ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 47

วันรุ่งขึ้น

ในตอนเช้า หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ฉู่เชียนหลีสวมผ้าคลุมหน้าก็ออกไปแล้ว

บนถนนใหญ่ เจริญรุ่งเรือง เสียงครึกโครม ผู้คนพลุกพล่าน ทุกที่เต็มไปด้วยฉากที่คึกคัก

นางเจอร้านยาแห่งหนึ่ง ก้าวเท้าเดินเข้าไป

เด็กขายยาที่กำลังจัดเรียงสมุนไพรเห็นมีแขกก็เดินเข้าไปกล่าวถามทันที

“คุณหนูท่านนี้ ไม่ทราบว่าจะหาหมอหรือซื้อยาขอรับ?”

ฉู่เชียนหลีกวาดมองโรงหมอแวบหนึ่ง มีสมุนไพรจำนวนมากถูกจัดวางไว้บนชั้นวาง มีทั้งแห้ง สด ทั่วไป หายาก ล้ำค่า…มีครบทุกอย่าง

นางกล่าวถามด้วยความคิดที่จะลองเสี่ยงโชค

“ที่นี่มีหญ้าเหมันต์หรือไม่?”

เด็กขายยาตะลึงงันครู่หนึ่ง จากนั้นยิ้มแห้งๆ “คุณหนู ในเมื่อท่านต้องการซื้อหญ้าเหมันต์ ก็ควรจะรู้เงื่อนไขที่สูงมากของหญ้าเหมันต์กระมัง?”

หญ้าชนิดนี้ไม่สามารถออกห่างจากพื้นหิมะ เมื่อไรที่แยกจากกัน หลังหนึ่งชั่วยามก็จะเหี่ยวเฉา เมื่อเหี่ยวเฉาก็สูญเสียสรรพคุณยา

สภาพอากาศของแคว้นตงหลิงอบอุ่นตลอดปี สี่ฤดูเหมือนฤดูใบไม้ผลิ โดยพื้นฐานไม่มีหญ้าเหมันต์

“คุณหนู หากท่านต้องการหญ้าเหมันต์มากจริงๆ ไม่สู้ไปแคว้นเป่ยหนิงที่อยู่ทางตอนเหนือสุด แคว้นเป่ยหนิงถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งและหิมะ อุณหภูมิสามารถแช่แข็งคน ที่นั่นน่าจะมีหญ้าเหมันต์ขอรับ”

“...”

เพื่อยาต้นเดียว ต้องหอบไปถึงแคว้นอื่น

หากนางรู้ว่าใครเป็นคนวางยาพิษ นางจะต้องกระชากคนคนนี้ออกมา หักแขน แล้วค่อยเด็ดหัวของเขาลงมา จากนั้นชุบด้วยแกลบ โยนเข้าไปทอดในหม้อน้ำมัน!

ทอดจนหอม!

แล้วนำออกมาโยนลงพื้น กระทืบให้แหลกในทีเดียว!

หลังจากฉู่เชียนหลีกล่าวขอบคุณก็ออกจากโรงหมอ แล้วไปเสี่ยงโชคต่อในร้านถัดไป แต่ก็ทำให้นางผิดหวัง เข้าออกโรงหมอสิบกว่าแห่งติดต่อกัน ก็ไม่มีสักที่

นางลูบผ้าคลุมบนใบหน้า รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

หรือว่านางต้องแบกหน้าอัปลักษณ์เช่นนี้ไปทั้งชีวิตหรือ?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน