ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 112

เสียงของฟิลิปไม่ดังมากนัก เขายิ้มให้คนอื่น ๆ อย่างขอโทษ

อย่างไรก็ตาม คำพูดของเขาทำให้ทุกคนในห้องตกตะลึง

โดยเฉพาะมาร์ธาที่มองเขาราวกับคนไร้ตัวตน เธอรู้สึกแย่ไปหมด และเธอก็สบถโพล่งออกมาว่า “ให้ตายสิ ฟิลิป ไม่มีใครถามแกเลย! ไสหัวออกไปซะ!”

มาร์ธาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ด้วยความโกรธ

ฟิลิปเป็นคนพูดจาพล่อย ๆ

“เปรียบเทียบตัวเองกับลูกเขยของพอลล่า! นายคิดว่านายมีสิทธิ์ที่จะพูดเหรอ?” มาร์ธาคำรามใส่ฟิลิปอย่างโกรธจัด

“ถ้าแกไม่ไร้ประโยชน์ขนาดนี้ ฉันจะอายต่อหน้าครอบครัวแบบนี้ไหม? ตอนนั้น ฉันคงตาบอดที่จะรับขยะไร้ประโยชน์เช่นแกมาเป็นลูกเขย!

“ดูลูกเขยของเธอสิ ดูว่าเขาซื้ออะไรให้เธอ! แล้วแกล่ะ? เคยซื้ออะไรให้ฉันไหม นแกพูดเรื่องไร้สาระขนาดนั้นได้อย่างไร? ถ้าจะไปงานเลี้ยงก็ไปเองได้! ฉันไม่ไป!”

ขณะที่มาร์ธาคำรามใส่ ฟิลิปก้มศีรษะลงอย่างช่วยไม่ได้

ดูเหมือนแม่ยายของเขาได้ขาดสติไปเสียแล้ว ซึ่งตอนนี้เขาไม่มีอะไรดี

ถัดจากพวกเขา พอลล่าสนุกกับการแสดง เธอหัวเราะกับตัวเองอย่างเย็นชา การประชดประชันอยู่บนใบหน้าของเธอรุนแรงขึ้น

เธอแสร้งทำเป็นพูดอย่างใจดี “มาเถอะ มาร์ธา อย่าใส่อารมณ์กับฟิลิปผู้น่าสงสารแบบนั้นเลย เธอก็รู้ว่าอย่างที่คนเขาพูดไว้ผู้หญิงก็เก่งพอ ๆ กับผู้ชายที่เธอแต่งงานด้วย มันไม่ใช่ความผิดของฟิลิป แต่เป็นความผิดของวินน์ที่เลือกผู้ชายผิด”

เธอโยนความผิดให้วินน์

คุณป้าพอลล่าค่อนข้างเชี่ยวชาญในการเล่นละครเสียด้วย เธอเลือกที่จะต่อสู้อย่างโจ่งแจ้งที่นี่

มาร์ธาทำได้เพียงโกรธมากขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีที่แล้วก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอเสียหน้าต่อหน้าครอบครัวของเธอ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ลูกสาวของเธอเองที่ยืนกรานที่จะแต่งงานกับฟิลิป คลาร์ค ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมเลย

ในที่สุด เขาก็กลายเป็นคนไร้ค่าโดยสิ้นเชิง

“มันเป็นความผิดของแก นังเด็กโง่ แกยืนกรานที่จะแต่งงานกับขยะไร้ประโยชน์คนนี้! ดูสิ่งที่แกทำ? ตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะกลับบ้านเพราะแก”

มาร์ธากรีดร้องราวกับผีบ้า อารมณ์ของเธอเดือดพล่าน “ฉันไม่สนใจ ถ้ายังคิดว่าฉันเป็นแม่อยู่ ฉันอยากให้แกหย่ากับฟิลิปที่ไร้ประโยชน์คนนี้เดี๋ยวนี้! ไม่มัน ก็ฉันที่จะต้องออกไป!”

“คุณแม่ ไม่ทำแบบนี้ไม่ได้เหรอคะ? ทำไมคุณแม่ถึงยังเอาแต่พูดเรื่องในอดีต?”

วินน์รู้สึกค่อนข้างไม่สบายใจเช่นกัน เป็นเรื่องน่าละอายสำหรับเธอที่มีแม่พูดกับเธอแบบนั้น โดยเฉพาะต่อหน้าป้าพอลล่าและฆวน

“ขอโทษนะฆวน นายกลับไปก่อนได้ไหม?” วินน์หันไปหาฆวนด้วยรอยยิ้มเหนียมอาย

ฆวนพยักหน้าและออกจากห้องไป

จริงที่มันเป็นเรื่องที่น่าอึดอัดใจ

ท้ายที่สุด เขาก็ยังเป็นคนนอกที่นี่

ก่อนที่เขาจะจากไป เขาเหลือบมองฟิลิปที่ยืนอยู่ตรงมุมห้องเงียบ ๆ ฆวนมองฟิลิปด้วยท่าทางเย้ยหยัน

