ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 11

วันถัดมา

บนอินเทอร์เน็ต ภาพถ่ายของแบรนด์"ถงเหยียน"ที่เจียงหนวนหนวนและเจียงเหยียนเหยียนเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ ได้รับความนิยมอย่างมากในทวิตเตอร์ และด้วยหน้าตาที่ดีแต่กำเนิดจึงทำให้พวกเขาติดอันดับสามในโลกออนไลน์ได้อย่างรวดเร็ว

#สนุกไร้ขีดจำกัด# รูปชุดนี้สุดยอดจริงๆ!

#ไม่ใช่บัวลอยไส้งาดำ# โอ้มายก็อต อะไรจะหล่อขนาดนี้ ใจจะละลาย~

#uหน้าร้อนu# ฉันอยากรู้ว่าพ่อแม่พวกเขาหน้าตาเป็นยังไง อย่าตีเรานะ

#นางฟ้าโหนสลิง# ทั้งๆที่เป็นเสื้อผ้าเด็กแท้ๆ แต่เมื่อเด็กสองคนนี้ใส่แล้วรู้สึกได้ถึงความหรูหราราคาแพงขึ้นมาทันที เป็นเพราะถงเหยียนเหรอ?...

คอมเมนต์ข้างล่างแทบระเบิด ส่วนใหญ่มุ่งไปที่หน้าตาของเด็กน้อยทั้งสอง

ซือเย่เจ๋วนั่งอยู่ที่ห้องผู้บริหารของTG บังเอิญเห็นหัวข้อการค้นหาที่ร้อนแรงนี้

ในภาพเด็กทั้งสองไม่เพียงไม่ตื่นเวทีขณะถ่ายทำ แต่ยังให้ความร่วมมืออย่างสมบูรณ์แบบ ราวกับว่าพวกเขาเกิดมาเพื่ออยู่กับแสงสี

เพียงแต่ไม่รู้ทำไม ตัวเขาถึงได้สนใจในตัวพวกเขาอย่างไม่รู้ตัว

ในเวลานี้เองหลัวเชว่เคาะประตู แล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน "ท่านซือครับ ยอดขายของแบรนด์'ถงเหยียน'พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าเราจะคิดไม่ผิดที่ให้เด็กสองคนนี้มาเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์นะครับ"

ซือเย่เจ๋วพยักหน้ารับ โดยไม่ละสายตาออกไปจากหน้าจอ

หลัวเชว่คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาจึงพูดต่อไปอีกว่า"อีกเรื่อง วันนี้บริษัทยิงหวงเอ็นเตอร์เทนเมนท์โทรมา เหมือนว่าอยากจะเซ็นสัญญากับเด็กสองคนนี้นะครับ"

บริษัทยิงหวงเอ็นเตอร์เทนเมนท์เป็นบริษัทบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง และเป็นบริษัทบันเทิงหนึ่งเดียวภายใต้TG กรุปอีกต่างหาก

ดาราดังในวงการบันเทิงหลายคนมาจากยิงหวง ศิลปินที่พวกเขาปลุกปั้นล้วนมีศักยภาพระดับสูง และหนทางวงการบันเทิงอนาคตไกลอย่างไม่มีขอบเขต

ซือเย่เจ๋วหรี่ตา "ถามความคิดเห็นของพ่อแม่เด็กก่อนเถอะ ยังไงอายุก็ยังน้อย เราไม่สะดวกที่จะตัดสินใจแทนได้หรอก"

หลัวเชว่หยุดชะงัก "แต่ในประวัติไม่ได้กรอกข้อมูลติดต่อผู้ปกครองไว้เลยนะครับ"

ซือเย่เจ๋วเงยหน้าขึ้น "ไม่ได้กรอกข้อมูลติดต่อผู้ปกครองงั้นเหรอ?"

"แต่กรอกหมายเลขโทรศัพท์เอาไว้ ไม่รู้ว่าใช่หรือไม่นะครับ" หลัวเชว่พลิกดูเอกสารในมือของเขา และก็ได้พบกับหมายเลขโทรศัพท์นิรนามที่เด็กทั้งสองได้กรอกเอาไว้

วิลล่าริมทะเล

"เด็กๆ แม่ไปทำงานก่อนนะ พวกหนูอยู่บ้านอย่าดื้อนะ มีเรื่องอะไรโทรหาแม่บุญธรรมของพวกหนูนะ"

เจียงเซิงใส่รองเท้า กำชับกับเจ้าตัวน้อยสามคนก่อนที่จะออกจากบ้าน

เจ้าตัวน้อยทั้งสามโบกมือ "บ๊ายบายมามี้~"

เจียงเซิงยิ้มพร้อมส่งจูบให้กับพวกเขา ทำให้อารมณ์ดีขึ้นก่อนออกไปจากบ้าน

และขณะที่เจียงเซิงออกไป โทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆก็ดังขึ้น

เด็กทั้งสามเดินไปที่โทรศัพท์ มองดูสายแปลกๆที่โทรเข้ามา พวกเขาคิดว่ามันคงจะมีความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น เพราะพวกเขาได้เขียนหมายเลขโทรศัพท์นี้ไว้ในประวัติของบริษัท TG

เจียงหนวนหนวนกดปุ่มรับสาย ยืนเขย่งเท้าแล้วพูดด้วยเสียงหวาน "สวัสดี ที่นี่คือบ้านของราชินีค่ะ~ คุณเป็นใครคะ?"

