ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 19

วันนี้เป็นวันเสาร์ วินน์ตื่นแต่เช้าเพื่อเริ่มแต่งหน้าในห้องน้ำ

ฟิลิปออกมาจากห้องนอนเพื่อกล่อมลูกสาวที่กำลังเอะอะอยู่ “วันนี้ไม่ใช่วันหยุดของคุณหรือ? ทำไมตื่นเช้าจัง?” ฟิลิปกำลังอุ้มลูกสาวของเขาขณะที่เขายืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำและถาม

วินน์ตอบโดยไม่มองเขา “ฉันต้องกลับไปที่สำนักงานวันนี้และไปพบลูกค้าในตอนบ่าย” จากนั้นเธอก็มองตัวเอง หันซ้ายหันขวาในกระจก เธอทาลิปสติกแล้วเม้มริมฝีปาก

ผู้หญิงคนนี้สวยมาก แม้จะแต่งหน้าบาง ๆ แต่เธอก็ยังน่ารักราวกับนางฟ้า

วินน์เดินผ่านฟิลิปรีบหยิบกระเป๋าและใส่รองเท้าส้นสูง "โอ้ ใช่ ไปที่แกลเลอรี่วันนี้เพื่อช่วยพ่อของฉัน ปล่อยให้ลินน์ดูแลมิล่า ฉันบอกเธอไปแล้วเมื่อคืนนี้ เธอจะอายุมากกว่าสิบขวบแล้ว”

“กลับมาเร็วๆ นะคะหม่าม้า” มิล่าตัวน้อยยังคงอยู่ในอ้อมแขนของฟิลิป ขณะที่เธอโบกมือให้วินน์ด้วยแขนเล็ก ๆ ที่น่ารักและขาวผ่องของเธอ ลักยิ้มปรากฏบนแก้มเล็ก ๆ ของเธอ ขณะที่เธอยิ้มอย่างไร้เดียงสา

วินน์รีบเร่งเตรียมจะจากไป เมื่อเธอได้ยินคำพูดที่อ่อนโยน ‘หม่าม้า’ เธอก็จูบมิล่าที่แก้มก่อนจะผละออกไปอย่างไม่เต็มใจ

ก่อนที่เธอจะไปเธอแจ้งเตือนฟิลิปว่า “อย่าลืมช่วยคุณพ่อของฉันด้วย”

ฟิลิปตอบว่า “เข้าใจแล้ว กลับมาเร็ว ๆ ล่ะ"

ยืนอยู่ที่ประตูบ้านเล็ก ๆ ขนาดเจ็ดสิบตารางฟุตของพวกเขา มองดูวินน์จากไป ฟิลิปลูบหัวเล็ก ๆ ของมิล่าด้วยความรักแล้วพูดว่า “เล่นกับปะป๊านะ”

“ได้เลย ปะป๊า! หนูอยากขี่ม้า” มิล่าตัวน้อยโบกมืออย่างมีความสุข

บ้านหลังเล็ก ๆ หลังนี้เป็นรังรักของฟิลิปและวินน์ การซ่อมแซมเป็นไปอย่างเรียบง่ายเพราะพวกเขาไม่ได้มีเงินมากมายในตอนนั้น ฟิลิปได้นำเงินไปเริ่มต้นธุรกิจ แม้ว่าธุรกิจจะล้มเหลว แต่พวกเขาก็ยังมีบ้านมีที่บ้าน แต่บ้านหลังนี้ตกอยู่ในอันตรายจากการแยกเป็นส่วน

หลังจากอยู่กับมิล่าประมาณสองชั่วโมงเสียงออดก็ดังขึ้น ประตูเปิดออกเผยให้เห็นลินน์ยืนอยู่ที่นั่นอย่างหยิ่งผยองในการแต่งหน้าหนาเตอะ เธอดันฟิลิปออกไปข้าง ๆ เมื่อเธอต้องจะเข้าไป เด็กหญิงสวมกางเกงหนังสั้นอย่างมากและเสื้อลูกไม้สีดำ

นี่มันไม่มากไปหน่อยเหรอ? สมัยนี้เด็กหญิงแต่งตัวเซ็กซี่ขนาดนี้เลยเหรอ?

