ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 55

ลามาร์รีบวิ่งไปพบมิสเตอร์คลาร์คอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสดักเขาไว้และถามในรวดเดียว

"มิสเตอร์คอลลินส์ เราขอเงินคืนจากเงินที่เราลงทุนวันนี้ได้ไหม?”

“คุณคืนเงินให้พวกเราได้ไหม? ฉันไม่ต้องการลงทุนอีกต่อไปแล้ว”

“ครอบครัวของเราก็เช่นกัน โปรดคืนเงินให้พวกเรา พวกเราไม่ต้องการวางหลักประกันอีกต่อไป คุณมันคนหลอกลวง!”

ทันใดนั้น อารมณ์ก็เพิ่มขึ้น ผู้อาวุโสต่างข่มขู่ลามาร์ ในขณะที่รายล้อมเขาราวกับเป็นเสื้อผ้าชั้นแล้ว ชั้นเล่าบนร่างกายของเขา

ลามาร์ตื่นตระหนก เขาโบกมือและกระแอมในลำคอก่อนจะพูดว่า “ทุกท่าน ได้โปรดใจเย็น ฉันมาที่นี่เพื่อคืนเงินและบ้านให้คุณทุกคน กรุณาไปและลงทะเบียนที่นั่น ฉันจะบอกให้พนักงานของฉันตรวจสอบขั้นตอนกับคุณทุกคน โปรดอย่าตื่นตะหนก โอเคไหม? ฉันต้องเจอใครบางคนที่สำคัญในตอนนี้”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น ลามาร์ก็เรียกเจ้าหน้าที่ของเขาซึ่งจากนั้นก็นำผู้อาวุโสออกไป

เมื่อผู้อาวุโสได้ยินว่าเงินและบ้านของพวกเขาจะถูกส่งคืน พวกเขาก็ดีใจ พวกเขายิ้มกว้างในขณะที่ยกนิ้วโป้งให้ไอเดน

"มิสเตอร์แกรนท์ ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณคุณ”

"มิสเตอร์แกรนท์เป็นคนที่น่าทึ่งมาก ฉันขอบคุณคุณมาก คุณต้องมีอนาคตที่สดใสอยู่ภายภาคหน้าของคุณ”

แน่นอนว่าบางคนก็ประจบประแจงกับมาร์ธาเช่นกัน พวกเขายืนรอบตัวเธอและพูดอย่างประจบสอพลอว่า “มาร์ธา เธอได้ค้นพบตัวเองแล้วว่าจะมีลูกเขยที่ร่ำรวย ฉันรู้ว่าไอเดนไม่ใช่คนธรรมดา เธอต้องเก็บเขาให้ใกล้ตัวเธอ”

“ใช่ มาร์ธา ถ้าลูกสาวของเธอไม่ต้องการแต่งงานกับเขา ฉันจะทำการเคลื่อนไหวแล้วนะ บังเอิญว่าลูกสาวงี่เง่าของฉันก็ยังไม่มีแฟน”

เมื่อมาร์ธาได้ยินเช่นนั้น เธอก็ตื่นตระหนก เธอพูดว่า “อย่าแม้แต่จะคิดแบบนั้น เขาเป็นลูกเขยที่มีศักยภาพของฉัน และมีเพียงวินน์ของฉันเท่านั้นที่เหมาะกับเขา”

เมื่อเธอพูดอย่างนั้น เธอก็มองไปที่ไอเดน เธอรู้สึกสงบและมีความสุขเมื่อมองไปที่เขา

เป็นเพราะเขาที่ทำให้เธอสามารถอวดต่อหน้าเพื่อน ๆ ของเธอได้ในวันนี้

ถ้ามันเป็นไอ้เศษขยะฟิลิป เธอจะต้องอับอายอย่างแน่นอน

ด้วยสิ่งนั้นในใจเธอ มาร์ธาจึงเดินไปหาไอเดนและขอบคุณเขาอย่างล้นเหลือ “ไอเดน ต้องขอบคุณเธอในวันนี้ ถ้าไม่เช่นนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร”

“คุณป้ามาร์ธา คุณยกยอผม นี่คือสิ่งที่ผมควรทำครับ” ไอเดนพูดอย่างสุภาพ

มาร์ธายิ้มกว้างจนหุบปากไม่ได้ เธอมองไปที่ไอเดนอย่างจริงจังและถามอย่างทันทีว่า “ไอเดน คืนนี้นายว่างไหม? มารับทานอาหารเย็นที่บ้านของฉัน ฉันจะขอให้วินน์กลับมาไว ๆ เพื่อได้จะได้ทานข้าวด้วยกันกับนาย”

สิ่งเดียวที่มาร์ธาอยากทำตอนนี้คือจับคู่ไอเดนกับวินน์ เธอไม่สามารถปล่อยให้ลูกเขยที่น่าทึ่งคนนี้หนีไปได้

แล้วฟิลิปล่ะ?

มาร์ธาไม่สนใจฟิลิปอีกต่อไป เขาเป็นเพียงคนขี้ขลาด เขาอยากไปไหนหรือทำอะไรก็เรื่องของเขา

ไอเดนยิ้มอย่างสดใสในขณะที่หัวใจของเขาเบ่งบาน

เขาคิดว่าการแต่งงานของเขากับวินน์ได้สำเร็จไปแล้วครึ่งทาง

เมื่อฟิลิปเห็นสิ่งนี้ คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันแน่น เขาไม่มีความสุขเป็นอย่างมาก

แม่ยายของเขาช่างหัวสูงอย่างเหลือทน

เขายืนอยู่ตรงนั้นและเธอพยายามสานสัมพันธ์ระหว่างไอเดนกับภรรยาของเขา

ถ้าสิ่งนี้สามารถทนได้ แล้วอะไรที่ทนไม่ได้ล่ะ?

นอกจากนี้ ไอเดนได้แก้ปัญหาจริงเหรอ?

ลามาร์เดินไปหาไอเดนและจับมือเขาไว้ เขาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “มิสเตอร์คลาร์ค ยินดีที่ได้รู้จักครับ ดูสิ ฉันคืนบ้านและเงินแล้ว ตอนนี้คุณพอใจหรือยัง?”

ไอเดน กำลังคุยกับมาร์ธา ตอนที่เขาถูกลามาร์ขัดจังหวะในทันใด นอกจากนี้ดูเหมือนว่าเขาจะทักผิดคน

"มิสเตอร์คลาร์คใช่ไหม? ฉันชื่อลามาร์ คอลลินส์”

ไอเดนขมวดคิ้วและมองไปที่ลามาร์ ในเวลาเดียวกันเขาก็อยากรู้อยากเห็นและมองไปที่ฟิลิป

เกิดอะไรขึ้น?

ในขณะนี้ มาร์ธามองดูฟิลิปด้วยความสงสัย เธอพูดอย่างโกรธเคืองว่า “มิสเตอร์คอลลินส์ คุณจำคนผิดแล้ว นี่คือ ไอเดน ไอเดน แกรนท์ เขาเป็นคนที่โทรหาคุณ ถ้าไม่เช่นนั้น เราคงไม่สามารถติดต่อกับคุณได้เลย”

ในสายตาของมาร์ธา ลามาร์เป็นประธานบริษัทการเงินลูคราทีฟฟันด์

ก่อนหน้านี้เธอคงอยากจะได้รับความโปรดปรานจากคนอย่างเขา

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันแตกต่างออกไป ไอเดนสามารถเรียกมิสเตอร์คอลลินส์มาเพียงแค่โทรศัพท์ และเขาสามารถทำให้ลามาร์คืนเงินและบ้านได้ เขายิ่งใหญ่กว่ามิสเตอร์คอลลินส์เสียอีก

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเริ่มดูถูกลามาร์มากยิ่งขึ้น

ลามาร์กระพริบตาอย่างโกรธจัดขณะมองไปที่ไอเดนและมาร์ธาที่ดูหงุดหงิด เขาอยากรู้อยากเห็น ว่ามิสเตอร์คลาร์คหรือไม่ใช่มิสเตอร์คลาร์ค? หรือมันเป็นเพียงนามแฝง?

ไม่ นั่นไม่สามารถเป็นเช่นนั้น เขามั่นใจ!

ธีโอบอกเขาว่ามิสเตอร์คลาร์คชอบทำตัวไม่เป็นที่สนใจ

นอกจากนี้ เขาเป็นชายหนุ่มที่ร่ำรวยและรูปงามคนเดียวในที่เกิดเหตุนี้ ชายหนุ่มอีกคนที่นั่นดูไม่ค่อยดีนัก

ด้วยการเปรียบเทียบดังกล่าว ลามาร์จึงมั่นใจว่าไอเดนคือมิสเตอร์คลาร์ค

มันอาจจะเป็นแค่นามแฝงเพราะเขาต้องการที่จะรักษาตัวให้ไม่เป็นที่สนใจ