ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 157

ผู้เฒ่าเจียงรู้สึกอายเล็กน้อยและทำได้เพียงพูดเบาๆ ว่า "ฉันแก่แล้วเลยสมองไม่คาอยดีแล้วไง?"

ผู้เฒ่าเจียงก็งงเช่นกัน นังตัวดีคนนี้สามารถเชิญท่านเจ๋วมาที่บ้านได้จริงๆ ไหนบอกว่าเวยเวยมีความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดกับท่านเจ๋วไม่ใช่เหรอ?

ทั้งผู้เฒ่าเจียงและเซียวหลานต่างตื่นเต้นมาก แต่เจียงหลินกลับแตกต่างออกไป ตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอเห็นเขา ดวงตาของเจียงหลินก็เอาแต่จับจ้องไปที่ซือเย่เจ๋ว

ผู้ชายคนนี้หล่อมาก

เขาหล่อกว่าผู้ชายที่เธอเคยเห็นมาตั้งไม่รู้กี่เท่า

"เซิงเซิง"

เจียงเซิ่นที่กำลังเดินลงบันไดก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ เขาคิดว่าเธอไม่อยากกลับมาอีกเลยเสียอีก...

"ฉันพาคุณซือ มากินข้าว สะดวกไหม?"

เจียงเซิงมองไปที่พ่อของเธอ และรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าพ่อของเธอดูซีดเซียวกว่าเดิมมาก และแม้แต่ปกติไม่ค่อยมีผมหงอกนั้น ตอนนี้ก็ออกมาไม่น้อยเลย

ก่อนที่เจียงเซิ่นจะตอบ ผู้เฒ่าเจียงก็รีบก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า "แน่นอนว่าสะดวกสิ ท่านเจ๋วมาทานข้าวที่บ้านตระกูลเจียงของเรา เป็นเกียรติของเรามากๆ นะ"

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หันกลับไปสั่งให้เซียวหลานให้คนรับใช้เตรียมอาหารเพิ่ม

"พี่เจียงเซิง"

หญิงสาวที่ดูไร้เดียงสาเดินเข้ามาอย่างเขินอาย ยื่นมือออกไปจับเจียงเซิง และแอบมองไปที่ซือเย่เจ๋วที่อยู่ข้างๆ เธอ "พี่เจียงเซิง เราไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว พี่ยังจำฉันได้ไหม?"

เจียงเซิงไม่มีปฏิกิริยาใดๆเพราะเจียงเซิงจำเธอไม่ได้

ผู้เฒ่าเจียงรีบอธิบายอย่างรวดเร็วว่า "หลินหลินเอ๊ย ลูกพี่ของเธอไม่ได้กลับบ้านเกิดมาหลายปีแล้ว จะจำเธอได้อย่างไร"

"เซิงเซิงเอ๊ย เธอเจียงหลิน เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอนะ พวกเธอเคยเจอตอนเด็กๆ นะ"

เจียงหลิน？

เธอมีความประทับใจอยู่บ้าง แต่เมื่อเธออายุไม่กี่ขวบ ตอนนั้นเธอคงเพิ่งเกิดมั้ง