ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 292

การตบหน้าแบบนี้เร็วเกินไปหน่อยไหม!

วั่งฉีที่มีภาพลักษณ์ "ผู้เสียหาย" ในความคิดของพวกเธอพังทลายทันที มีผู้หญิงางคนเมื่อไม่กี่วันก่อนยังได้ยินวั่งฉีระบายความทุกข์ว่าถูกเด็กใหม่รังแก แถมยังถูกตบ ตอนนี้ได้ฟัง เป็นเพราะเธอหาเรื่องใส่ตัวเองชัด ๆ!

ในเมื่อวั่งฉีกล้าทำขนาดนี้แล้ว เช่นนั้นเรื่องของเด็กใหม่เธอจะแต่งเรื่องออกมาไม่ได้เหรอ?

วั่งฉีหน้าซีดขาวในทันที คนทั้งคนโซเซไปด้านหลัง สายตาที่มองมายังตัวเธอไม่ใช่สายตาที่เป็นมิตรอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นการถกเถียงและวิพากษ์วิจาร์ที่มีต่อเธอ

"เจียงเซิง แก......แกทำไมถึงทำแบบนี้!"

เธอตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง น้ำเสียงสะอื้นและสั่นคลอน: "แกมีสิทธิ์อะไรทำกับฉันแบบนี้!"

"แล้วเธอล่ะ?" เจียงเซิงหน้าโมโหและน่าเกรงขาม: "เธอมีสิทธิ์อะไรถึงทำกับฉันแบบนี้? ฉันปล่อยเธอไปครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ครั้งนี้เธอหาเรื่องเองชัด ๆ"

"ฉันเคยพูดไว้ไม่ใช่เหรอ ทำคนเดียวรับคนเดียว เรื่องที่เธอกล้าทำถึงตอนสุดท้ายไม่กล้ารับ เธอมีสิทธิ์อะไรที่ออกมาใส่ร้ายป้ายสีฉันต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้?"

เธอเจียงเซิงเคยปล่อยวั่งฉีไปแล้วครั้งหนึ่ง นั่นเป็นการทำผิดต่อตัวเองมากแค่ไหนที่มี "ชื่อเสีย" ในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง

วั่งฉีที่ถูก "สั่งสอน" ต่อหน้าทุกคนเอามือกุมหัวนั่งยอง ๆ แล้วร้องตะโกนออกมา คนที่อยู่รอบด้านไม่มีใครออกมาพูดแทนเธอสักคน ถึงขั้นที่ไม่มีใครเห็นใจเธอ

เจียงเซิงไม่ได้สนใจวั่งฉีอีกต่อไป เดินผ่านตัวเธอไปโดยตรง

ในตอนที่เดินไปด้านข้างติงเมิ่งหลาน เธอหยุดฝีเท้าลงแล้วยิ้มบางพูดขึ้น: "ฉันคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันได้ ฉันเคยบอกกับเธอแล้วว่าเหตุผลที่ฉันพูดไม่ได้เป็นเพราะฉันมีความลำบากใจของตัวเอง แต่ทว่าเธอก็ยังเลือกที่จะเชื่อพวกวั่งฉี"

เจียงเซิงพูดจบ ก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

ติงเมิ่งหลานตัวสั่นเทาและดวงตาก็แดงก่ำไปหมด

กู้ยี่ฟานที่ยืนอยู่ไม่ไกลเห็นภาพที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ แม้แต่ตอนที่เจียงเซิงถูกประณามและถูกสงสัย เธอไม่ได้ออกไปห้ามด้วยซ้ำ.....

ตอนนี้เขามีคุณสมบัติอะไรไปเผชิญหน้ากับเธอ?