ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 82

ด้านนอกเรือนหานเฟิง

ฉู่เชียนหลีคว้าเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง วิ่งที่ด้านหลังภูเขาปลอมด้วยท่าทางตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก วิ่งเข้าไปหลบในสถานที่ลับตาคนถึงจะกล้าหยุดวิ่ง

กระหืดกระหอบ ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นเยือก

เป็นน้ำตา...

นางลูบใบหน้าที่เปียกชื้นอย่างตกใจกลัว นางไม่กลัวฟ้า ไม่กลัวดิน ฝีมืออยู่กับตัว กล้าหือกับทุกคน แต่กลับถูกเฟิงเย่เสวียนทำให้ตกใจจนร้องไห้ออกมา?

ไม่เอาไหนจริง ๆ !

เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อครู่นี้ สีหน้าของนางก็หม่นหมองลงอึมครึมเป็นอย่างยิ่ง

เป็นเซียวจือฮว่าบอกนาง ว่ามีคนมาหานาง

เฟิงเย่เสวียนก็รู้เรื่องที่นางไปพบกับหานมู่ซี

เดาออกได้ไม่ยาก เรื่องนี้จะต้องเป็นฝีมือของเซียวจือฮว่า

เซียวจือฮว่า!

ฉู่เชียนหลีจัดเสื้อผ้า นำผมที่ยุ่งเหยิงทัดข้างหูเรียบร้อย ปรับลมหายใจเรียบร้อย รอจนกระทั่งตอนที่มองความผิดปกติใดๆไม่ออก ถึงได้เดินออกมาจากด้านหลังภูเขาปลอม เดินมุ่งหน้าไปยังเรือนหมิงเยว่ด้วยสายตาที่มืดครึ้ม

ระหว่างทาง มีคนจำนวนไม่น้อยจ้องมองนาง

เดิมทีอยากจะทำความเคารพ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่เคร่งขรึมบึ้งตึงนั้นของพระชายาก็ตกใจจนก้มหน้างุด ไม่กล้าพูดมาก

จนกระทั่งเข้าไปถึงเรือนหมิงเยว่

ถีบประตูออก

ปัง...

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว

ภายในห้อง เซียวจือฮว่าที่กำลังทาเล็บตกใจสะดุ้งโหยง เหลือบตามองไป ดวงตาปรากฏความไร้เดียงสา

“พี่หญิง ท่านจะมาที่นี่เหตุใดจึงไม่บอกกับข้าเสียหน่อย ทำให้ข้าตกอกตกใจหมด...แค่ก ๆ”

นางลูบทรวงอกเบา ๆ ท่าทางไอเบา ๆ ราวกับต้นหลิวที่ปลิวไหวไปตามลม อ่อนแอเหลือเกิน

“ข้าปอดไม่ดีตั้งแต่เล็ก ได้รับความตกใจไม่ได้ พอตกใจก็จะหายใจไม่ออก...แค่ก...”

ฉู่เชียนหลีจ้องมองดอกบัวขาว[footnoteRef:1]ด้วยสายตาเย็นชา พร้อมยกมุมปากด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน [1: ดอกบัวสีขาว หมายถึง ผู้หญิงที่ภายนอกดูใสซื่อบริสุทธิ์แต่ภายในคิดไม่ซื่อ]

“เซียวจือฮว่า เจ้าไม่จำเป็นต้องวางแผนเช่นนี้กับข้า หัวใจของข้าไม่ได้อยู่กับเฟิงเย่เสวียน ย่อมไม่มีทางแย่งผู้ชายกับเจ้า”

เซียวจือฮว่ากะพริบตาโตที่เปล่งประกายแวววาวปริบ ๆ มองนางอย่างไม่เข้าใจ

“พี่หญิงกล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”

น้ำเสียงของนางหวานหยดย้อย เพียงพอพอกระตุ้นความปรารถนาของบุรุษเพศทั้งมวล

แต่ผู้หญิงรู้จักผู้หญิงดี มีแต่ผู้หญิงที่รู้ว่านั่นคือดอกบัวขาว