ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 526

บทที่ 526 ความโกรธ

บทที่ 526 ความโกรธ

หลังจากที่การรักษาจบสิ้นลงและได้รับการยืนยันแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็ดึงพลังจิตวิญญาณกลับมาด้วยึความมั่นใจ

“ภรรยาของผม…เป็นยังไงบ้างครับ?”

ตอนนี้จินเสี่ยวผล็อยหลับไปแล้ว

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เซลล์มะเร็งส่วนมากถูกกำจัดออกไปแล้ว พรุ่งนี้ผมจะกลับมาอีกทีถ้ามีเวลา”

อวี้ฮ่าวหรานกล่าวอย่างใจเย็น

“จริงเหรอครับ?”

ดวงตาของจางต้าหยงเบิกกว้างเมื่อได้ยินดังนั้น

“ถ้าคุณไม่เชื่อผมก็ลองไปเอ็กซเรย์ดูได้เลย”

อวี้ฮ่าวหรานไม่อยากพูดอะไรเยอะ เขาแค่ทำไปเพื่อถวนถวนเท่านั้น

“คุณ…ไม่ต้องการเงินเหรอ?”

จางต้าหยงได้สติกลับมาแต่ก็พบว่าอีกฝ่ายเดินไปถึงประตูห้องแล้ว

“ฮ่า ๆ! ไม่ต้องหรอก”

หลังจากที่หัวเราะเบา ๆ อวี้ฮ่าวหรานก็เดินออกจากห้องผู้ป่วยไป

ประตูห้องพักปิดลงและผู้คนข้างนอกก็หันมามองเขาทันที

แต่เขาก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย

“คุณอาจินหายป่วยแล้ว พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

เขาเดินเข้าไปคุยกับลูกสาว

แต่ในตอนนั้นเอง รองผู้อำนวยการหลี่ก็พาคนเข้ามาขวางเขาไว้

“เฮอะ หลอกเอาเงินเสร็จแล้วก็จะไปงั้นเหรอ? อะไรกัน! กล้ามาต้มตุ๋นกันถึงในโรงพยาบาลของเราเลยเหรอ?”

อารมณ์เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เรื่องนี้จะทำให้ชื่อเสียงของโรงพยาบาลเสื่อมเสียอย่างหนัก!

“ผมหลอกลวงเรื่องอะไร?”

อวี้ฮ่าวหรานงงเล็กน้อย เขาไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอกเมื่อครู่นี้มากนัก

“ทำมาเป็นพูด! ฮึ่ม อย่าพยายามหนีเลย ตำรวจกำลังมาแล้ว รอไปจบชีวิตที่สถานกักกันได้เลย!”

รองผู้อำนวยการหลี่กล่าวอย่างโหดร้าย

ตราบใดที่ยังไม่เกิดเรื่องผิดปกติขึ้นในปีนี้ เขาก็จะได้โอกาสหลุดพ้นจากตำแหน่งรองเสียที แต่ชายตรงหน้ากำลังสร้างปัญหาใหญ่หลวงให้กับเขา!

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาก็ไม่อยากคุยกับอีกฝ่ายไปมากกว่านี้

“หลบไป!”

เสียงทุ้มต่ำของเขาทำให้ผู้คนตรงหน้าต้องหวาดผวา

แต่ในตอนนั้นเอง เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นบนทางเดิน!

“ฮ่า ๆ รองผู้อำนวยการหลี่ คุณพูดถึงใครเหรอครับ?”

คำกล่าวทักทายดังขึ้นและดึงดูดความสนใจของทุกคนไปทันที

ตำรวจราว 7-8 คนเดินเข้ามา

“ผู้กองลัว! มาได้ทันเวลาพอดีเลย!”

รองผู้อำนวยการรู้จักกับหัวหน้าและเผยรอยยิ้มออกมาให้เห็น

“นั่นเขาเหรอ?”

ชายที่ถูกเรียกว่าผู้กองลัวกล่าวขณะที่หันไปมองอวี้ฮ่าวหรานที่กำลังจะจากไปและขวางเขาไว้

“คนนั้นแหละ! ไอ้มิจฉาชีพนี่! แม้แต่คนป่วยใกล้ตายมันก็ไม่เว้น”

รองหัวหน้าหลี่พูดเสียงดังลั่น

เมื่อผู้ป่วยรอบ ๆ เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็อดเข้ามามุงดูไม่ได้

เมื่อเห็นดังนั้น อวี้ฮ่าวหรานก็รู้ตัวทันทีว่าเขาไม่สามารถเดินไปไหนได้แล้วจึงหยุดลงในที่สุด

ผู้กองลัวดูน่าหวาดกลัวขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นและโบกมือ

“ฮึ ไอ้หนุ่ม! แกกล้าดียังไงถึงมาโกงเงินแบบนี้? ยังมีความเป็นคนอยู่บ้างไหม?”

อวี้ฮ่าวหรานยังคงนิ่งสนิท

“คุณมีหลักฐานไหม? มากล่าวหากันแบบนี้ผมฟ้องคุณด้วยข้อหาหมิ่นประมาทได้นะครับรู้ใช่ไหม?”

หลังจากที่กลับมายังโลกมนุษย์ได้เป็นเวลามากกว่าครึ่งปี ในที่สุดเขาก็เข้าใจกฎแห่งเกมในโลกนี้

“แก! เอาล่ะ! ยังจะดื้อด้านอีกใช่ไหม?”

ดวงตาของผู้กองลัวหรี่ลงเล็กน้อยและมีความโกรธเกรี้ยวฉายออกมาจากดวงตา

“ฮะฮะ ผมเป็นพยานได้! แล้วก็คุณหมอเจียงด้วย พวกเขาเป็นพยานได้หมดทั้งนั้น!”

รองผู้อำนวยการหลี่หัวเราะเยาะเสียงดังลั่น