“ฉู่เชียนหลี!”
พลันเฟิงเย่เสวียนแน่นหน้าอก มือที่จับไหล่ของนางเปลี่ยนเป็นช้อนอุ้มขึ้นมา เขาถีบประตูห้องหนังสือ ก้าวเท้ายาวเดินเข้าไป
“ใครก็ได้ ไปเอายามา!”
วางคนลงบนเก้าอี้นวมเล็ก จับเท้าข้างที่ได้รับบาดเจ็บของนางไว้ ถอดรองเท้าปักลายดอกไม้ ดึงถุงเท้าออก นิ้วเท้าที่เรียบเนียนได้บวมฉึ่งเหมือนกับตุ๊กตาหัวอ้วนสีแดงห้าตัว
สาวใช้เดินเข้ามา เห็นภาพนี้แล้วตกใจจนสะดุ้ง
ท่านอ๋องปฏิบัติต่อพระชายา…
นางไม่กล้าพูดมาก รีบก้มหน้าลง ระงับความตกใจในใจ ส่งยาเสร็จก็ออกไปแล้ว
เฟิงเย่เสวียนรีบควักยามาทาที่นิ้วเท้าของนาง
ฉู่เชียนหลีตกใจจนถีบเท้า “เจ้าทำอะไร…”
“อย่าขยับ!”
เสียงของเขาทุ้มต่ำ ฝ่ามือใหญ่และมีกำลังจับข้อเท้าของนางไว้แน่น ทายาที่อยู่บนปลายนิ้วลงไป และเริ่มลูบเบาๆ ให้กระจายออก
ซี้ด…
เย็นจัง
ร่างกายของฉู่เชียนหลีหดเกร็งโดยไม่รู้ตัว มองผู้ชายที่คุกเข่าข้างหนึ่งตรงหน้าเท้า และทายาให้นางอย่างคาดคิดไม่ถึงเล็กน้อย ในศีรษะเต็มไปด้วยความตะลึงงัน
เขาบ้าไปแล้ว?
เมื่อก่อนเขาตบตีดุด่าว่านาง จอมเผด็จการผู้หล่อเหลาที่ใช้สายตาฆ่านางคนนั้นไปไหนแล้ว?
เฟิงเย่เสวียนพลางทายาให้นาง พลางกล่าวตำหนิอย่างเย็นชา
“ยังทุบโดนขาของตัวเองได้ ยังมีหน้ามาหลบมุมกำแพงหรือ? โง่เช่นนี้ ตกลงเจ้าสามารถมีชีวิตรอดมาถึงอายุสิบห้าได้อย่างไร?”
“...”
เฮ้ย!
ยังด่านางอีกแน่ะ
ฉู่เชียนหลีโต้กลับ “ใครใช้ให้เจ้ามายืนข้างหลัง ทำข้าตกใจกะทันหัน?”
เขาเงยหน้าขึ้น “ดังนั้นเจ้ายอมรับแล้ว เจ้านำก้อนอิฐมาเพราะข้าโดยเฉพาะ?”
ฉู่เชียนหลีชะงักกะทันหัน “...”
ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้ยังย้อนคำพูดของนางอีก
เจ้าจิ้งจอกเฒ่าที่เจ้าเล่ห์!
“แน่นอน…ไม่ใช่! ข้ากำลังก่อกำแพงให้เจ้า!” นางยืดคอพูดโกหกโดยไม่กะพริบตา


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