ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 109

ที่สตาร์ไลท์บาร์ตอนนี้ ลินน์และคนอื่น ๆ กำลังจะออกไปอย่างเร่งรีบ

อย่างไรก็ตาม พวกเธอเพิ่งจะเดินห่างออกไปไม่กี่ก้าว ตอนที่มีเงามาขวางทางของพวกเธอไว้

“ฟิ… มิสเตอร์คลาร์ค” ลินน์เงยหน้าขึ้นและเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฟิลิป

เป็นผลให้เธอกลัวมากจนไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างถูกต้อง

เพื่อนสาวของเธอและไคล์ก็เบียดเสียดกันอย่างระแวดระวัง พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองฟิลิป

คนอ่อนแอไร้กระดูกสันหลังคนนั้นได้แปลงร่างเป็นชายที่แม้แต่ธีโอ แซนเดอร์ ก็ยังต้องให้ความเคารพอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าพวกเธอหวาดกลัว

เขามาที่นี่เพื่อแก้แค้นพวกเธอเหรอ?

อย่างไรก็ตาม…

ฟิลิปแค่ขมวดคิ้วและพูดอย่างใจเย็นว่า “เธอเห็นทุกอย่างแล้วเหรอ?”

ลินน์กำลังตัวสั่นอยู่กับตัวเธอเอง เธอพูดตะกุกตะกักอยู่นาน ส่ายหัวอย่างหมดหวัง ขณะที่เธอพูดว่า "ไม่-ไม่... ฉันไม่เห็นอะไรเลย"

ฟิลิปต้องการอะไร?

เขาต้องการที่จะฆ่าเธอเพื่อที่เธอจะได้ไม่เปิดเผยความลับของเขาเหรอ?

ฟิลิปยิ้มและหยิบโทรศัพท์ของลินน์ไป เมื่อเขาเห็นวิดีโอที่เธอส่งให้วินน์ เขาขมวดคิ้วแน่นและพูดว่า “เธอบอกลูกพี่ลูกน้องของเธอว่าอะไรอีก?”

ตอนนี้เขารู้สึกค่อนข้างจะหงุดหงิดมาก

ในตอนนี้วินน์รู้แล้วหรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร?

มันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม!

ลินน์ตื่นตระหนกและรีบส่ายหัวโดยพูดว่า “ฉัน… ฉันไม่ได้บอกอะไรกับเธอเลย”

ฟิลิปลบวิดีโอออกจากโทรศัพท์อย่างไม่สนใจและส่งคืนให้ลินน์โดยพูดว่า “ฉันยังเป็นพี่เขยของเธอ ไม่ต้องกังวลไป คนพวกนั้นเป็นแค่เพื่อนที่ฉันเพิ่งรู้จัก อย่าบอกคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ โอเคไหม? ไม่ใช่แค่กับลูกพี่ลูกน้องของเธอ คนอื่น ๆ ก็เช่นเดียวกัน ได้ยินฉันไหม?”

น้ำเสียงของเขาสงบและไม่คุกคามแม้แต่น้อย

ถึงกระนั้น ลินน์และคนอื่น ๆ ก็ยังรู้สึกแรงกดที่บ่าของพวกเขา

ลินน์ไม่เคยคิดเลยว่าสักวันเธอจะรู้สึกกดดันจากฟิลิป คลาร์ค!

"ค่ะ ได้ค่ะ"

คนอื่น ๆ ก็รีบพยักหน้า

“ฉันคืนเงินให้แล้ว อย่ามายุ่งกับเรื่องไร้สาระแบบนั้น ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เข้าใจไหม?” ฟิลิปขมวดคิ้วมองไปที่เธอเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กในครอบครัว

ก่อนหน้าวันนี้ ลินน์คงจะตบหรือเตะเขาในตอนนี้แน่ ๆ เอาชี้หน้าและด่าว่าเขา

ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ แตกต่างออกไป เธอไม่กล้าทำแบบนั้นแม้แต่น้อย ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและพูดว่า “ค่ะ เข้าใจแล้ว”

แค่เพียงฟิลิปจากไปด้วยรถสกู๊ตเตอร์คันเก่า ลินน์และคนอื่น ๆ ก็ผ่อนคลายในที่สุด

หลังของลินน์เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ และขาที่ยาวเหยียดตรงของเธอก็สั่นแม้ว่าเธอจะพยายามอย่างเต็มที่แล้วก็ตาม

“ล ลินน์ เมื่อกี้พี่เขยของเธอน่ากลัวมาก”

“ฉันไม่เคยกลัวใครที่แค่มองมาที่ฉันอย่างไร้ความรู้สึกแบบนั้น ฉันเกือบฉี่ราดแล้วนะ!”

“เราทำให้เขาขุ่นเคืองไม่ได้! เขาไม่ใช่คนอ่อนแอเลย จากนี้ก็อยู่ห่าง ๆ เขาไว้เถอะ”

พวกเธอเริ่มพูดคุยกันเอง

แม้ว่าฟิลิปจะจากไปแล้ว แต่ความกลัวของพวกเธอก็ยังคงอยู่