โดยไม่รอให้ฟิลิปพูด ลินน์ก็เข้าไปข้างในแล้วทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา ตอนแรกเธอจ้องไปที่มิล่าซึ่งกำลังเล่นของเล่นอยู่ด้านหนึ่ง จากนั้นเธอก็จ้องไปที่ฟิลิปตาเขียว “ฉันจะอยู่แค่สองชั่วโมง ฉันวางแผนกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนสำหรับช่วงบ่ายแล้ว”

ฟิลิปยิ้มเจื่อนและหยิบของว่างที่เขาเตรียมมาเหมือนกำลังกล่อมมคุณย่าของเขา “ฉันจะกลับมาเร็ว ๆ นี้” จากนั้นฟิลิปก็เดินไปหามิล่าซึ่งดูกลัวเล็กน้อย เขานั่งยอง ๆ เพื่อลูบหัวเธอและยิ้ม “มิล่าปะป๊ากำลังจะออกไปข้างนอก หนูอยู่กับคุณน้าและเป็นเด็กดี โอเคไหม?”

มิล่าตัวน้อยพยักหน้าและเหลือบไปที่ลินน์ผู้ที่กำลังดูทีวีในขณะที่กินขนมขบเคี้ยว จากนั้นเด็กหญิงก็ก้าวเล็ก ๆ เพื่อยื่นของเล่นในมือให้ลินน์พูดด้วยน้ำเสียงเด็ก ๆ ว่า “คุณน้า นี่คือสิ่งที่ให้คุณน้าเล่น”

ลินน์จ้องเธอด้วยแสงสะท้อนที่ดูหมิ่นโดยไม่รับของเล่น จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชาว่า “เล่นเองเถอะ”

หลังจากนั้นไม่นานฟิลิปก็ออกไป เหลือเพียงลินน์และมิล่าอยู่ในบ้าน เด็กผู้หญิงทั้งสองคน คนหนึ่งเป็นผู้ใหญ่ อีกคนหนึ่งเป็นเด็ก ไม่ได้ปฏิสัมพันธ์กันแต่อย่างใด ลินน์เอาแต่บ่นกับแฟนของเธอเกี่ยวกับการที่ต้องดูแลเด็กเวรผ่านวิดีโอคอล เมื่อมิล่าวิ่งไปรอบ ๆ บ้าน ลินน์จะตะโกนใส่เธอ เมื่อมิล่าต้องการน้ำดื่ม ลินน์ก็ให้มิล่าไปเอาเอง เมื่อมิล่าทำแก้วแตก ลินน์ก็ลุกขึ้นเตะเธอและตะโกนว่า “เด็กเวร! พ่อเธอมันขยะ เหมือนกับเธอไงล่ะ! เธอไม่แม้แต่ถือน้ำสักแก้วได้!”

มิลาเริ่มร้องไห้ด้วยความเสียใจ เมื่อลินน์เห็นเธอร้องไห้เธอก็รู้สึกกระวนกระวายมากขึ้น เธอเดินไปตบมิล่าสองสามครั้งที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอและดุอย่างโหดร้ายว่า“ถ้าเธอยังร้องไห้ ฉันจะเอาเธอไปขายทิ้ง! เด็กเวร!”

มิล่าเม้มริมฝีปากของเธอ ดวงตาที่โศกเศร้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาในขณะที่แก้มเล็ก ๆ ของเธอบวมแดง เธอพึมพำ“ปะป๊า หนูต้องการปะป๊า”

ลินน์เบื่อที่จะฟังเธอและขังมิล่าไว้ในห้องคนเดียว

มิล่าผู้น่าสงสารตบประตูและร้องไห้ “หนูต้องการปะป๊า หนูต้องการหม่าม๊า…อืออ…” หลังจากครึ่งชั่วโมงจากร้องไห้ มิลาตัวน้อยก็เหนื่อยและผล็อยหลับไปบนเตียง

ลินน์มีความสุขกับวิดีโอคอลของเธอในห้องนั่งเล่น “ฉันไม่คิดว่าจะทำได้ในวันนี้ มีไอ้เด็กเวรน่ารำคาญที่ต้องการการดูแล”

“เธอทำไม่ได้ เราทุกคนรอคุณอยู่ที่นี่ พาเด็กเวรนั่นมา มันไม่เป็นไรหรอก” อีกด้านหนึ่งของหน้าจอคือเจคอบอยู่ในห้องคาราโอเกะ

“ก็ได้ ฉันจะไปที่นั่นเร็ว ๆ นี้” ลินน์สิ้นสุดวิดีโอคอลอย่างมีความสุข เธอเปิดประตูห้องนอนและปลุกมิล่าอย่างป่าเถื่อน จ้องมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ด้วยดวงตาที่หรี่ลง "เด็กเวร เธอจะไปเล่นข้างนอกกับฉัน แต่ฉันเตือนเธอแล้วนะ ถ้าเธอเอะอะฉันจะขายเธอทิ้ง!”

มิล่าตัวน้อยพยักหน้าอย่างว่าง่ายด้วยความกลัว

ห้านาทีต่อมา ลินน์จูงมิล่าและพาไป