ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 4

“เจ้ามิอาจมากลับคำเอาตอนนี้” เซี่ยเฮ่าเซียนสงบลงทีละน้อย ดูเหมือนว่านี่คงเป็นกลอุบายใหม่ของหรงลี่ นางจะเล่นแมวจับหนูกับเขาหรือ? ช่างเป็นเรื่องตลก! องค์ชายจะถูกหลอกด้วยกลอุบายโง่ ๆ ของนางได้อย่างไร?

“เอาหมึกมาให้ข้า” เซี่ยเฮ่าเซียนสั่งและคนรับใช้รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อทำตามคำสั่งของเขา หลังจากฝนแท่งหมึกและลงพู่กันแล้ว เขาก็ยื่นให้เซี่ยเฮ่าเซียนด้วยความเคารพ

เซี่ยเฮ่าเซียนจับพู่กันและเขียนในขณะที่เขาอ่านว่า "หรงลี่ซึ่งเคยเป็นภรรยาตามกฎหมายของข้า เวลานี้ได้หย่ากับข้าด้วยเหตุผลต่อไปนี้ ด้วยความหึงหวงและใจร้ายกับนางสนมคนอื่นๆ หรงลี่จึงไม่มีคุณธรรม ในฐานะภรรยาของข้า นางไม่มีลูกชายกับข้า ดังนั้นนางจึงทำผิดกฎ 7 ข้อที่ภรรยาต้องเชื่อฟัง นางขอหย่ากับข้าและกลับไปหาครอบครัวของนางเอง บัดนี้เราจึงได้ลงความเห็นกันว่านางกับข้าไม่มีความสัมพันธ์กันตามกฎหมายอีกต่อไปและนางสามารถแต่งงานกับใครก็ได้ที่นางพึงพอใจ

หลังจากเขียนเสร็จ เซี่ยเฮ่าเซียนคิดว่าเขาจะเห็นหรงลี่มิอาจสงบอยู่ได้อีกและร้องขอความเมตตาจากเขาด้วยความตื่นตระหนกทั้งน้ำตา เขาทนอยู่กับผู้หญิงคนนี้ได้ไม่นานและในที่สุดเขาก็มีโอกาสที่จะทำให้นางเสียชื่อเสียงซึ่งเป็นการแก้แค้นที่ดีจริงๆ

อย่างไรก็ตาม เขาไม่คาดคิดว่าจะเห็นสีหน้าเฉยเมยเช่นนี้บนใบหน้าของหรงลี่ ยิ่งกว่านั้น เขาเห็นนางยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนและพูดว่า "เขียนเสร็จหรือยัง?"

เซี่ยเฮ่าเซียนรู้สึกว่าที่เขาทำทุกอย่างนั้นไร้ประโยชน์ราวกับว่าเขาต่อยฝ้าย เขากล่าวว่า "ข้าจะลงชื่อด้วยลายนิ้วมือของข้าแล้วมันจะมีผล"

หรงลี่พยักหน้า เดินไปที่โต๊ะและหันกระดาษเข้าหาตัวเอง ขั้นแรกนางลงชื่อด้วยพู่กัน จากนั้นแต้มชาดเพื่อกดลายนิ้วมือ แม้ว่านางจะไม่คุ้นเคยกับการเขียนด้วยพู่กัน แต่นางได้เรียนรู้การประดิษฐ์ตัวอักษรเมื่อนางยังเด็กและลายมือของนางก็งดงาม ดังนั้นคำที่นางเขียนจึงดูไม่เลว

หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้น นางหมุนหัวกระดาษกลับ แล้วมองไปที่เซี่ยเฮ่าเซียนแล้วพูดว่า "ถึงตาท่านแล้ว"

เซี่ยเฮ่าเซียนมองเธอด้วยความตกใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่านางจะตรงไปตรงมา มันไม่ใช่ลูกไม้หรอกหรือ? ผู้หญิงคนนี้ต้องการไปจากเขาจริงหรือ?

เซี่ยเฮ่าเซียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองไปที่หรงลี่ที่รับจดหมายหย่าและขอให้เขาลงนามราวกับว่าเขาควรจะทำ เขาเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง เมื่อเขาจะเริ่มเขียนจดหมายหย่าเมื่อไม่กี่วันก่อน นางถึงกับขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย เมื่อพิจารณาว่าหรงลี่มีตระกูลที่มีอำนาจ เซี่ยเฮ่าเซียนก็ไม่ได้ต้อนนางจนตรอก ตอนนี้นางของจากไปอย่างตรงไปตรงมา เหตุใดนางจึงแต่งงานกับเขาอย่างไร้ยางอายก่อนหน้านี้ ทำให้ทุกคนรู้ถึงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของนางและล้อเลียนนางในยามว่าง

“ฝ่าบาท พระชายารองมู่ซิ่วโหรวขอพบพระองค์” คนรับใช้ชายคนหนึ่งเข้ามารายงานขัดจังหวะความคิดของเซี่ยเฮ่าเซียน

“เชิญนางเข้ามาเร็วเข้า” เซี่ยเฮ่าเซียนกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับพระชายารองมู่ซิ่วโหรวของเขา นางจะออกจากลานบ้านไปได้อย่างไรในเมื่อนางมีสุขภาพไม่สู้ดีอยู่แล้ว?

