ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 298

ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกมีลางสังหรณ์บางอย่าง วั่งฉีอาจจะถูกใส่ความแล้ว คนที่ใส่ความให้วั่งฉีก็เพียงเพราะรู้ถึงความแค้นส่วนตัวของตัวเองกับวั่งฉี......

ในตอนที่เธอครุ่นคิดอย่างเหม่อลอย ไม่ได้สังเกตเห็นคนที่ปรากฏตัวที่หน้าประตู: "พี่เจียงเซิง"

เจียงเซิงค่อย ๆ หลุดจากภวังค์ เป็นติงเมิ่งหลาน

ติงเมิ่งหลานเดินเข้ามาด้วยความไม่สบายใจ มือซ้ายกุมมือขวาเอาไว้แน่น "พี่เจียงเซิง พี่ฟื้นขึ้นมาได้ดีมากจริง ๆ เรื่องก่อนหน้านี้ขอโทษเป็นอย่างมาก ฉันรู้ว่าพี่ไม่มีทางให้อภัยฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้หวังว่าพี่จะให้อภัยฉัน ฉันแค่อยากจะขอโทษพี่ก็เท่านั้น......"

"ฉันรู้ เป็นฉันที่ไม่ได้เลือกที่จะเชื่อพี่ แต่กลับเชื่อคำพูดเหล่านั้นของวั่งฉี ดังนั้นจึงเข้าใจพี่ผิด อันที่จริงฉันก็คิดว่าพี่ไม่ได้เห็นฉันเป็นเพื่อนที่แท้จริง คิดไม่ถึงว่าตัวเองคิดผิดไป ขอโทษด้วย วันนั้นพี่คงผิดหวังมากใช่ไหม?"

เธอไม่ได้เลือกที่จะยืนข้างเจียงเซิง และก็ไม่ได้เลือกที่จะเชื่อเจียงเซิง มองดูเธอถูกคนพูดฉีกหน้า ไม่ได้พูดช่วยเธอแม้แต่ประโยคเดียว

และในอดีตเจียงเซิงยังช่วยตัวเองตบวั่งฉี ข่มขู่พวกวั่งฉี เมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้ ติงเมิ่งหลานตาแดงก่ำ

ทุกอย่างเกิดจากใจของเธอ เธอหาเรื่องใส่ตัวเองทั้งนั้น

เจียงเซิงก้มหน้าลง น้ำเสียงแน่นิ่ง: "ติงติง อันที่จริงฉันโทษเธอไม่ได้หรอก ในเมื่อ ฉันก็ไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้ในมุมมองของเธอ เป้าหมายที่ฉันมาค่ายฝึกก็เพื่อทำคะแนนการประเมินผล มีเวลาแค่เพียงครึ่งเดือน"

มองดูติงเมิ่งหลานเม้มปากไม่พูดจา เจียงเซิงยิ้มเจื่อน ๆ: "อันที่จริงเป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่จะให้คนอื่นมารับรู้เกี่ยวกับฉัน"

เธอทำไม่ได้จริง ๆ ที่จะให้คนอื่นมารับรู้เกี่ยวกับตัวเอง ถึงขั้นที่มาเข้าใจตัวเอง ดังนั้นติงเมิ่งหลานสงสัยตัวเอง เธอมีสิทธิ์อะไรที่ะไปโทษติงเมิ่งหลานล่ะ?

ติงเมิ่งหลานเช็ดน้ำตาที่หางตาออกเบา ๆ จากนั้นฝืนยิ้มออกมา: "พี่เจียงเซิงไม่โทษฉัน งั้นฉันก็วางใจแล้ว ฉันไม่รบกวนพี่พักผ่อนแล้วค่ะ"

มองดูแผ่นหลังที่เศร้าสลดของติงเมิ่งหลานจากไป เจียงเซิงก็ล้มนอนลงบนเตียง และก็รู้สึกจิตใจสับสนวุ่นวาย