ฟิลิป คลาร์ค อัจฉริยะที่ปกครองโรงเรียนในตอนนั้น ได้ล้มลงถึงระดับนี้แล้ว มันค่อนข้างยากที่จะจินตนาการจริง ๆ

เนื่องจากวินน์ไม่เห็นด้วยกับการที่จะหย่ากับฟิลิป มาร์ธาจึงหยุดคิดถึงเรื่องนี้และทิ้งตัวลงกับพื้น โวยวายขณะที่เธอคร่ำครวญว่า “นังแม่มดใจร้าย! พ่อของแกกับฉันเลี้ยงแกมาตั้งหลายปี แล้วนี่เป็นวิธีที่แกต่อแทนเราเหรอ? ทำไมแกถึงแต่งงานกับสิ่งที่ไร้ประโยชน์นั้น? ฉันทำอะไรผิดในชาติที่แล้วจึงต้องมีลูกสาวที่ไร้หัวใจเช่นแก”

วินน์รู้สึกแย่เมื่อเห็นมาร์ธากลิ้งไปมา กรีดร้องอยู่บนพื้น ดังนั้นเธอจึงรีบพยายามช่วยแม่ของเธอให้ลุกขึ้น

อย่างไรก็ตาม มาร์ธาปฏิเสธที่จะลุกขึ้น เธอชี้ไปที่ฟิลิปและคร่ำครวญราวกับอยู่ในงานศพ

วินน์ไม่สามารถทำอะไรได้ ดังนั้นเธอจึงยอมแพ้ “คุณแม่ ฉันจะไม่หย่ากับฟิลิป”

“แกบ้าไปแล้ว วินน์! แกอยากใช้ชีวิตที่เหลือกับไอ้ขยะคนนั้นจริงเหรอ?”

ตามความคิดของมาร์ธา คนที่สิ้นหวังอย่างที่ฟิลิปไม่ควรคู่กับลูกสาวของเธอสักนิด

ถ้าเยืนยันที่จะหยุดการแต่งงานของพวกเขาในตอนนั้น ถ้าเธอหาผู้ชายที่ดีมาแทนได้ เธอก็คงจะมีชีวิตที่ดีในบังกะโลเหมือนพี่สาวของเธอในตอนนี้

“ไม่ค่ะคุณแม่ แม้ว่าฟิลิปจะสูญเสียธุรกิจในช่วงสามปีที่ผ่านมาและจบลงด้วยความยากจน แม้ว่าชีวิตจะลำบากสำหรับเรา แต่เขาไม่เคยบ่นเลยตลอดสามปีที่ผ่านมา เขาปฏิบัติต่อหนูเป็นอย่างดีเช่นกัน ไม่ว่ายังไงหนูก็จะไม่หย่ากับเขา” วินน์ แสดงจุดยืนของเธออย่างชัดเจนและชำเลืองมองฟิลิป

อย่างไรก็ตาม เธอเห็นว่าฟิลิปกำลังยิ้มให้เธออย่างโง่เขลา

จริงเหรอ!

เขาไม่เห็นหรือว่าคุณแม่ของเธอไม่พอใจเขาจริง ๆ ?

ทำไมเขาถึงยังยิ้มอย่างโง่เขลาเช่นนี้?

ตลอดเวลานี้ วินน์อยู่ในระหว่างการอดทนอีกเล็กน้อยกับฟิลิปเป็นครั้งสุดท้าย เธอคิดจริง ๆ แล้วว่าเธอจะหย่ากับเขา

เมื่อเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวในวันนั้น และในวันนี้เมื่อเธอเห็นวิดีโอนั้น ในทันใด วินน์ก็ตระหนักว่าเธอยังคงห่วงใยฟิลิปอยู่ เขายังคงมีสถานที่สำคัญในหัวใจของเธอ

“ฟิลิป นายบอกกับฉันว่าฉันต้องรออีกหนึ่งปี แล้วนายจะให้อนาคตที่สดใสกว่าที่ฉันเคยฝันมา นายพูดจริงเหรอ?”

"ฉันพูดจริง"

“ฉันไม่อยากเห็นคนเรียกชื่อนายตลอดเวลา ฉันไม่ต้องการให้นายกลายเป็นตัวตลก อยากให้ทุกคนที่ดูถูกนายเสียใจ นายสามารถทำได้ไหม?"

ดวงตาของ วินน์ เป็นสีแดงเมื่อเธอจ้องไปที่ฟิลิปอย่างตั้งใจ

"ฉันทำได้"

ฟิลิปให้คำตอบง่าย ๆ แก่เธอ แล้วหันหลังเดินจากไป

ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ วินน์เป็นห่วงแต่เขาเท่านั้น ไม่ได้เป็นห่วงตัวเธอเองเลย