ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 262

ขนตาของเจียงเซิงลดลง ปรากฎว่าเป็นการสอบเหล่านี้ และเธอมีเวลาเพียงครึ่งเดือนเท่านั้น นั่นก็หมายความว่าเธอต้องขอเข้ารับการสอบในหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า

เพื่อให้ได้คะแนนที่ดีภายในครึ่งเดือน คะแนนเต็มในแต่ละรายการมีหกสิบคะแนน ดังนั้นเธอแค่ได้คะแนนหนึ่งร้อยยี่สิบคะแนนก็ถือว่าผ่านแล้ว

ในตอนเย็น ติงเมิ่งหลานพาเจียงเซิงไปที่โรงอาหารเพื่อกินข้าว โรงอาหารเป็นพื้นที่สาธารณะ และเป็นดูเพล็กซ์ เมื่อมองดูแวบแรกก็เห็นได้ว่ามีผู้ชายมากกว่าผู้หญิง

"เวลากินข้าวมีกำหนดเวลาไว้ ถ้าเลยเวลานั้นไปหรือมาสายก็จะไม่มีอะไรให้กิน"

"ดูเหมือนว่าคุณมีประสบการณ์มากสินะ" เจียงเซิงล้อเธอเล่น ส่วนติงเมิ่งหลานก็หัวเราะอย่างเขินอายด้วย

เจียงเซิงและติงเมิ่งหลานเดินไปต่อคิวเพื่อตักอาหาร พวกเธอชนเท้าของใครบางคนเข้าตอนเดินผ่านโต๊ะหนึ่ง ถ้าไม่ใช่ติงเมิ่งหลานพยุงเธอ เธอเกือบจะล้มลง

ชายที่นอนอยู่บนเก้าอี้โดยเอาหมวกปิดหน้าเกือบล้มลงกับพื้นเพราะการชนกัน เขาถอดหมวกออกด้วยความโกรธแล้วลุกขึ้นนั่ง "ใครหน้าไหนที่มีตาไร้แววมาชนฉัน.."

เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่สวยงามเข้า ผู้ชายคนนั้นก็ระงับคำสาปแช่งและเปลี่ยนคำพูดทันที "ไม่...ไม่เป็นไร"

เจียงเซิงก็ไม่ต้องการสร้างปัญหา เธอจึงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วตามติงเมิ่งหลานไปตักอาหาร

ชายอีกคนหนึ่งยื่นมือออกมาข้างหน้าเขาแล้วโบกมือ "คุณชายกู้ คนเค้าจากไปแล้ว ฟื้นสติกลับมาเถอะ!"

"ให้ตายเถอะ" กู้ยี่ฟานผลักมือของเขาออกไป มองดูฝูงชนที่กำลังรอเข้าแถวอยู่พลางยิ้ม และพูดเองเออเองว่า "มีนางฟ้าอย่างนี้มาที่ค่ายฝึกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ทำไมฉันไม่เคยเห็นเธอมาก่อน"

เดิมที เขาหมดความอดทนที่จะอยู่ในเขตซูซาคุแล้ว ในค่ายฝึกนั้นไม่มีใคนหน้าไหนที่เขารู้สึกถูกใจเลย แต่เธอปรากฏตัวขึ้นมา...

เขาพบว่าการได้อยู่ในเขตซูซาคุก็มีความสุขแล้ว และความสุขของเขาก็กลับมาแล้วนี่!