ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 56

เมื่อเขาคิดได้เช่นนั้น ลามาร์ก็หัวเราะและพูดว่า “โอ้ มิสเตอร์แกรนท์ ฉันขอโทษที่ฉันเรียกชื่อของคุณผิดไป โปรดยกโทษให้ฉันด้วย"

เมื่อไอเดนได้ยินเช่นนั้น ความหงุดหงิดของเขาก็หายไป

เมื่อลามาร์เรียกเขาว่ามิสเตอร์คลาร์คก่อนหน้านี้ เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างยิ่ง

เขารู้ดีกว่าใครคนอื่น ๆ ว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย

คุณพ่อของเขาได้ทำอะไรบางอย่างหรือเปล่า?

เป็นไปได้ ท้ายที่สุด คุณพ่อก็เป็นพ่อของเขา ไม่มีเหตุผลใดที่คุณพ่อจะไม่ช่วยเขาจริงไหม?

เมื่อไอเดนได้ยินลามาร์พูดว่าเขาเรียกชื่อผิด เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายิ้มและพูดว่า “มิสเตอร์คอลลินส์ คุณเป็นคนตลกมาก ฉันคิดว่าไอ้ขยะที่นั่นโทรหาคุณ”

ฟิลิปยืนอยู่ตรงนั้นที่อีกด้านหนึ่งของห้อง เขาขมวดคิ้วเมื่อจู่ ๆ ไอเดนก็พูดถึงเขา

ในทางกลับกัน ลามาร์ยังคงพูดด้วยนิสัยประจบสอพลอว่า “มิสเตอร์แกรนท์ คุณต้องล้อเล่นแน่ ๆ ฉันจะรู้จักไอ้เด็กยากจนอย่างเขาได้อย่างไร?”

ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเขาอีกฝั่งหนึ่งเป็นคนที่สำคัญมาก เขาต้องเป็นคนโปรดชายคนนี้ให้ได้

เขาแค่ต้องการเงินและบ้านคืน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่

ตามที่ธีโอบอกว่ามิสเตอร์คลาร์คหรือมิสเตอร์แกรนท์เป็นคนสำคัญที่สามารถควบคุมโลกได้

ถ้าเขาได้รับการยอมรับจากมิสเตอร์คลาร์ค เขาก็อาจจะประสบความสำเร็จได้

"มิสเตอร์คอลลินส์ เมื่อคุณอยู่ที่นี่ ได้โปรดจัดการเรื่องนี้ด้วย ฉันไม่ต้องการที่จะเพิ่มเชื้อเพลิงในกองไฟ ได้โปรดทำให้ดีที่สุด”

ไอเดนเอามือไขว้หลังแล้วเชิดหน้าขึ้น เขาดูหยิ่งและน่ารังเกียจ ราวกับว่าลามาร์ไม่สำคัญสำหรับเขา

อย่างไรก็ตามกลุ่มการศึกษาสเปลนเดอร์ก็มีทรัพย์สินมูลค่าหนึ่งพันล้าน!

นอกจากนี้ คุณพ่อของเขายังรู้จักผู้นำมากมายจากหลากหลายอุตสาหกรรม

ถ้าลามาร์มาที่นี่เพื่อคืนเงิน มันหมายถึงว่าคุณพ่อของเขาต้องกดดันเขามาก

แน่นอนว่าทั้งหมดนี้เป็นจินตนาการของไอเดน

เขาไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ

ลามาร์คิดว่าไอเดนคือมิสเตอร์คลาร์คจริง ๆ เขาพยักหน้าและโค้งคำนับก่อนพูดว่า “แน่นอน แน่นอน คุณพูดถูกจริง ๆ มิสเตอร์แกรนท์”

มาร์ธาและรุ่นพี่กลุ่มผู้อาวุโสรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นไอเดนสอนลามาร์เหมือนครูสอนนักเรียนของเขา

ด้วยเหตุนี้ มาร์ธาจึงตั้งใจแน่วแน่ที่จะจับคู่กับไอเดนและวินน์

ผู้อาวุโสต่างชมเชยไอเดนขณะอยู่รายล้อมเขา พวกเขากำลังพูดเกี่ยวกับไอเดนระหว่างกัน

“ไอเดนน่าทึ่งมาก มันจะดีมากถ้าลูกชายของฉันเป็นเหมือนเขา”

“ใช่ เขาเป็นประธานบริษัทตั้งแต่อายุยังน้อย เขายังเป็นนายน้อยของกลุ่มการศึกษาสเปลนเดอร์ด้วย ไม่มีใครเทียบเขาได้”

“ดูชายอีกคนหนึ่งสิ เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนคนโง่ เมื่อกี้เขายังพูดเสียงดังอยู่เลย น่าอายอะไรขนาดนี้!”

