ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 524

บทที่ 524 รักษาได้

บทที่ 524 รักษาได้

ถึงถวนถวนจะยังเด็กแต่เธอก็อ่อนไหวมาก ตั้งแต่คุณครูหวังพูดแบบนั้นที่โรงเรียน เธอก็รู้ว่าจะไม่มีใครเชื่อเธออีกแล้ว

เด็กหญิงจึงรู้สึกเป็นกังวลไม่น้อยเลย ตอนนี้คำพูดไม่อาจดึงความมั่นใจของเธอกลับมาได้แล้ว

แต่สวี่รุ่ยก็งุนงงเล็กน้อยและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

อย่างไรแล้ว ในสายตาของเธอมะเร็งระยะสุดท้ายก็ไม่มีทางรักษาให้หายได้

แต่ชายตรงหน้าเธอก็ดูพึ่งพาได้ยิ่งนัก

ดูจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้ว เขาไม่เคยคุยโม้โอ้อวดเรื่องอะไรมาก่อน

“แต่…นี่มันเหลือเชื่อเกินไป…”

สวี่รุ่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็คิดไม่ออกว่าจะพูดอย่างไรดี

“น่าเหลือเชื่อใช่ไหมล่ะ? ขึ้นรถสิ ถ้าคุณครูคิดว่ามันเป็นปาฏิหาริย์ที่ไม่มีวันเกิดขึ้น ผมจะทำให้เห็นเองว่าปาฏิหาริย์คืออะไร”

เมื่อเห็นว่าลูกสาวของตนมีความสุขมากขนาดไหน อวี้ฮ่าวหรานก็อารมณ์ดีตามไปด้วย

ตอนนี้ตงตงและคุณครูหวังอยู่บนรถอีกคันหนึ่งเพื่อล่วงหน้าไปยังโรงพยาบาลก่อน

สวี่รุ่ยพยักหน้าและขึ้นไปบนรถ เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเชื่อใจอีกฝ่ายแล้ว

โรงพยาบาลที่แม่ของตงตงรักษาตัวอยู่ไม่ห่างไปจากโรงเรียนอนุบาลมากนัก หลักจากผ่านไปไม่นานพวกเขาก็ไปถึง

ระหว่างทางอวี้ฮ่าวหรานซื้อผลไม้มามากมายตามคำขอของถวนถวน

ขณะที่ตรงเดินขึ้นบันได จู่ ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่หนักหน่วงขึ้นในทันใด

ระหว่างทางเดิน ชายวัยกลางคนคนหนึ่งผู้มีหนวดเคราและผมเผ้ายุ่งเหยิงนั่งอยู่

“นี่มัน…พวกเรารู้ช้าเกินไป มันแพร่กระจายไปแล้ว ถึงจะทำคีโมบำบัดก็ไม่มีทางช่วยได้อยู่ดี”

แพทย์หญิงคนหนึ่งข้างกายเขากล่าวด้วยสีหน้าหมองหม่น

“คุณหมอเจียง ผมขอร้อง ได้โปรดทำอะไรสักอย่างเถอะ! ตงตงพึ่งจะ 4 ขวบเอง ผมจะให้เขาเสียแม่ไปไม่ได้!”

ชายวัยกลางคนขอร้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว

“เราไม่มีวิธีรักษาโรคนี้จริง ๆ ค่ะ”

แพทย์หญิงสาวส่ายหน้า เธอไม่สามารถทำอะไรได้จริง ๆ

เมื่อมาถึงที่สวี่รุ่ยก็ได้แต่เงียบกริบ นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่เขามาที่นี่

ครั้งแรกที่มาเยี่ยม ความสิ้นหวังของมะเร็งระยะสุดท้ายทำให้เธอต้องตกตะลึง

เธอหวาดกลัวการเห็นความสิ้นหวังยิ่งกว่าอะไร

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วเล็กน้อย หูอันเฉียบแหลมทำให้เขาได้ยินเสียงในห้องผู้ป่วยได้อย่างชัดเจน

“จินเสี่ยว…แล้วคนแก่แบบพวกเราจะทำยังไง…เธอยังเด็กอยู่เลย… ทำไมถึงเป็นโรคนี้ได้ล่ะ…”

“แม่…อย่าทำแบบนี้เลย ตงตงจะกลัวนะ…แม่…”

เสียงจากในห้องผู้ป่วยทำให้หัวใจของเขาบีบแน่นยิ่งกว่าเก่า

แม้จะมีประสบการณ์การใช้ชีวิตมากว่าหลายร้อยปี อวี้ฮ่าวหรานก็อดรู้สึกหนักหน่วงเพราะภาพนี้ไม่ได้

โลกใบนี้เต็มไปด้วยความสุขและความทุกข์ซึ่งน่าประทับใจเหลือเกิน

ประตูตึกคนไข้ถูกผลักเปิดออกอย่างรวดเร็ว

มีคนอยู่ข้างในห้องราว 5-6 คน

บนเตียงโรงพยาบาลคือหญิงสาวผู้ซึ่งมีผิวซีดเผือดคนหนึ่งอายุราว 30 ปีเท่านั้น ร่างกายของเธอดูอ่อนแอเป็นอย่างมาก

ชายผู้อยู่ข้างกายเธอร้องไห้อย่างขมขื่น คำพูดที่สั่นสะท้านของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังขณะที่พยาบาลคนหนึ่งฉีดยาให้เธอ

ตอนนั้นเอง คุณครูหวังที่มาถึงก่อนก็นั่งลงตรงหน้าเตียงโรงพยาบาลอีกเตียงหนึ่ง และปลอบตงตงในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน

เธอรู้สึกว่ามันปุบปับเกินไปและภาพเช่นนี้ไม่เหมาะสำหรับเด็กจริง ๆ

“ตงตง!”

ถวนถวนดูจะไม่ได้รับผลกระทบจากบรรยากาศโดยรอบ เธอตะโกนลั่นทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้อง

อวี้ฮ่าวหรานก้มและวางตัวเธอลง

แม่ของตงตงบนเตียงโรงพยาบาลหันไปมองชายที่ประตูด้วยความสงสัย เธอรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคยเล็กน้อยแต่ก็นึกไม่ออกอยู่พักใหญ่