ชายที่ได้รับบาดเจ็บที่ขาคนนั้น คิดไม่ถึงว่าตอนที่เพิ่งเดินเข้าไป ผู้ชายคนนั้นตกใจจนขวัญหนีกระเจิง

“พระ พระชายาอ๋องเฉิน…ข้าน้อยคำนับพระชายาอ๋องเฉิน!”

ฉู่เชียนหลีตะลึงงันครู่หนึ่ง

นางสวมผ้าคลุมปิดใบหน้าไว้ มองไม่เห็นปาน เขารู้สถานะของนางได้อย่างไร?

นางเดินเข้าไป “ขาของเจ้าดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

“หา! พระชายาอ๋องเฉิน…”

ชายคนนั้นหลบเลี่ยงตามจิตใต้สำนึก ราวกับเห็นสัตว์ประหลาด

ฝีเท้าฉู่เชียนหลีชะงักเล็กน้อย ลูบใบหน้าที่อยู่ใต้ผ้าคลุมหน้าทีหนึ่ง ปานที่อยู่บนใบหน้าของนางน่าเกลียดมาก มีหลายคนที่กลัวจริงๆ

นางยกมือปลอบใจ “ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ทำร้ายเจ้า”

“หา!”