ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1788

สองปีหลังจากนั้น บนถนนของเมืองN เด็กหญิงคนหนึ่งกำลังจัดอุปกรณ์วาดภาพอยู่บนถนน นายหญิงที่สวมเสื้อผ้าสวยงามท่านหนึ่งเดินเข้ามา หลังจากพูดคุยง่ายๆ ไม่กี่ประโยคกับเด็กหญิง เธอนั่งลงตรงหน้า รอให้เด็กหญิงวาดภาพเหมือนให้เธอ

นายหญิงมองเด็กหญิงตรงหน้า เฝ้ารอผลลัพธ์ของเธอ ตอนที่เธอมาเที่ยวที่นี่ ได้ยินว่าที่นี่มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งรับวาดรูป และวาดออกมาได้ค่อนข้างโดดเด่น เธอจึงตั้งใจมา

ผ่านไปชั่วโมงกว่า เด็กหญิงวาดเสร็จแล้ว นายหญิงเดินเข้ามามองตัวเองในภาพ พยักหน้าอย่างพึงพอใจ ตัวเองที่อยู่ในภาพวาด เหมือนดอกไอริสที่สะท้อนซึ่งกันและกัน มีลักษณะเฉพาะตัว นายหญิงพอใจมาก จ่ายเงินอย่างมีความสุข เมื่อคิดจะพูดคุยกับเด็กหญิงอีกหน่อย ก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมา เอาทิชชูมาเช็ดเหงื่อให้เด็กหญิง พูดเสียงเล็กเสียงน้อยว่า : “แม่ ทำงานหนักแล้ว”

นายหญิงตกใจเล็กน้อย เด็กหญิงคนนี้ดูยังไม่โตเท่าไหร่ แต่เป็นแม่คนหนึ่งแล้วหรือไง? เธอมองเด็กหญิง และเก็บความความคิดอื่นๆ ไว้ มองไปที่เด็กชายตัวน้อยอย่างประหลาดใจ

เด็กชายตัวน้อยคนนี้ ดูคล้ายซือถูมู่หรงนิดๆ แต่รอยยิ้มบนหน้าเขาเหมือนดวงตะวันน้อยๆ ไม่เหมือนใบหน้าเย็นชาของซือถูมู่หรงเลยแม้แต่นิด

“เขาเป็น?” นายหญิงถามอย่างสงสัย

เด็กหญิงยิ้มนิดๆ ราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านหน้า : “ลูกชายของฉัน” เด็กหญิงไม่พูดอะไรมาก หลังจากบอกลากับนายหญิง และจูงมือเด็กชายตัวน้อยจากไป

นายหญิงมองเบื้องหลังเธอ ถ้าเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้มองผิดไป ผู้หญิงคนนี้ต้องมีความสัมพันธ์อะไรกับซือถูมู่หรง ก่อนหน้าจำได้ว่าข้างกายซือถูมู่หรงมีผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย ดังนั้น...

นายหญิงไม่คิดอะไรมากอีกต่อไป หวังเพียงว่าจะจำเหตุการณ์นี้และเมื่อกลับไปถึงเมือง Aจะคุยเรื่องนี้กับคุณนายซือถู

ผู้หญิงคนเมื่อกี้ คือหลิวหยิง หลังจากเธอไปจากเมือง A และเลือกสถานที่ตั้งรกรากตามใจ เขารู้เรื่องที่ซือถูมู่หรงสัญญาจะไม่มีทางกลับคำ ในช่วงเวลาสองปีนี้ ซือถูมู่หรงไม่มีทางรบกวนเธอแน่นอน

ช่วงระยะเวลาสองปี เธอให้กำเนิดทารกคนนี้ ตั้งชื่อว่า柳致远 宁静致远หรือบางทีไม่แน่หลังจากกลับไปอาจจะเปลี่ยนเป็นซือถูจื้อหยวน

เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้ หลิวหยิงก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าเล็กน้อย ช่วงระยะเวลาสองปีนี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองสงบขึ้นเรื่อยๆ เวลาว่างก็มาวาดภาพเหมือนให้คนอื่น ถือเป็นสิ่งน่าสนใจอย่างหนึ่ง