ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 62

เขายกใบหน้าผิวสีแทนขึ้น น้ำเสียงหนักแน่นทรงพลัง เสียงดังชัดเจน ไม่สามารถรู้สึกถึงเจตนาขอโทษใดๆ ในน้ำเสียงของเขา กลับกันให้ความรู้สึกไม่กลัวเพราะมีคนหนุนหลังเล็กน้อย

เฟิงเย่เสวียนวางฉู่เชียนหลีลง กวาดมองเขาอย่างเฉยเมยแวบหนึ่ง “อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?”

ด้านข้าง ทหารชั้นผู้น้อยคนหนึ่งตอบอย่างหวาดกลัวเล็กน้อย

“นิ้วข้างขวาของรองแม่ทัพเจียงถูกฟัน…ขาดไปสี่นิ้ว เหลือ เหลือแค่นิ้วโป้ง…”

ในกองทัพ ความพิการคือข้อห้ามสูงสุด บาดแผลตรงมือยิ่งสำคัญอย่างยิ่ง

ไม่มีนิ้วมือจะถือกระบี่อย่างไร? จะเข้าสนามรบอย่างไร?

รองแม่ทัพเจียงนิ้วมือขาด ไม่สามารถฆ่าศัตรูบนสนามรบอีกต่อไป ทั้งชีวิตจบสิ้นแล้ว…

“ข้าน้อยไม่มีเจตนาขอรับ” รองแม่ทัพโหวเอ่ยปากอีกครั้ง “ตอนประลองยุทธ์ กระบี่ที่ข้าน้อยฟันออกไปเก็บไม่ทัน นี่ถึงได้พลาดทำร้ายรองแม่ทัพเจียง ข้ารู้สึกเสียใจยิ่งนัก”

พูดจบ เขาถอนหายใจอย่างเสียดาย

ฉู่เชียนหลีมองคนคนนี้แวบหนึ่ง ความกล้าหาญแฝงระหว่างคิ้ว เยือกเย็นทั่วร่าง แต่ดวงตาคู่นั้นแคบยาว ดูแล้วให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคนจิตใจคับแคบ ชอบคิดเล็กคิดน้อย

เวลานี้ หานอิ่งเดินออกมาจากในกระโจม

“นายท่าน ห้ามเลือดได้แล้วเจ้าค่ะ แต่นิ้วมือของรองแม่ทัพเจียง…”

พิการแล้ว

แววตาเฟิงเย่เสวียนเคร่งขรึม

รองแม่ทัพเจียงจงรักต่อเขาถึงขั้นสามารถถวายชีวิต พวกเขาเคยร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ หนีเอาชีวิตรอดจากความตาย ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมเป็นร่วมตาย รองแม่ทัพเจียงยังเคยช่วยเขา ถูกกระบี่แทงที่ท้องสามครั้ง ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

“รองแม่ทัพเจียง…”

เหล่าทหารเศร้าเสียใจ

หลังจากหวนคืนสติ ต่างจ้องรองแม่ทัพโหวด้วยความโกรธ พลันตะคอก

“ต้องเป็นเพราะรองแม่ทัพโหวอิจฉารองแม่ทัพเจียงแน่ ศึกใหญ่ครั้งนี้ รองแม่ทัพเจียงของเราสร้างผลงานใหญ่ รองแม่ทัพโหวสู้รองแม่ทัพเจียงไม่ได้ จึงจงใจทำเช่นนี้!”

ทหารในสังกัดของรองแม่ทัพโหวได้ยินคำพูดเหล่านี้ ไม่พอใจแล้ว กล่าวโต้กลับไป

“ประลองยุทธ์ได้รับบาดเจ็บเป็นเรื่องปกติ ใครสามารถรับประกันได้ว่าจะไม่เกิดอุบัติเหตุ? ในเมื่อรองแม่ทัพกลัว ก็ไม่ควรยอมรับการท้าของรองแม่ทัพโหวตั้งแต่ตอนแรก ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้ว ก็มาโทษผู้อื่น ไม่มีความรับผิดชอบเลยสักนิด”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน