ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 16

เจียงเซิงไม่พูดอะไร พยายามอย่างหนักเพื่อให้เธอมาทานข้าวที่บ้าน แถมยังเชิญซือเย่เจ๋วมาอีก ตอนนี้ยังจะให้เธออยู่ทานข้าวด้วยให้ได้

ถ้างั้นเธอก็จะคอยดูว่า สองแม่ลูกคู่นี้คิดจะทำอะไรกันแน่

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มจางๆ "ก็ได้ งั้นก็ทานข้าวด้วยกันก็ได้"

เจียงเวยและเซียวหลานไม่คาดคิดว่าเธอจะตอบตกลง แต่ก็ดีอยู่เหมือนกัน เป็นไปตามแผนของพวกเธอ

ในระหว่างทานอาหาร เจียงเซิงเพียงก้มศีรษะลงทานอาหารโดยไม่พูดไม่จา อาจเป็นเพราะการปรากฏตัวของซือเย่เจ๋ว ทำให้เจียงเซิ่นและเซียวหลานไม่พูดอะไรเลย

ซือเย่เจ๋วไม่ค่อยทานอาหาร ตอนที่เจียงเวยให้เขากลับมาที่บ้านตระกูลเจียง เดิมทีเขาเจตนาจะปฏิเสธ แต่เธอพูดถึงเจียงเซิง

ในเมื่อเจียงเวยบอกว่าเจียงเซิงเชิญเขาไปที่บ้านของตระกูลเจียง เขาจึงอยากรู้ว่าเจียงเซิงจะทำอะไรกันแน่

"เซิงเซิง หลายปีมานี้แกอยู่ต่างประเทศเป็นยังไงบ้าง?" คงมีแต่เวลานี้เจียงเซิ่นถึงได้นึกเป็นห่วงใยลูกสาวคนนี้ขึ้นมา?

เจียงเซิงไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น "เพราะคุณ ฉันจึงมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีไงล่ะคะ"

ความอับอายบนใบหน้าของเจียงเซิ่นแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง

เซียวหลานบอกใบ้เจียงเวยด้วยสายตา เจียงเวยถึงได้เริ่มประพฤติตนต่อหน้าพ่อของเธอ เธอคีบอาหารลงในชามของซือเย่เจ๋ว "เย่เจ๋ว ทานเยอะๆหน่อยนะ"

เซียวหลานรีบยิ้มและพูดว่า "ท่านเจ๋ว หลายปีมานี้ต้องขอบคุณคุณมากที่ช่วยดูแลเวยเวย เวยเวยเป็นเด็กดีมาโดยตลอด หากมีตรงไหนที่เธอทำพลาดไป ขอให้คุณใจกว้างให้อภัยเธอด้วยนะคะ"

เจียงเซิงก้มหน้าลง เกือบที่จะหัวเราะออกมา

ซือเย่เจ๋วรู้สึกได้ถึงบางอย่าง เงยหน้าขึ้นมองเจียงเซิง "ดูเหมือนว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเจียงจะไม่เห็นด้วย?"

ด้วยประโยคเดียว สายตาของอีกสามคนที่อยู่โต๊ะก็จ้องมองไปที่เจียงเซิงในทันที

เจียงเซิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วพูดว่า "ฉันไม่เห็นด้วยอะไร? คุณสองคนอยู่ด้วยกันมาหกปี คุณซือคุณอายุสามสิบกว่าแล้ว ถึงเวลาที่จะแต่งงานกับคนที่เป็นเด็กดีคนนี้แล้วมั้ง"

เธอเน้นย้ำคำว่า"เด็กดี" ก็เห็นถึงบางอย่างที่ผิดปกติ

ประโยคนี้ อย่าว่าแต่เซียวหลาน แม้แต่สีหน้าของเจียงเวยก็แข็งทื่อ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซือเย่เจ๋ว ที่จับจ้องเจียงเซิงราวกับว่าเขาต้องการถลกหนังเธอทั้งเป็น

เจียงเวยเกรงว่าซือเย่เจ๋วจะคิดมาก เธอจึงรีบพูดออกมาว่า "เย่เจ๋ว เซิงเซิงแค่ล้อเล่น อย่าไปใส่ใจเลย"

แต่เจียงเซิงก็พูดต่อไปอีกว่า "เจียงเวย ยังไงซะคุณซือก็เป็นแฟนของเธอ ทำไมต้องเกรงใจแฟนตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ?"

สีหน้าของเจียงเวยเปลี่ยนไปเล็กน้อย ถลึงตาใส่เจียงเซิงย่างดุเดือด

เซียวหลานเห็นว่าสีหน้าของเจียงเซิ่นผิดปกติ จึงรีบแก้ไขสถานการณ์ทันที "เซิงเซิง ดูพูดเข้า พูดอะไรเพ้อเจ้อน่ะ นี่ไม่ใช่การดูตัวซะหน่อย"

ให้ตายเถอะ นังแพศยานี่อะไรไม่พูด แต่กลับพูดเรื่องแต่งงาน จงใจหาเรื่องพวกเขาเห็นๆ

แม้ว่าพวกเขาจะให้ เจียงเวยพาซือเย่เจ๋วกลับมาด้วย ตั้งใจจะชักจูงพวกเขาทั้งสอง แต่พวกเขากล้าทำซึ่งๆหน้าซะที่ไหน？

ซือเย่เจ๋วจะแต่งหรือไม่ก็เป็นเรื่องของเขา พวกเขาไม่สามารถบังคับได้

พวกเธอเพียงแค่ต้องการแสดงต่อหน้าเจียงเซิง เพื่อให้เจียงเซิง "ล่าถอยเมื่อเห็นสถานการณ์ลำบากนี้" ก็เท่านั้น แต่ใครจะคิดว่าเธอจะสร้างปัญหาขึ้นมาได้!

เจียงเซิงไม่ใช่คนโง่ คนสองคนมาเตือนเธอว่าอย่าคิดอะไรกับซือเย่เจ๋ว ตอนนี้เชิญซือเย่เจ๋วมาที่บ้าน แถมจะให้เธออยู่ทานอาหารเย็นให้ได้ มันก็เป็นความตั้งใจของเธออยู่แล้ว

ในเมื่อเช่นนั้น เธอก็ยิ่งต้องเข้ามาร่วมให้มากขึ้นอยู่แล้ว

เธอเพิกเฉยต่อเซียวหลาน มองไปที่ซือเย่เจ๋ว "คุณซือ ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่มีความคิดนี้มาก่อนเลยนะ"

เมื่อเห็นใบหน้าของเขาหมองหม่น เธอก็แสร้งทำเป็นตกใจ "ได้ยังไงกัน ความเยาว์ของหญิงสาวไม่อาจสูญเปล่าได้ ยิ่งไปกว่านั้นพี่สาวของฉันเจียงเวยอายุยี่สิบหกแล้วนะคะ ไม่เด็กแล้ว ถึงเวลาต้องแต่งงานแล้ว"

ใบหน้าของเจียงเวยดูแย่ยิ่งขึ้นไปอีก และเธอก็ไม่กล้ามองซือเย่เจ๋วด้วยอีกต่างหาก

เจียงเซิงเลิกคิ้ว "หรือว่า คุณซือกำลังเล่นกับความรู้สึกของพี่สาวฉัน?"

เจียงเซิง"..."

เจียงเซิ่นทุบโต๊ะด้วยความโกรธ ไม่สนว่าซือเย่เจ๋วอยู่หรือไม่ก็ตาม "แกหุบปาก! แกพูดแบบนั้นกับท่านซือได้ยังไง!"

เจียงเซิงหัวเราะคิกคัก "พูดความจริงก็โกรธแล้วเหรอคะ? พ่อคะ เห็นไหมว่าคุณซือยังไม่โกรธเลย ท่านนี่ใจแคบกว่าคุณซืออีกนะ"

หากตอนนี้ชายสกุลซือจะมีน้ำโหกับเธอ ก็แสดงว่าเขาใจแคบเอาเสียมากๆแล้ว

"แก..." เจียงเซิ่นโกรธมากจนเส้นเลือดดำปูดโปนออกมาบนใบหน้า นังลูกชั่ว หากรู้ว่าวันนี้ท่านซือกับเวยเวยกลับมา เขาไม่มีทางให้เธอกลับมาแน่

เจียงเซิงวางตะเกียบลงแล้วยืนขึ้น "ดูเหมือนว่ามื้อนี้จะกินอะไรไม่ลงแล้ว หวังดีช่วยพวกคุณพูด แต่พวกคุณกลับโกรธ ตามคาดในตระกูลเจียงฉันเป็นคนนอกจริงๆ ฉันไปก่อน พวกคุณทานกันต่อเถอะ"

เจียงเซิ่นโกรธจนมือสั่น ส่วนสีหน้าของเซียวหลานและเจียงเวยก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย

เจียงเวยจ้องมองซือเย่เจ๋วอย่างระมัดระวัง "เย่เจ๋ว..."

ซือเย่เจ๋วยืนขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชา เจียงเวยที่สังเกตเห็นความโกรธของเขาไม่กล้าพูดแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นซือเย่เจ๋วจากไปโดยไม่หันกลับมามอง เธอกัดริมฝีปากแน่น

เพราะซือเย่เจ๋วจากไปด้วยความโกรธ เจียงเซิ่นจึงกินอะไรไม่ลง เขาโยนชามและตะเกียบลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นเดินขึ้นไปยังชั้นบน

ทั้งแม่และลูกสาวเกลียดเจียงเซิงมาก!

เจียงเซิงเดินไปริมถนนกำลังจะเรียกแท็กซี่ ทันใดนั้นก็มีมือปริศนาดึงเธอกลับมา

เจียงเซิงเดินโซเซลุกขึ้นและมองไปที่ซือเย่เจ๋ว "คุณซือ คุณหมายความว่ายังไง?"

ซือเย่เจ๋วกัดฟันแน่น "คุณตั้งใจงั้นเหรอ?"