"ผม..." ซือเย่เจ๋วหยุดชะงัก จากนั้นก็กล่าวอย่างอ่อนโยนออกไปว่า "อาที่อุ้มหนูวันนั้นไงครับ"

"อาคนฉวย เป็นอานี่เอง~"

"พ่อแม่ของหนูอยู่บ้านหรือเปล่า?"

"มามี้ไปทำงานแล้วค่ะ อาคนฉวยมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?" เจียงหนวนหนวนเอามือเท้าคางก่อนถามอย่างสบายๆออกไป

มุมปากของซือเย่เจ๋วยกขึ้น "พวกหนูอยู่ที่ไหน อาจะไปรับพวกหนู"

หลัวเชว่ไม่อยากจะเชื่อสายตา เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มของซือเย่เจ๋ว แถมยังไปรับเด็กทั้งสองคนด้วยทีท่าอ่อนโยนแบบนั้นอีก

หลังจากที่เธอให้ที่อยู่ไป ซือเย่เจ๋วก็วางสายโทรศัพท์ ก่อนหยิบกุญแจแล้วยืนขึ้น

"ท่านซือ ให้ผมไปรับดีไหมครับ?" จะให้ท่านซือไปรับด้วยตนเองได้ยังไง?

ซือเย่เจ๋วโยนกุญแจให้เขา "แกขับรถ"

หลัวเชว่ "..."

หลัวเชว่ขับรถมาที่วิวล่าริมทะเลหมายเลขเก้า ทันทีที่จอดรถไว้ด้านนอกวิวล่า พวกเขาก็เห็นเด็กสองคนวิ่งออกมาอย่างมีความสุข

หลัวเชว่รู้สึกขมขื่นในใจ ทำไมดูเหมือนท่านซือของเขากำลังลักพาตัวลูกของคนอื่นอยู่แบบนี้ล่ะ?

เจียงหนวนหนวนและเจียงเฉินเฉินขึ้นไปที่รถ เจียงหนวนหนวนเบียดเสียดเข้าไปนั่งข้างซือเย่เจ๋ว วันนี้เธอถักเปียสองข้าง สวมชุดกระโปรงลายดอกทานตะวัน น่ารักมากๆ

เจียงเฉินเฉินสวมชุดลายเดียวกันกับพี่ชายและน้องสาวของเขา วันนี้เขามาเป็นเพื่อนเจียงหนวนหนวนเพื่อมาพบผู้ชายคนนี้ในฐานะ"เจียงเหยียนเหยียน"

"คุณอา คุณจะพาพวกเราไปไหนหรือครับ?" เจียงเฉินเฉินถามอย่างสงสัย

ซือเย่เจ๋วหยุดชะงัก มองไปที่เจียงเฉินเฉินที่อยู่ข้างๆ เด็กคนนี้ทำไมรู้สึกต่างจากเมื่อวานนะ

"กินข้าวเที่ยงหรือยัง?"

"ยังเลยฮะ คุณอาจะเลี้ยงข้าวเราเหรอฮะ?"เจียงเฉินเฉินกะพริบตา

ซือเย่เจ๋วเห็นไฝที่หางตาของเขา เมื่อวันเขาไม่ทันได้สังเกตหรือเปล่า เขายกมือขึ้นลูบหัวของตัวเอง "วันนั้นหนูยังระวังอามากอยู่เลยนะ"

เจียงเฉินเฉินเกาแก้ม แลบลิ้นแล้วยิ้ม "นั่นเพราะผมคิดว่าอาเป็นคนไม่ดีฮะ"

"ถ้าพี่ชายของหนูคิดว่าเป็นคนไม่ดีเขาจะดุมากค่ะ" เจียงหนวนหนวนช่วยอธิบาย

มุมปากของซือเย่เจ๋วยกขึ้นเล็กน้อย แล้วเขาก็พูดกับหลัวเชว่ว่า "ไปที่โรงแรมหัวถิง"

ภายในร้านอาหารโรงแรมหัวถิง เนื่องจากซือเย่เจ๋วเหมาทั้งร้าน มันจึงทำให้ทั้งร้านมีเพียงพวกที่เป็นแขกเพียงโต๊ะเดียวเท่านั้น

ซือเย่เจ๋วมองไปที่พวกเขาทั้งสองแล้วยิ้มเบาๆ "อยากกินอะไรสั่งเลย"

เด็กทั้งสองหยิบเมนูขึ้นมาดู อาหารในเมนูนับว่าแพงจนหูฉี่เลยทีเดียว ทว่าเจียงหนวนหนวนกลับชี้ไปที่เมนูที่แพงที่สุดในภาพ "พี่ชาย ฉันอยากกินอันนี้"

"เอ่อ...ก็สั่งเลยสิ"

"และนี่!"

