ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 51

มองดูชายสองคนที่อ้อนแอ้นอรชร เวลานี้ฉู่เชียนหลีแค่อยากกัดผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆ และแอบหลั่งน้ำตา

สวรรค์!

เหตุใดสวรรค์จึงต้องแย่งชิงความงามของนางไป?

อยากปลดปล่อยความเป็นตัวเอง แต่ก็กังวลว่าเมื่อถอดผ้าคลุมหน้า จะทำให้คนตกใจหนีกระเจิง ทั้งๆ ที่ควรจะไปแล้ว แต่ก็อาลัยอาวรณ์ผู้ชายสองคนที่เหมือนดอกไม้คล้ายหยก สองจิตสองใจจนเกิดสงครามชักเย่อครั้งใหญ่ในใจ

ฮือๆ…

ไม่สนใจแล้ว!

มนุษย์ยืนอยู่บนโลกใบนี้ ก็ควรจะใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน แสวงหาความสุขให้เต็มที่ อ๋องเฉินนั่นไม่ชอบนาง นางก็ไม่ได้รักอ๋องเฉิน จะมาแขวนคอตายบนต้นไม้ใหญ่ไร้ค่าที่ชื่ออ๋องเฉินไม่ได้เด็ดขาด

อ่า…

ภายใต้ความหุนหันพลันแล่น นางรับแก้วเหล้า ยกแขนเสื้อปิดปังใบหน้า หันกายไปด้านข้าง ดื่มหมดแก้วในคราวเดียว

“ฮ่าๆๆ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าชอบ” หลิงเชียนอี้ตบโต๊ะหัวเราะเสียงดัง “แม่นาง ขอแค่เจ้าเอ่ยปาก ไม่ว่าเจ้าต้องการผู้ชายกี่คน ก็ล้วนไม่ใช่ปัญหา”

บางคนก็อ้วนบางคนก็ผอม ทุกคนมีเอกลักษณ์ของตนเอง

“ข้าอยากได้สามสิบคน!”

หลิงเชียนอี้ “เอ่อ? เจ้าก็โลภเกินไปแล้วกระมัง…”

ตู้หนิงตบโต๊ะ “โอ้โฮ แม่นางเป็นคนใจถึง ข้าชอบ มา พวกเราชนหนึ่งแก้ว”

ซูมู่ : โตจนอายุป่านนี้แล้ว ไม่เคยเห็นผู้หญิงที่เปิดกว้างและไม่ยึดติดเช่นนี้มาก่อน แต่ว่าเที่ยวเล่นกับผู้หญิง รู้สึกว่าไม่เลวเหมือนกันนะ?

เริ่นอันหรานยิ้มแล้วยิ้มอีก : ในเมื่อยังไม่แต่งงาน กินดื่มเที่ยวสนุกเป็นเรื่องที่สมควร

“มา ดื่ม”

“ชน!”

“แม่นาง เจ้าเล่นทายนิ้วเป็นหรือไม่?”

“เป็น”

ด้วยเหตุนี้ คนทั้งกลุ่มจึงเล่นทายนิ้วดื่มเหล้าอย่างมีความสุข ตอนแรกก็ยังนั่งกันอยู่ แต่เมื่อเวลาค่อยๆ ผ่านไป มือเริ่มรำ ขาเริ่มเต้น สุดท้ายต่างก็ลุกขึ้นยืนทีละคน เท้าเหยียบโต๊ะ กระชากปกคอเสื้อออก โยกหัวส่ายศีรษะอย่างเมามัน

“สองพี่น้องรักกัน สามดวงดาวส่องแสง สี่ฤดูมั่งมีศรีสุข ห้ายอดกวีนิพนธ์ หกราบรื่นสมดังใจ เจ็ดเทศกาลขอความเฉลียวฉลาด…”

ยามราตรีมาเยือนโดยไม่รู้ตัว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน