ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1102

"ถ้าอย่างนั้น หลังจากนี้ให้ผมได้เรียนรู้ตัวตนที่แท้จริงของคุณเถอะนะ" ซือถูมู่หรงมองไปที่เธอ เวลานี้แววตาของเขาจริงใจอย่างมาก จริงจังเป็นที่สุด

ทว่าหลิวหยิงกลับหัวเราะ เดาว่าโมโหจนหัวเราะออกมา

"ซือถูมู่หรง ฉันขายตัวเองให้คุณไปห้าปี ห้าปีเท่านั้น ไม่มากไม่น้อยไปกว่าหนึ่งวัน ตอนนี้ครบกำหนดแล้ว ฉันจะไป ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถขวางฉันได้" ปกติเวลาอยู่ต่อหน้าเขาหลิวหยิงแค่แสร้งเป็นคนอ่อนโยนและว่าง่าย แต่เธอไม่ได้เป็นคนที่อ่อนโยนและว่าง่ายจริงๆ ไม่อย่างนั้น งานเลี้ยงที่บ้านตระกูลถังเมื่อคราวที่แล้ว เธอคงไม่คิดอยากจะเอาขวดเหล้าฟาดหัวคุณชายสามเย่

"ถ้าอย่างนั้น นับจากวันนี้ พวกเราเริ่มต้นกันใหม่......" ตอนที่ซือถูมู่หรงได้ยินหลิวหยิงบอกว่าเธอเคยตัวให้เขานั้น ดวงตาคู่นั้นหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากให้เธอลืมเรื่องนั้นจริงๆ ลืมเรื่องในอดีตเหล่านั้น แล้วพวกเขาก็เริ่มต้นกันใหม่

เขาอยากจะขอโอกาสกับเธอ

"ไสหัวไป" ในเมื่อหลิวหยิงไม่จำเป็นต้องแสร้งทำตัวอ่อนโยนแล้ว และไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งทำอีกต่อไป ถ้าอย่างนั้นก็เปิดเผยธาตุแท้ออกไปเลย เธอพูดขัดซือถูมู่หรงก คำพูดนี้ตรงไปตรงมาและหยาบคาย

ซือถูมู่หรงชะงัก เขารู้มาโดยตลอดว่าเธอแสร้งเป็นคนอ่อนโยนและเชื่อฟังเวลาอยู่ต่อหน้าเขา และเขาเองก็รู้ดีว่าตัวตนปกติของเธอตอนที่อยู่กับเขาไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง

แต่ว่า ซือถูมู่หรงกกลับคิดไม่ถึงว่า ตัวตนที่แท้จริงของเธอจะเป็นแบบนี้

"ซือถูมู่หรง ถ้าคุณยังไม่ยอมปล่อยฉัน ฉันจะแจ้งความจับคุณ" หลิวหยิงไม่อยากเสียเวลากับเขาแล้วจริงๆ ถ้าขืนเขายังเป็นแบบนี้ต่อไป เธอไม่ถือสาที่จะแจ้งความ

เมื่อก่อนระหว่างเธอกับเขามีสัญญา เธอเป็นคนตกลงว่าจะอยู่กับเขาห้าปี ดังนั้นเธอต้องรักษาสัญญา แต่ว่าตอนนี้ครบกำหนดแล้ว สัญญาของพวกเขาจบลงแล้ว และสัญญาก็เป็นโมฆะแล้ว ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว

ดังนั้น เธอสามารถฟ้องมู่รหงซือถูได้

"คุณลองแจ้งความดูก็ได้ ดูสิว่าจะมีคนสนใจไหม" ซือถูมู่หรงมองดูสีหน้าของเธอแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอจะแจ้งความ? ฟ้องร้องเขาเนี่ยนะ?

ก็ต้องดูว่าจะมีใครกล้ายุ่งหรือไม่！！

"ฉันให้ฉิงฉิงช่วยฉันแจ้งความได้ ฉิงฉิงสนิทกับหัวหน้าสำนักงานฉิง ฉันคิดว่าถ้าฉิงฉิงเป็นคนออกหน้า หัวหน้าสำนักงานฉิงต้องเข้ามายุ่งเรื่องนี้แน่นอน" หลิวหยิงเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ฟังคำพูดของเขา กัดฟันแน่นด้วยความโกรธเคือง แน่นอน หลิวหยิงไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ใครมารังแก

เมื่อก่อนเป็นเพราะเธอขายตัวเองให้เขา ดังนั้นจำเป็นต้องรักษากฎที่เขาตั้งเอาไว้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองลำบากอีกแล้ว

แววตาของซือถูมู่หรงมีแสงแวววับวิ่งผ่านด้วยความเร็วสูง ใช่ คนอื่นอาจจะไม่กล้ามายุ่งกับเรื่องนี้ แต่ว่าเวินลั่วฉิงกล้ามายุ่งแน่นอน

เวินลั่วฉิงไม่เพียงแต่กล้าเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ ถ้าหากเวินลั่วฉิงรู้เรื่องนั้น ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง

หลิวหยิงเองก็ไม่ได้แค่พูดเท่านั้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คิดจะโทรหาเวินลั่วฉิง

แจ้งความหรือไม่แจ้งความเป็นเรื่องรอง สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอต้องคิดหาวิธีไปจากที่นี่

ซือถูมู่หรงเห็นหลิวหยิงเจอเบอร์โทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงแล้ว กำลังจะกดโทรออก

ซือถูมู่หรงกแทบไม่คิดอะไรมาก ยื่นมือออกไป รีบแย่งโทรศัพท์ของหลิวหยิงมา

"ซือถูมู่หรง คุณคิดจะทำอะไร?" หลิวหยิงตกตะลึง ซือถูมู่หรงแย่งโทรศัพท์ของเธอไปแบบนี้หมายความว่าอะไร?

ไม่ให้เธอโทร?