ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 121

ความเข้าใจผิดและความกดดันทั้งหมดทั้งมวลที่เธอต้องทนทุกข์ทรมาณมาตลอดช่วงสองสามปีที่ผ่านมานั้นพังทลายลงไปในทันที

มันมากเกินกว่าที่เธอจะรับไหว เธอรัวกำปั้นเล็กของเธอลงที่หน้าอกของเขา ต่อว่าออกมาเบา ๆ “มันเป็นความผิดของคุณทั้งหมด ทำไมถึงไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้? ฉันเที่ยววิ่งไปขอร้องอ้อนวอนคนอื่นไปทั่ว คุณก็รู้นิว่าฉันไม่ใช่คนที่วิ่งไปขอร้องใครต่อใครมาก่อน? ฮึก…”

วินน์ปลดเปลื้องทุกอย่างที่มีอยู่ภายในจิตใจผ่านน้ำตาไหลริน ฟิลิปโอบกอดเธอแน่นกว่าเดิม “ขอโทษนะวินน์ เป็นความผิดของผมเอง ผมสัญญาว่าจะทำให้อนาคตของคุณและมิล่าสว่างสดใส ได้โปรดเชื่อผมเถอะนะ”

หลังจากนั้นวินน์เอ่ยถามฟิลิปขึ้นมาอย่างกังวล ดวงตาของเธอแดงก่ำ “ในเมื่อทะเลาะกับพ่อแม่ใหญ่โตเสียขนาดนั้น คุณยังจะมีเงินจ่ายค่าผ่าตัดให้มิล่าอยู่เหรอคะ?

ฟิลิปรู้สึกกระอักกระอ่วนและเขินอายเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้น “ที่จริงแล้วผมมีบัตรเครดิตที่มีเงินในนั้นอยู่สองสามล้าน ผมไม่เคยเอาออกมาใช้เลยเพราะไม่อยากจะทำให้คุณรู้สึกไม่สบายใจ ตอนนี้คุณไม่ต้องกังวลต่อไปแล้วนะ ผมจะจัดการทุกอย่างเอง”

วินน์พยักหน้าอย่างจำใจและไม่ได้ถามอะไรอีก

เธอรู้ว่ามันจะต้องมีเหตุผลอะไรบ้างอย่างที่ทำให้ฟิลิปปิดบังความจริงมาตลอดหลายปีนี้ และเพิ่งเปิดใจบอกเธอให้รู้ในวันนี้

ฟิลิปค่อนข้างหัวดื้อและหยิ่งในศักดิ์ศรี เธอรู้เรื่องนั้นดีตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกับเขา

สองสามปีที่ผ่านมา เขาเริ่มจากการเป็นชายหนุ่มที่หัวดื้อที่น่าภาคภูมิไปเป็นชายหนุ่มที่ยอมทำงานหนักและก้มหน้ารับคำดูถูกมากมาย เขายอมอดทนมาเป็นเวลานาน จึงไม่แปลกที่เขาเองก็คงจะรู้สึกเหนื่อยและเต็มไปด้วยบาดแผลต่าง ๆ

พูดกันตามตรง วินน์รู้สึกกังวลเล็กน้อยที่ต้องมารับรู้เรื่องทุกอย่างในครั้งเดียว

แม้ว่าจะจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่เธอก็พร้อมที่จะเชื่อในตัวฟิลิป

อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน

ในคืนนี้ ฟิลิปพูดโกหกออกมา แต่ก็เพียงแค่ครึ่งเดียว

เขานอนนิ่งบนพื้น จ้องมองแผ่นหลังเพรียวบางของวินน์และใบหน้าแก้วตาดวงใจของพวกเขา มิล่าที่นอนหลับอยู่บนเตียง ฟิลิปยังคงว้าวุ่นอยู่ภายในจิตใจ เขาจะโกหกต่อไปอย่างไรดีหลังจากนี้? น่าปวดหัวจริง

‘วินน์คุณคงไม่รู้เรื่องนี้ แต่ครอบครัวของสามีคุณไม่ได้แค่ร่ำรวยมากกว่าครอบครัวตระกูลแกรนท์นิดหน่อยหรอก

ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะมาเทียบกับตระกูลของฟิลิปได้เลย

ถึงอย่างไรก็ตาม ทุกอย่างจะต้องดำเนินอย่างค่อยเป็นค่อยไป

เช้าวันถัดมา ที่ห้องซักล้าง ฟิลิปมองไปที่วินน์และถามขึ้นอย่างกังวล “วันนี้คุณอยากกลับไปที่โรงพยาบาลไหม? ช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ คุณแทบจะไม่ได้รับการตรวจเลยนะ”

วินน์ยิ้มอย่างใจเย็นก่อนจะพูดขึ้น “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จะเสียเงินไปทำไมกัน? เร็ว ๆ เข้ารีบป้อนข้าวมิล่า พ่อแม่ของฉันอยากให้พวกเราไปหาที่บ้านวันนี้ พวกท่านคงจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างถึงอยากเจอเรา”

ฟิลิปไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เขาได้ติดต่อให้เห็นเฮนรี่ เทิร์นเนอร์เข้ามาดูแลอาการของมิล่าในช่วงบ่ายนี้แล้ว

เมื่อมาถึงบ้าน พ่อตาแม่ยายฟิลิปสัมผัสได้ว่าบรรยากาศภายในบ้านอึมครึมตั้งแต่เขาก้าวผ่านประตูเข้ามา