"สั่งเลย"

"อันนี้ๆ!"

เจียงเฉินเฉินรู้สึกดูแคลนเล็กน้อย "เธอเป็นหมูเหรอ?"

เจียงหนวนหนวนเบือนหน้าหนีอย่างไม่พอใจ

ถ้าเป็นพี่เหยียนเหยียน ต้องตามใจเธอแน่

ซือเย่เจ๋วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ เด็กทั้งสองไม่รู้ว่าทำไมยิ่งดูก็ยิ่งชอบมากขึ้น

ผู้จัดการร้านอาหารยืนอยู่ข้างเด็กๆสั่งอาหาร เมื่อเขาเห็นเด็กๆสั่งกุ้งล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย ก็กล่าวอย่างลำบากใจขึ้นมากะทันหัน "ขอโทษนะเด็กๆ วันนี้กุ้งล็อบสเตอร์ออสเตรเลียหมด ไม่เพียงแต่โรงแรมของเราจะหมด แต่ร้านอาหารอื่นก็หมดเหมือนกัน"

"อ่าว?" เจียงหนวนหนวนดูผิดหวังเล็กน้อย

เธอชอบทานกุ้งล็อบสเตอร์มากที่สุดเหมือนกับมามี้ของเธอ

ซือเย่เจ๋วเงยหน้าขึ้น "ขนส่งทางอากาศมาจากเมืองชายฝั่งใช้เวลานานเท่าไหร่?"

หลัวเชว่ตกตะลึง อะไรนะ เพื่อให้เด็กสองคนนี้ได้ทานกุ้งล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย ท่านซือถึงกับต้องเสียเงินขนส่งมาเลยเหรอ!

คิดว่าเป็นลูกของตนเองไปแล้วมั้ง?

แม้ว่าหน้าตาจะคล้ายกันมากก็เถอะ

ผู้จัดการร้านอาหารยิ้มแล้วพูดว่า "ท่านซือครับ ใช้เวลาเร็วที่สุดสองชั่วโมงในการขนส่งทางอากาศจากเมืองชายฝั่ง"

"ถ้างั้นก็ขนส่งทางอากาศมา"

"ได้ครับ" ผู้จัดการร้านอาหารพยักหน้า ก่อนเดินออกไปพร้อมกับเมนูที่เขาสั่ง

เจียงหนวนหนวนและเจียงเฉินเฉินหันไปที่เขาอย่างพร้อมเพรียงกัน "คุณอา คุณอารวยมาก"

หลัวเชว่ "..."

แน่อยู่แล้ว? ฟุ่มเฟือยขนาดนี้

ซือเย่เจ๋วยิ้มจางๆ "พวกหนูเคยคิดที่จะเดบิวต์บ้างไหม?"

"คุณอา มีบริษัทบันเทิงต้องการเซ็นสัญญากับเราเหรอคะ?"เจียงหนวนหนวนถามพร้อมกับเอียงศีรษะ

"ใช่ แน่นอน หากพวกเธอไม่ยินยอมอาก็ไม่บังคับ" ยังไงซะก็ยังเล็กอยู่ หากพ่อแม่ของพวกเขาไม่เห็นด้วย เขาก็ไม่สามารถบังคับได้

เมื่อพูดถึงพ่อแม่ของพวกเขา เขารู้สึกสงสัยจริงๆนั่นแหละ

"หนูตกลงค่ะ!" เจียงหนวนหนวนตอบ

ถ้าหาเงินให้มามี้ได้ ทำไมจะไม่ยอมล่ะ?

ซือเย่เจ๋วตกตะลึง แต่ไม่นานก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติอีกครั้ง "พ่อแม่ของพวกเธอก็ยินยอมงั้นเหรอ?"

"เราไม่มีพ่อ เรามีแต่ราชินีมามี้ค่ะ ราชินีมามี้ต้องหาเงินมาเลี้ยงเรา เธอลำบากมาก หากเราหาเงินให้มามี้ได้ มามี้ก็ไม่ต้องทำงานหนักเกินไป"

ไม่มีพ่องั้นเหรอ?

ดวงตาของซือเย่เจ๋วหม่นลง

"มามี้ของพวกหนูทำงานอะไร?"ซือเย่เจ๋วถามอีกครั้ง

เจียงเฉินเฉินวางมือบนหัวแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "มามี้ของเราเก่งมากๆ เธอเป็นดีไซเนอร์ครับ~"