ผู้อาวุโสเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ฟิลิปอีกครั้งระหว่างการสนทนา

ฟิลิปก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน ลามาร์เป็นคนโง่เง่าหรือเปล่า? เขาทักผิดคนได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย เขาควรจะเดินไปที่นั่นและบอกเขาหรือไม่?

มันเหมือนกับการขอความตาย

ผู้อาวุโสจะฆ่าเขาอย่างแน่นอน

เช่นนั้นก็ช่างเถอะ

ไอเดนเห็นท่าทีขมขื่นของฟิลิปและเริ่มเยาะเย้ยเขาในใจ เขาเดินไปหาฟิลิปและตบไหล่ของเขา เขาปลอบประโลมอย่างเสแสร้งว่า “ฟิลิป อย่าเศร้าไป ก้าวไปทีละก้าว และบางทีวันหนึ่ง นายก็จะเป็นเหมือนฉัน แม้ว่ามันอาจจะเป็นในชาติหน้าของนาย แต่อย่างน้อยนายก็มีเป้าหมายในตอนนี้”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น ไอเดนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ทุกคนเริ่มหัวเราะไปพร้อมกับเขา

มาร์ธาเริ่มหัวเราะเช่นกัน ความเกลียดชังของเธอที่มีต่อฟิลิปเพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เธอไม่เคยปฏิบัติต่อฟิลิปเหมือนเขาเป็นลูกเขยของเธอ

ลามาร์เดินเข้ามาขัดจังหวะไอเดน "มิสเตอร์แกรนท์ เอ่อ คุณพอจะมีเวลาไหม ธีโออยู่ที่นี่และต้องการพบคุณ ทำไมเราไม่คุยกันในรถล่ะ”

เอเดนตกใจ มีความงงงวยในสายตาของเขา

ใครเป็นไอ้ธีโอ?

ลามาร์เกิดบ้าอะไรขึ้น?

“ฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะเป็นธีโอหรือเท็ดดี้ ฉันไม่รู้จักเขา คิดว่าฉันจะต้องเจอใครซักคนเหรอ?”

ไอเดนรู้สึกรำคาญ

เมื่อเขาพูดอย่างนั้น ลามาร์ก็ตกตะลึง

เขาไม่รู้จักธีโอ?

ลามาร์เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย จากนั้นเขาก็จำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้เมื่อเขาเรียกไอเดนว่ามิสเตอร์คลาร์ค

เขาทักผิดคนจริงหรือ?

ในเวลาเดียวกัน ลามาร์ก็ได้รับข้อความบนโทรศัพท์ของเขา มันมาจากธีโอ

“ลามาร์ คอลลินส์! แกทักไอ้เวรผิดคนแล้ว! คนนั้นคือมิสเตอร์คลาร์ค!”

ตู้ม!

ทันใดนั้น หัวของลามาร์ก็เริ่มอื้อ การหายใจของเขาถี่และรูม่านตาของเขาตีบ

'เวร!'

'ฉันทักไอ้เวรผิดคน!'

ลามาร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและจ้องไปที่ฟิลิปผู้ซึ่งมีสีหน้าแปลก ๆ เหงื่อเริ่มไหลออกมาจากหน้าผากของเขา

ขณะที่ไอเดนชี้อย่างถากถางและหัวเราะเยาะฟิลิป ก็มีเสียงที่ถูกได้ยิน

เพี๊ยะ!

ลามาร์โกรธจัด เขาเข้าหาไอเดนผู้ที่ยิ้มเยาะอย่างชั่วร้ายและตบบนหน้าเขา ลามาร์ตะโกนว่า “แก ไอ้ชาติหมา แกเป็นไอ้เวรตัวไหนกันแน่?”

ในขณะนั้นทุกคนต่างตกตะลึง