มาร์ธาและชาร์ลส์นั่นอยู่ที่โซฟามีสมุดทะเบียนบ้านวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ

ทั้งคู่มีสีหน้าเคร่งเครียด

“โอ้ พวกเธอกลับมาแล้วรึ? ก็ดี ไปเทศบาลกับฉันและจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จ ๆ กันไป” ใบหน้าของมาร์ธาเย็นชาจับใจ เธอบ่นพึมพำออกมา และส่งสายตาที่ราวกับคมมีดพร้อมที่กรีดลึกในจิตใจของฟิลิปและมิล่าที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา “แกพานังเด็กนอกคอกนี่มาบ้านทำไม หึย ตัวซวยจริง ๆ”

มาร์ธาอารมณ์ไม่ดีมาตั้งแต่เมื่อวาน และก็ไม่ได้นอนทั้งคืน เธอคิดไปถึงแต่เรื่องว่าจะทำอย่างไรให้วินน์หย่ากับฟิลิป

ฟิลิปได้ยินมาร์ธาบ่นพึมพำ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาเช่นกัน มิล่าที่อยู่ในอ้อมแขนของพ่อกอดคอเขาแน่น ดวงตากลมโตของเธอดำดิ่งสู่ห้วงลึกแห่งความหวาดกลัว

วินน์รีบพูดแทรกขึ้นในทันที “กำลังคิดที่จะทำอะไรอีกล่ะคะ แม่? ถ้าเรียกมาบอกให้หนูหย่ากับฟิลิป พวกเราจะกลับไปเดี๋ยวนี้เลย”

จากนั้น วินน์ใส่รองเท้าและเตรียมตัวกลับ

เธอรู้ดีว่าแม่ของเธอเป็นคนแบบไหน ไม่มีสักวันที่เธออยากจะอยู่อย่างสงบสุขเหมือนแม่คนอื่น

มาร์ธาโกรธจัดขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอตวาดเสียงดัง “วินน์ จอห์นสตัน ถ้าแกกล้าเดินออกจากประตูไปวันนี้ แกก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีกเลย! ทะเบียนบ้านวางอยู่ตรงนี่ ถ้าแกไม่ยอมหย่า ฉันจะขีดฆ่าชื่อแกออกจากบ้านหลังนี้ซะ! พ่อแกกับฉันจะตัดหางปล่อยวัดแกซะ!”

มาร์ธาเดือดดาล ทำไมลูกสาวคนนี้ถึงไม่มีสมองเอาเสียบ้างเลยนะ?

นี่เธออยากจะใช้ทั้งชีวิตอยู่กับไอ้คนไร้ประโยชน์นี่น่ะเหรอ?

วินน์เองก็รู้สึกโกรธขึ้นมาไม่ต่างกัน ทำไมเเม่ถึงเป็นคนไร้เหตุผลแบบนี้?

เธอมองไปที่ฟิลิปอย่างสับสนวุ่นวาย เธอพยายามที่จะเชื่อในสิ่งที่ฟิลิปบอกเมื่อคืนนี้

“แม่คะ ฟิลิปเขาไปทำอะไรให้แม่กันนักหนาเหรอคะ? เพราะเขาจนอย่างนั้นเหรอ?” วินน์เอ่ยถาม

มาร์ธาโกรธมากเสียจนใบหน้าแดงก่ำ ชี้ไปที่ฟิลิปและสบถออกมา “ใช่แล้ว! ถ้ามันรวย ฉันจะปฏิบัติกับมันดีกว่านี้ราวกับเป็นลูกชายของฉันเลยล่ะ แต่โชคร้ายที่มันเป็นแค่คนไม่เอาไหน เป็นแค่ขยะไร้ค่า! แกเห็นสายตาที่ป้าพอลล่ามองมาที่พวกเราเมื่อคืนนี้ไหม? แกไม่รู้เหรอว่าฉันอยากแทรกแผ่นดินหนีขนาดไหน?

“วินน์ แกไม่ใช่เด็กแล้วนะ แกจะคิดที่จะฟังคำพวกเราบ้างได้ไหม? พวกเราไม่ได้เกลี้ยกล่อมแกตอนนั้น แล้วเป็นยังไง แกก็ต้องมาลงเอยแต่งงานกับไอ้ขยะไร้ประโยชน์นี่ แต่วันนี้พวกเราจะไม่หยุดจนกว่าแกจะยอมหย่า”

ในขณะที่มาร์ธาพูด เธอก็จ้องไปที่ชาร์ลส์อย่างดุดัน

ชาร์ลส์ไม่ได้อยากจะเข้ามาวุ่นวาย แต่ก็ยอมพูดเสริมขึ้นมาสองสามคำ “วินน์ รีบทำให้มันจบเถอะ ถ้าแกยอมหย่า พ่อจะให้เงินแกห้าแสนเป็นค่าผ่าตัดมิล่า”

ในตอนนั้นเอง ฟิลิปก็ยืนขึ้นและบอกกับมาร์ธาอย่างใจเย็น “แม่ครับ พ่อครับ พวกเราจะไม่หย่ากัน และไม่ต้องการเงินห้าแสนนั่นเหมือนกัน ผมมีเงินพอที่จะจ่ายค่าผ่าตัดมิล่าเองครับ”