หลังจากนั้นไม่นาน มู่ซิ่วโหรวที่ถูกผู้คนห้อมล้อมก็เข้ามา เนื่องจากนางยังป่วยอยู่ ใบหน้าของนางจึงซีดเล็กน้อย นางเดินเหมือนกิ่งหลิวในสายลม ทำให้ผู้คนรู้สึกว่านางจะล้มลงกับพื้นในอึดใจถัดไปหากนางไม่ได้รับการปกป้องอย่างดี

นางสวมชุดสีชมพูซึ่งยาวถึงพื้น ด้านนอกมีเสื้อคลุมสีเงินหุ้มด้วยผ้าไหม เอวบางของนางถูกรัดด้วยเข็มขัดปักลายเมฆ และผมของนางตรึงด้วยหมุดปะการัง นางมองไปรอบ ๆ พร้อมคิ้วบางของนางและหอบหายใจเล็กน้อยหลังจากผ่านไปสองสามก้าวเซี่ยเฮ่าเซียนรีบเดินเข้าไปประคองนางไว้ในอ้อมแขนของเขา เขาเอื้อมมือไปกระชับเสื้อคลุมของนางและพูดด้วยความเป็นห่วงว่า "ข้างนอกลมแรง สวมชุดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร?" เขาหันกลับมาและตะโกนบอกคนรับใช้ว่า "พวกเจ้ารับใช้นางเช่นนี้ได้หรือ?"

สาวใช้และคนใช้หญิงสูงอายุข้างมู่ซิ่วโหรวรีบคุกเข่าขอโทษ มู่ซิ่วโหรวจับมือเซี่ยเฮ่าเซียนแล้วส่ายศีรษะเล็กน้อย "ข้ารีบมาที่นี่ อย่าโกรธหรือโทษพวกเขาเลย"

"เหตุใดไม่พักอยู่ที่ลานของเจ้าแล้วออกมานี่?" น้ำเสียงของเซี่ยเฮ่าเซียนอ่อนลง ราวกับเกรงว่ามู่ซิ่วโหรวจะกลัวเขา

"กล้าดีอย่างไร!" เซี่ยเฮ่าเซียนโกรธมาก เขาโอบมู่ซิ่วโหรวไว้ในอ้อมแขนและชี้ไปที่หรงลี่ "ขอโทษซิ่วโหรวเสีย"

“ฮ่า” คราวนี้หรงลี่สนุกจริงๆ “ขอโทษ? ประการแรก ท่านคิดว่ามันยุติธรรมหรือไม่ที่ภรรยาตามกฎหมายจะขอโทษอนุ? เอาล่ะ อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย แต่โปรดจำไว้ว่าท่านกำลังจะหย่ากับข้าในไม่ช้าและท่านคิดว่ามันจำเป็นสำหรับข้าที่จะยอมทำตามคำสั่งท่านหรือ? อนึ่งที่ข้าพูดถึงคือน้ำตาไม่มีค่าสำหรับข้า แทนที่จะเสียเวลาพูดเรื่องนี้กับทุกคน ท่านควรลงชื่อในจดหมายหย่าและทำให้มู่ซิ่วโหรวตัวน้อยของท่านกลายเป็นของท่านตามกฎหมาย”

"เจ้า..."

“ฝ่าบาท ข้าสบายดี” มู่ซิ่วโหรวยังแสร้งทำเป็นมีเมตตาเมื่อนางสะอื้นไห้ "พี่หญิงหรงลี่ต้องโกรธเคืองข้าแน่ มันเป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่น่ามาเลย"

“ไม่เป็นไรซิ่วโหรว อย่าร้องไห้” เซี่ยเฮ่าเซียนตบหลังมู่ซิ่วโหรวเบา ๆ เพราะกลัวนางจะร้องไห้จนเป็นลม “ข้าจะจัดการกับเจ้าในภายหลัง”

เซี่ยเฮ่าเซียนจ้องไปที่หรงลี่และก้มลงอุ้มมู่ซิ่วโหรว พร้อมที่จะจากไป

หรงลี่พูดไม่ออก แต่ก็ยังพูดกับเขาว่า "ท่านยังมิได้ลงชื่อเลย"