ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 44

"นายหญิง!"

เมื่อหรงลี่ได้ยินเสียง นางตกใจมากจนเกือบทำใบไม้ในมือหล่น นางไม่แม้แต่จะมองไปที่จุดที่นางจ้องมองอยู่ด้วยซ้ำ นางมองไปที่ที่มาของเสียงและรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

"ท่านปีนต้นไม้ได้อย่างไร มันอันตราย ลงมาเร็ว!" เสี่ยวเถายืนอยู่ใลานและตะโกนเรียกหรงลี่บนต้นไม้ การแสดงออกของนางจริงจังมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

หรงลี่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ข้าไม่กลัวอะไร ข้ากลับกลัวสาวน้อยคนนี้”

นางคลานลงมาจากต้นไม้ พยายามหาวิธีหลีกเลี่ยงการจู้จี้ของเสี่ยวเถา อย่างไรก็ตาม ก่อนที่นางจะคิดหาทางหลีกเลี่ยง เสี่ยวเถาก็ถือผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆ ไว้ในมือและช่วยนางปัดฝุ่นบนชุดของนาง

“นายหญิง ท่านซนอย่างนี้ได้อย่างไร? ข้าเพิ่งหลับได้ไม่นาน แต่ท่านกลับทำสิ่งที่อันตรายเช่นนี้ ถ้าท่านตกลงมาจะว่าอย่างไร? ท่านล้อข้าเล่นหรือ? พวกเราเล่นในลานบ้านของเราไม่ได้ เหตุใดเราต้องปีนต้นไม้ ไปสวนซินสวีก็ได้นี่ จะลำบากขนาดนี้ได้อย่างไร?"

ในเวลานี้ หรงลี่ได้รับการสอนบทเรียนเท่านั้น แม้ว่าโดยปกติแล้วเสี่ยวเถาจะฟังนาง แต่เมื่อพูดถึงเรื่องความปลอดภัยแล้ว เสี่ยวเถาก็ดื้อรั้นมาก

“ก็เสี่ยวเถา ข้าไม่ใช่เด็กแล้ว” หรงลี่อายมากในตอนนี้

“ท่านก็รู้ว่าท่านไม่ใช่เด็ก ทว่าท่านยังต้องปีนต้นไม้ ท่านรู้หรือไม่ว่ามันอันตรายเพียงใด…” เสี่ยวเถาพูดต่อ

“เอาล่ะ ข้าคิดผิดแล้ว มันคือเรื่องจริง ข้าจะไม่ปีนต้นไม้อีกแล้ว ข้าสัญญา!” หรงลี่รีบขัดจังหวะเสี่ยวเถา มิฉะนั้นหญิงสาวจะไม่สามารถหยุดชั่วขณะหนึ่งได้

"จริงหรือ?" เสี่ยวเถาไม่เชื่อ

"มันเป็นความจริง" หรงลี่สัญญาอย่างรวดเร็ว

"ค่อยหนักแน่นหน่อย" ในที่สุดเสี่ยวเถาก็พอใจ นางกลัวว่าเจ้านายของนางจะตกอยู่ในอันตรายและอาจได้รับบาดเจ็บ

สาวน้อย ข้าบอกให้เจ้าพักผ่อนครึ่งวัน เหตุใดเจ้าถึงตื่นตอนนี้?

"ข้าหลับไม่ลง ตอนที่ข้าไปที่ห้องของท่าน ข้าไม่ได้คาดคิดว่าท่านจะไม่อยู่ที่นั่น มีเสียงเพลงเล็กๆ อยู่ในสวนของเรา ข้าสงสัยว่าใครเป็นคนเล่นมานานแล้ว" เสี่ยวเถามองไปที่หรงลี่อย่างดุเดือด "ท่านเล่นมันบนต้นไม้มาครึ่งวัน"

“ฮ่าฮ่า…” หรงลี่หัวเราะแห้งๆ นางสงสัยว่านางควรขอให้สาวใช้สองคนเข้ามาเพื่อคลายความเบื่อของเสี่ยวเถาหรือไม่ มิฉะนั้นเสี่ยวเถาคงจะไม่ปล่อยนางไป

“นายหญิง ท่านคิดแผนการร้ายอยู่หรือ?” เสี่ยวเถาชำเลืองมองหรงลี่

"ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ อ้อ มันเร็วเกินไปสำหรับมื้อเที่ยงและตอนนี้ข้าก็หิวนิดหน่อย" หรงลี่หัวเราะและรีบเปลี่ยนเรื่อง "สาวน้อย ไปที่ครัวของแม่เฒ่ากู่เยว่ เพื่อรับอาหารกลับมาเถิด"

“ท่านหิวหรือ? ข้าจะไปทันที ท่านกลับห้องไปพักผ่อนสักครู่เถิด”

หลังจากนั้นนางก็พร้อมที่จะไปที่ห้องครัว

“นี่” หรงลี่หยุดเสี่ยวเถา “ยังไงก็ตาม บอกแม่เฒ่ากู่เยว่ว่าข้าจะเอาเนื้อไม่ติดมัน ไข่แดง และผลไม้มาด้วย ข้าจะเตรียมอาหารเช้าพรุ่งนี้”

หลังจากที่หรงลี่พูดจบ เสี่ยวเถาก็ประหลาดใจ “นายหญิง ท่านกำลังทำอะไรอยู่”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หรงลี่ก็กล่าวเสริมว่า "ข้ามีวิธีของข้า เจ้าแค่ต้องนำมา อย่างไรก็ตาม บอกแม่เฒ่าว่าเนื้อนั้นต้องย่างและไม่ต้องเตรียมไว้เยอะ"

"เอ่อ..." เสี่ยวเถาสับสนไปหมด "แม่เฒ่าต้องย่างเนื้อด้วย แต่นายท่านไม่ชอบอาหารที่ต้องย่างมิใช่หรือเจ้าคะ?”

“รออะไรเล่า รีบไป” หรงลี่โบกมือของนาง "แล้วรีบกลับ"

“อือ เข้าใจแล้ว” เสี่ยวเถาไปที่ห้องครัวเพื่อมองหาแม่เฒ่า ระหว่างทาง นางยังคงคิดถึงสิ่งที่หรงลี่ต้องการ แต่นางคิดไม่ออก นางจึงตัดสินใจว่าจะไม่คิดถึงเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม นายหญิงมีเหตุผลของนางเอง

ยังวันอยู่จึงยังไม่ถึงเวลาเตรียมอาหารเย็น เสี่ยวเถาไปที่ห้องปีกเล็กที่แม่เฒ่าอาศัยอยู่เพื่อตามหานาง