ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 36

“ท่านรัสเซลครับ ได้โปรดให้ผมได้อธิบายก่อน” เดวิดตื่นกลัวจนถึงขั้นที่เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลย้อยลงมายังหน้าผากของเขา

ไอเดนรู้สึกสับสนจึงถามขึ้น “มิสเตอร์ไวท์ คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”

เดวิดงานเข้าเสียแล้ว ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมรัสเซลถึงโทรเรียกเขามาที่นี่ เขาจึงรีบพูดกับไอเดน “มิสเตอร์แกรนท์ ผมต้องขอโทษด้วย ภาพวาดที่ผมขายให้กับคุณคราวที่แล้วมันเป็นของปลอม ผมจะคืนเงินให้คุณทั้งหมดโดยเร็วที่สุดเมื่อผมกลับไปที่ร้าน”

“ของปลอม?” ไอเดนเสียงสั่น ฝูงชนที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาต่างพากันอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ โดยเฉพาะชาร์ลส์ที่ตกตะลึงไปจนถึงขั้นพูดไม่ออก

“มิสเตอร์ไวท์คุณหมายความว่ายังไง? คุณหมายความว่ายังไงที่ว่ามันเป็น ‘ของปลอม’? ผมจ่ายเงินไปกว่าสองล้านเพื่อซื้อมันมาเชียวนะ!” ไอเดนรู้สึกเดือดดาล ร่างการของเขาร้อน ๆ หนาว ๆ “และท่านรัสเซลก็ได้พูดเองว่าภาพชิ้นนี้เป็นของจริง นี่คุณเมาอย่างนั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเดวิดก็เบิกบานขึ้นมาในทันที เมื่อได้ยินคำว่า ‘เป็นภาพของจริง’ เขารีบตรงไปที่ตู้โชว์กระจกและตั้งใจดูภาพนั้นอย่างดีก่อนจะอุทานออกมา “นี่มัน...นี่ไม่ใช่ภาพที่ผมขายให้กับคุณ!”

แน่นอนว่ามันไม่ใช่ คนอื่น ๆ ไม่มีใครสังเกตได้ แต่เดวิดรู้ ที่มุมขวาล่างสุดของภาพวาด มีคำเล็ก ๆ สองสามคำถูกประทับตราลงบนภาพนี้ และข้อความนั้นก็คือ ‘รับมาโดยรัสเซล ฟีลด์’ ทุกคนต่างสนใจแค่ภาพวาดจนไม่ได้สังเกตเห็นรายละเอียดนี้เพราะมันมีตราประทับเล็ก ๆ อีกมากที่ด้านล่างภาพ

“อะไรนะ? นี่ไม่ใช่ภาพที่คุณขายให้ผมงั้นเหรอ?” ไอเดนพูดไม่ออกเขาตกตะลึงไป เขารู้สึกไม่ดีขึ้นมา

ชาร์ลส์อุทานขึ้นมาอย่างประหลาดใจ “ท่านรัสเซล มิสเตอร์ไวท์ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

รัสเซลหัวเราะหึ ๆ ออกมา เขาลุกขึ้นยืนก้าวเข้าไปหาเดวิด หลังจากจ้องไปที่ชายร่างเตี้ยกว่าเขา รัสเซลก็ประกาศขึ้นมา “ภาพวาดนี้เป็นของแท้แต่มันไม่ใช่ภาพที่มิสเตอร์แกรนท์ซื้อมา”

“เป็นไปไม่ได้ ทำไมภาพของแท้นี้ถึงจะเป็นของ…” ชาร์ลส์ขมวดคิ้วแน่น เขาสับสนจนคิดคำพูดไม่ออก

ในตอนนั้นเอง เดวิดก็มองเห็นภาพวาดที่ถูกทิ้งไว้ที่พื้น เขาหยิบมันขึ้นมาและเปิดภาพออก ก่อนจะอุทานขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ภาพนี้! ภาพนี้แหละที่ผมขายให้มิสเตอร์แกรนท์”

ผู้คนต่างมองมาทางเสียงของเขาและพบเดวิดยืนถือภาพวาดของปลอมที่ชาร์ลส์โยนทิ้งไปที่มุมห้องก่อนหน้านี้ และในทันที สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป! นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

ชาร์ลส์ตัวสั่นไปด้วยความโกรธ โดยไม่สนใจจะรักษาภาพลักษณ์อีกต่อไป ใบหน้าของเขาแดงก่ำก่อนจะคำรามออกมา “ไอเดน มันเกิดอะไรขึ้น? ภาพวาดของปลอมเป็นของแกอย่างนั้นเหรอ?”

แน่นอนว่าไอเดนไม่ยอมรับ เขาคร่ำครวญ “มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน? ผมจ่ายเงินสองล้านเพื่อซื้อภาพนั้นมาเชียวนะแล้วมันจะเป็นของปลอมได้ยังไง?” จากนั้นจึงหันไปจ้องหน้าเดวิด “มิสเตอร์ไวท์ คุณจะมาพูดโกหกแบบนี้ไม่ได้นะ ดูรูปนั่นให้ดีอีกครั้งสิ ภาพที่ผมซื้อจากคุณมันเป็นของจริง”

เดวิดจะกล้าโกหกได้อย่างไรกัน? ด้วยความที่ท่านรัสเซลอยู่ที่นี่ด้วย เขาไม่กล้าที่จะบิดเบือนความจริงเป็นแน่ แม้จะมีคนมอบความกล้าให้เขาสิบเท่าก็ตาม เดวิดรีบพูดขึ้น “มิสเตอร์แกรนท์ ผมต้องขอโทษด้วยจริง ๆ คุณไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับภาพวาดเลยในตอนนั้นผมจริงเอาภาพวาดของปลอมหลอกขายให้คุณ แต่ไม่ต้องกังวลไปผมจะคืนเงินให้คุณสามล้าน อีกล้านนึงนั้นเป็นของกำนัลจากผมให้คุณ”

“ใครอยากได้เงินล้านนึงของคุณกัน?!” ไอเดนระเบิดออกมาด้วยความโกรธ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าภาพปลอมก่อนหน้านี้คือภาพที่เขาซื้อมาและภาพของจริงนั้น…

ทุกคนต่างหันไปมองที่ฟิลิปที่ยืนอยู่มุมห้องด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “ผม...ผมก็แค่เลือกซื้อสุ่ม ๆ มาจากตลาดของโบราณเท่านั้น”

บ้าไปแล้ว! ชายคนนี้ได้ภาพวาดของจริงจากการเลือกซื้อสุ่ม ๆ มาเสียด้วย! เจ้าบ้านั่นมันจะโชคดีอะไรขนาดนี้!

ถึงแม้ชาร์ลส์จะโกรธมากแต่อย่างน้อยหนึ่งในภาพวาดก็เป็นของจริง