ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 34

ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกันเนี่ย?

เขาเปิดประตูรถแล้วพูดด้วยน้ำเสียงราวกับออกคำสั่ง "ผมจะไม่ใช้เหตุผลกับคุณ ขึ้นรถ"

เจียงเซิงยิ้ม เธอเคยเห็นผู้หญิงงี่เง่า แต่เธอไม่เคยเห็นผู้ชายงี่เง่ามาก่อนเลย!

เธอขึ้นรถด้วยสีหน้าหงุดหงิด

เมื่อเขาถามที่อยู่ เจียงเซิงก็อึ้งไปชั่วคราว เหมือนคิดอะไรได้เลยตอบว่า "จอดรถที่สี่แยกในเขตเจียงไห่เลยก็พอ"

เธอไม่มีทางที่ให้เขาไปส่งถึงหน้าบ้านได้

ซือเย่เจ๋วขมวดคิ้วเล็กน้อย เขตเจียงไห่ นั่นไม่ใช่ที่อยู่ของโซนวิลล่าไห่บินเหรอ

ซือเย่เจ๋วหยุดรถที่สี่แยกในเขตเจียงไห่จริงๆ หลังจากที่เจียงเซิงลงจากรถ เธอก็กล่าวขอบคุณอย่างไม่แยแสและจากไป

ซือเย่เจ๋วไม่ได้ออกไปทันที แต่ยังคงมองไปยังทิศทางที่เธอกำลังเดิน

ใช่แล้วนั่นคือบริเวณวิลล่าไห่บินจริงๆ!

เจียงเซิงเดินเข้าไปในโซนวิลล่า เธอคอยระแวงไว้ เมื่อเธอถึงหน้าบ้านแต่ไม่ได้เข้าไป กลับเดินออกไปยังข้างในอีก

ซือเย่เจ๋วขับรถจอดอยู่นอกบริเวณวิลล่าและเห็นร่างนั้นเดินเข้าไปด้านในอีก สีหน้าที่ตึงเครียดนั้นก็คลายออกเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเขาจะคิดมากไปจริงๆ แต่เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะอาศัยอยู่ในบริเวณวิลล่าเดียวกันกับเด็กสองคนนั้น

หลังจากรอซือเย่เจ๋วขับรถออกไป เจียงเซิงก็เดินออกมาจากด้านหลังกำแพง

ผู้ชายคนนี้วางแผนที่จะดูว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหนจริงๆ หรือเนี่ย?

เจียงเซิงเดินเข้าไปในบ้าน "แม่กลับมาแล้ว"

เจียงเฉินเฉินทำท่าให้เงียบ และเหลือบมอง หนวนหนวน น้องสาวของเขาที่นอนอยู่บนโซฟาข้างๆ "แม่ หนวนหนวนเพิ่งหลับไปนะ"

เจียงเซิงเดินไปที่โซฟาแล้วอุ้มหนวนหนวนที่หลับอยู่กลับเข้าไปในห้อง

หลังจากห่มผ้าห่มให้หนวนหนวนแล้ว เธอก็เดินออกจากห้องไป เมื่อเห็นเจียงเหยียนเหยียนนำชามบะหมี่ร้อนๆ มาวางบนโต๊ะ เธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม "ขอบคุณลูกนะ"

เจียงเฉินเฉินขึ้นไปบนเก้าอี้แล้วนั่งโดยเอามือกุมหัว "แม่จ๋า งานเลี้ยงที่แม่เถียนเถียนชวนแม่ไปสนุกไหม?"

เจียงเหยียนเหยียนเบะปากพูดว่า "งานเลี้ยงจะสนุกอะไรกัน ล้วนมีไว้ให้กับคนที่อยากตีสนิทกับคนชั้นสูง"

เจียงเซิงเงยหน้าขึ้นมองเขา "หนูเรียนคำพูดนี้จากใครอ่ะ"

“นั่นละครมักจะเล่นแบบนี้ไง”

"เด็กๆ อย่าดูละครทีวีมากนัก" เจียงเซิงทำท่าช่วยไม่ได้ พวกเขาจะถูกละครล้างสมองคงไม่ช้าก็เร็ว

เจียงเฉินเฉินพูดอย่างรังเกียจ "แต่มันดูเด็กมากที่ดูการ์ตูนพวกนั้น"

"..." เธอจะว่าอะไรอีกล่ะ ในเมื่อเธอเป็นคนกำเนิดเด็กเธอก็ต้องยอมรับสิ

"ใช่แล้ว แม่จ๋า พี่ชายและน้องสาวของหนูกำลังจะเดบิวต์นะ!" หลังจากที่เจียงเฉินเฉินพูดจบ เจียงเซิงก็มองไปที่เจียงเหยียนเหยียนด้วยความประหลาดใจ

"หนูกับหนวนหนวนกำลังจะเดบิวต์เหรอ?"

“แม่ไม่ต้องกังวล เราจะหาเงินให้แม่ได้เมื่อเราเดบิวต์ อีกอย่างเราจเข้าชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 แล้ว ดังนั้นเราจึงหาค่าเล่าเรียนเองได้”

เจียงเซิงวางตะเกียบลงแล้วมองดูเด็กน้อยทั้งสองอย่างจริงจัง "พวกหนูคิดว่าแม่ไม่มีปัญญาเลี้ยงพวกหนูเหรอ"

เด็กน้อยทั้งสองส่ายหัว

"ถูกต้องครับแม่ เงินผมไม่ได้ขาด!"

"แต่แม่จ๋า ดูเหมือนแม่จะไม่ได้ขาดแคลนเงินแต่แม่ก็ไม่มีเงินมากเช่นกัน แค่วิลล่าหลังนี้ก็เสียเงินยี่สิบล้าน และค่าเล่าเรียนหนึ่งปีให้พี่น้องของหนูไปเรียนโรงเรียนชนชั้นสูง ถึงเจ็ดล้านกว่า ไหนจะค่าเล่าเรียนดนตรีที่สถาบันดนตรีก็แพงมากเช่นกัน"

"รวมทั้งค่าใช้จ่ายประจำวันของเราและแม่ด้วย ไหนจะดูแลรักษารถ และแม่ก็จำเป็นต้องซื้อกระเป๋า เสื้อผ้า และเครื่องสำอาง ซึ่งเงินเป็นหลายล้านต่อปี"

เจียงเฉินเฉินไม่สามารถคำนวณพวกมันด้วยนิ้วของตนเองได้

เจียงเซิง "..."

เจียงเฉินเฉินยังเอียงศีรษะและพูดโดยไม่ลังเลว่า "แม่ แม่ยังยากจนมากนะ!"

เจียงเซิงจับหน้าอกของเธอ คำพูดเหล่านี้พูดแทงใจดำเธอจริงๆ

เธอค่อยๆ ฝืนยิ้ม "ไม่เป็นไรแม่ยังมีเงินอยู่ห้าพันล้าน"