ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง นิยาย บท 14

หมอหลวงหูตกใจจนเหงื่อชุ่มตัว ทว่าองค์หญิงใหญ่กลับค่อยๆ ลืมตาขึ้น

นางได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่นี้หมดแล้ว ไม่คิดว่าหมัวมัวข้างกายตนจะหักหลังตนเช่นนี้

“องค์หญิงใหญ่ ข้ารู้ว่าท่านเกลียดชังข้า ทว่ามีเพียงท่านเชื่อฟังข้าดีๆ ท่านกับทารถในครรภ์ถึงจะปลอดภัย รอให้ท่านให้กำเนิดบุตรโดยปลอดภัยแล้วค่อยมาคิดบัญชีกับข้า” ซูเนี่ยนกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง และไม่หยุดหยิบยาจากกล่องยา สุดท้ายหยิบใบมีดเล็กออกมาสองสามเล่ม

“ได้” องค์หญิงใหญ่สับสน นางเป็นคนฉลาดปราดเปรื่องอยู่แล้ว ดังนั้น เรื่องราวเป็นมาอย่างไร นางพอจะเดาออก

เกิดเรื่องใหญ่กับนางปานนี้ ทว่าราชบุตรเขยกับไม่ปรากฏตัวสักที ต้องเป็นเพราะสตรีในจวนนั่นยื้อเวลาเขาไว้เป็นแน่

นางต้องให้กำเนิดบุตรออกมาให้ได้ และจะต้องจับตัวคนที่ทำร้ายนางให้ได้

“องค์หญิงใหญ่ ประเดี๋ยวข้าจะผ่าเปิดท้องของท่าน แล้วนำเด็กออกมานะเพคะ ข้ารู้ดีว่ามันน่ากลัว แต่ทว่าจำเป็นต้องทำเช่นนี้จริงๆ” ซูเนี่ยนกล่าวจบพลันหยิบยาสลบออกมาใช้ให้กับองค์หญิงใหญ่

“หมอหลวงหู ท่านมาเป็นผู้ช่วยข้าที ประเดี๋ยวหากข้าต้องการอะไร ท่านก็หยิบสิ่งนั้นให้ข้า”

“หมอตำแย เจ้าเตรียมสำลีสะอาดกับผ้าห่มไว้ แล้วต้มน้ำร้อนใหม่อีกหม้อ”

ซูเนี่ยนจัดแจงหน้าที่อย่างใจเย็น

หมอหลวงหูและหมอตำแยตกใจจนอึ้ง ต้องให้ซูเนี่ยนตะโกนเสียงดังถึงจะดึงสติกลับมาได้

“พ่ะย่ะค่ะ เพคะ”

เวลาผ่านไปเป็นนาทีเป็นวินาที องค์หญิงใหญ่ได้รับฤทธิ์ยาสลบไป บัดนี้จึงสลบไปแล้ว หน้าผากของซูเนี่ยนมีเหงื่อซิบอยู่เล็กน้อย ส่วนหมอหลวงหูตกใจจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง เขามองดูซูเนี่ยนผ่าเปิดช่องท้องขององค์หญิงใหญ่แล้วนำเด็กทารกออกมา จากนั้นค่อยเย็บปิดช่องท้องขององค์หญิงใหญ่กลับ

มือของซูเนี่ยนรวดเร็วมากจนมองแล้วตาลาย หมอหลวงหูมองซูเนี่ยนด้วยแววตาแฝงด้วยความนับถือ

ไม่เคยได้ยินมาก่อน ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยจริงๆ แต่กลับยอดเยี่ยมราวกับฮัวโต๋[footnoteRef:1]กลับชาติมาเกิด! [1: ฮัวโต๋ เป็นแพทย์ในช่วงปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันออก คนแรกที่ใช้ยาสลบระหว่างผ่าตัด]

เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งเค่อ[footnoteRef:2]ในขณะที่ทุกคนคิดว่าไม่มีหวังแล้ว เสียงร้องไห้ของทารกน้อยแรกเกิดพลันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ [2: หนึ่งเค่อ เท่ากับสิบหานาที]

เหล่าสาวใช้ต่างดีใจกันจนร้องไห้ ไม่รู้ว่าดีใจแทนองค์หญิงใหญ่ หรือดีใจที่ตนจะไม่ถูกฝังกันแน่

“ท่านอ๋องเพคะ องค์หญิงใหญ่ให้กำเนิดคุณชายน้อยเพคะ” หมอตำแยวิ่งตัวสั่นออกมาประกาศข่าวดี

“องค์หญิงใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง” ฉู่อี้หานรีบถามด้วยความเป็นห่วง

“ทูลท่านอ๋อง องค์หญิงใหญ่ปลอดภัย ปลอดภัยทั้งแม่ลูกเพคะ”

“ท่านอ๋อง”

สาวใช้สังเกตเห็นฉู่อี้หานจึงเข้าไปทำความเคารพ สาวใช้อีกคนหนึ่งไหวพริบไวยิ่งกว่า อุ้มเด็กมาให้ฉู่อี้หานชื่นชมทันที หลังจากที่ได้เห็นลูกน้อยแล้ว สีหน้าของฉู่อี้หานถึงอบอุ่นขึ้นบ้าง

“องค์หญิงใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง”

หลังจากชื่นชมทารกเสร็จ ฉู่อี้หานก็มองไปที่องค์หญิงใหญ่ที่กำลังสลบอยู่แล้วขมวดคิ้วมุ่น

“นาง…”

“ไอ้หยา ท่านอ๋อง ท่านทรงไม่รู้ว่าพระชายาเก่งกาจมากเพียงใด นางเปิดท้ององค์หญิงใหญ่แล้วเย็บปิดใหม่ เพียงครู่เดียวคุณชายน้อยก็ออกมาแล้ว”

หมอหลวงหูขัดซูเนี่ยนไว้ แล้วพรรณนาถึงวิธีการต่างๆ ที่ซูเนี่ยนใช้เมื่อครู่นี้ให้กับฉู่อี้หานฟังอย่างตื่นตาตื่นใจพลางทำท่าทำทางระหว่างเล่าด้วย

หมอหลวงหูในขณะนี้ลืมไปอย่างสิ้นเชิงแล้วว่า คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือฉู่อี้หานอ๋องผู้เย็นชา ทว่าฉู่อี้หานเองก็ไม่ถือสา เพียงแต่รู้สึกกลัวและมองไปที่ซูเนี่ยนอย่างอดไม่ได้

หมอหลวงหูหมกมุ่นในวิชาแพทย์ ขุนนางน้อยใหญ่ในเมืองหลวงไม่มีผู้ใดไม่รู้ นับแต่ที่ตระกูลลู่หยุดประกอบวิชาชีพแพทย์แล้ว หมอหลวงหูก็กลายเป็นหมอฝีมือต้นๆ ในวงการแพทย์แห่งเมืองหลวง อย่าได้ประเมินความสามารถของเขาต่ำไปเชียว