ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 142

เพราะสร้อยข้อมือนี้เป็นของแม่ของเจียงเซิง และเธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าแม่ของเจียงเซิงเป็นผู้ลากมากดี ถ้าเธอคืนสร้อยข้อมือกลับไปก็ไม่เท่ากับว่ายอมปล่อยให้พวกเขารับเจียงเซิงไปเหรอ

เธอจะปล่อยให้เจียงเซิงเอาฐานะนี้กลับไปแล้วมาเหยียบหัวสองแม่ลูกอย่างพวกเธอในอนาคตได้อย่างไร ?

"แต่ฝั่งพ่อ..."

เธอยังกังวลมาก

เซียวหลานคิดอย่างใจเย็นมาครู่หนึ่ง "พ่อของลูกน่าจะไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นอย่าให้พ่อและย่าของลูกรู้เด็ดขาด"

"เวยเวย นำสร้อยข้อมือแล้วไประบุตัวกับคุณนายลู่ จากนั้นลูกก็หาทางโกหกให้เรื่องผ่านๆ ไป เมื่อลูกถึงตระกูลกุงแล้วแทนนังนั่นได้จริงๆ แล้ว ลูกอยากได้อะไรก็ได้หมดแหละ"

เซียวหลานมีชีวิตที่ยากลำบากมาตั้งแต่เด็ก ถ้าเธอไม่ได้พบกับเจียงเซิ่น ตอนนี้เธอคงใช้ชีวิตอย่างประหยัดในห้องแคบเล็กๆ ที่ไหนก็ไม่รู้

แน่นอนว่าเธอไม่อยากให้ลูกสาวของตัวเองเป็นเหมือนเธอ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าทรัพย์สมบัติของตระกูลเจียงไม่ทำให้สองแม่ลูกพวกเธอร่ำรวย แต่อย่างน้อยพวกเธอก็มีชีวิตที่สงบสุขได้

ถ้าลูกสาวมีหน้ามีตาได้และประสบความสำเร็จในอนาคต เธอในฐานะแม่ก็ย่อมได้รับประโยชน์จากมันด้วย

สำหรับเจียงเซิ่นและผู้เฒ่าเจียง เธอจะหาทางหลอกลวงพวกเขาไม่ได้หรือ?

ผู้เฒ่าเจียงสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปีกัน?

เมื่อเธออายุมากขึ้นและเสียชีวิตไป ส่วนลังจากที่เธอให้กำเนิดลูกชายได้ ทรัพย์สินทั้งหมดของเจียงเซิ่นต้องตกเป็นของลูกชายของเธอไม่ใช่หรือ?

ลูกสาวกลายเป็นคุณหนูของตระกูลขุนนางและให้เธอช่วยน้องชายของตัวเองบ้าง เมื่อถึงเวลานั้นทุกอย่างก็จะสมบูรณ์แบบอย่างแท้จริง

เจียงเวยกัดฟันของเธอ

อันที่จริงเธอด้อยกว่าเจียงเซิงในทุกๆ ด้านเลย เพราะเธอเป็นลูกสาวนอกกฎหมายและถูกรังแกไปทุกที่ ถ้าไม่ใช่เพราะนังเจียงเซิงนั่นกลับมามาพร้อมลูกๆ ของเธอ เธอคงกลายเป็นคุณนายซือในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า!

ในเมื่อเจียงเซิงแย่งชิงผู้ชายของเธอไป งั้นก็อย่าโทษว่าเธอที่ขโมยตัวตนของเธอไป!

ในเวลาเดียวกัน ลู่ลี่เซินก็กลับไปที่สถาบันดนตรี และไปหาเด็กชายคนนั้น ตามที่คาดไว้จริงๆ เขาเห็นเด็กชายนั่งอยู่หน้าเปียโนพร้อมกับนักเรียนดนตรีในชั้นเรียนโดยผ่านประตูห้องเรียน