ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1120

แต่ว่า เพียงแค่มือของเขาสัมผัสไปที่ถังจื่อโม่ ถังจื่อโม่ก็ตะโกนร้องออกมาทันที“อ๊ากก ช่วยด้วย มีคนจะฆ่าผม ”

ชายคนนั้นก็ต้องตกตะลึง ร่างทั้งร่างแข็งค้างในทันที ไม่กล้าขยับไปไหน

เขาก็แค่อยากจะอุ้มตัวเด็กน้อยคนนี้ลงจากรถเท่านั้น กลายเป็นฆาตกรไปได้ยังไง ?

การขยับเคลื่อนไหวของเขาเป็นไปอย่างอ่อนโยน และนุ่มนวล ไม่เข้าข่ายฆาตกรด้วยซ้ำมั้ง ?

“ช่วยด้วย โจรลักพาตัวจะฆ่าคนปิดปาก ”เด็กน้อยถังจื่อโม่เห็นว่ายังไม่น่าจะพอ เลยร้องตะโกนเสริมขึ้นอีกคำ

คนที่รายล้อมอยู่นอกรถเมื่อครู่ต่างก็ก้าวถอยหลังออกห่างจากตัวรถอย่างไม่รู้ตัว และต่างก็อยู่ห่างๆให้มากที่สุด พ่อทูลหัวคนนี้แตะต้องไม่ได้จริงๆ

“เปล่านะ ฉันไม่ ฉัน……” ชายคนที่อยู่บนรถร่างยังคงแข็งทื่อ พยายามที่จะอธิบาย อย่างน้อยก็เพื่อเอาตัวรอด

“ก็เห็นๆอยู่ว่านายจะฆ่าคนปิดปาก นายรอได้เลย ฉันจะฟ้องแม่ฉัน ให้แม่มาแก้แค้นเอาคืนแทนฉัน ” เด็กน้อยถังจื่อโม่ไม่ยอมฟังอะไร เพราะว่าเขาจงใจ

ชายคนนั้นถอนหายใจ จากนั้นก็หันหลังแล้วกระโดดลงจากรถ เพียงเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที เหงื่อเย็นก็ผุดออกมาเต็มไปหมด

“ตอนนี้จะเอายังไงกันดี ?”ทุกคนต่างตะลึงกันจนตาค้าง ไม่รู้ว่าควรทำยังไง

“ไปหาท่านกู้เถอะ หากท่านกู้อยู่ที่ องค์กรยมบาล ก็ให้ท่านกู้ตามมา” ต้าชุนเด็กหนุ่มหน้าละอ่อนเสนอความคิดที่เห็นว่าดีที่สุดออกมา

“ก็ดี รีบไปหาท่านกู้กัน”​ทุกคนต่างก็เห็นด้วย จากนั้นก็แยกตัวออกไปกันอย่างรวดเร็ว

แม้แต่ต้าชุนเด็กหนุ่มหน้าละอ่อนก็ยังเป็นคนแรกที่หายแวบออกไปทันทีเช่นกัน

ในตอนที่หัวหน้ามาได้สตินั้น รอบๆบริเวณรถก็เหลือเพียงเขาคนเดียวกับพ่อทูลหัวที่อยู่บนรถด้วยอีกคน

หัวหน้าจะปล่อยให้เด็กน้อยถังจื่อโม่อยู่ลำพังคนเดียวได้ยังไง ดังนั้นเขาจึงจำต้องอยู่เป็นเพื่อนเด็กน้อยถังจื่อโม่

ไม่ว่ายังไง คราวนี้หัวหน้าก็มีประสบการณ์แล้ว เขากลัวว่าจะถูกถังจื่อโม่กล่าวโทษอีก ดังนั้นจึงเว้นระยะห่างเอาไว้ อยู่ห่างๆแล้วเฝ้ามองดูถังจื่อโม่จากที่ไกลๆ

เด็กน้อยถังจื่อโม่ที่อยู่บนรถในขณะนี้ก็ผ่อนคลายลงมาก เขาหาน้ำมาได้ขวดหนึ่ง เปิดมันเอง แล้วส่งเสียงออกมาอยู่สองสามคำ อีกทั้งยังรื้อค้นขนมที่พวกเขามักกินเป็นประจำออกมาด้วย

กับขนมพวกนั้น เด็กน้อยถังจื่อโม่ไม่ได้รู้สึกว่าอยากกิน แต่มองดูอย่างรังเกียจ แล้วถังจื่อโม่ก็แกะซองขนมออกอยู่หลายถุง แต่ถังจื่อโม่ทำเพียงแค่ดมกลิ่นมันเท่านั้น ไม่ได้หยิบกิน จากนั้นก็โยนมันลงจากรถ

มุมปากของหัวหน้าอดไม่ได้ที่จะกระตุก นี่มันเป็นของที่พวกเขาเสียเงินซื้อมา เป็นเงินจากน้ำพักน้ำแรง เจ้าเด็กเปรตคนนี้กลับโยนมันทิ้งแบบนี้เหรอ ?

แต่ตอนนี้หัวหน้าทำได้เพียงแค่โกรธแต่ไม่กล้าที่จะพูดต่อว่าอะไร ได้เพียงเฝ้ามองดู ไม่กล้าเอ่ยปากพูดสักคำ

โชคดี ที่ผ่านไปได้ไม่นาน ก็มีคนตามตัวกู้หวูมาได้

“นี่มันเรื่องอะไร ? คนคนนี้เป็นใครกัน ? ทำไมพวกนายต้องกลัวขนาดนี้ด้วย ? ”กู้หวูยังไม่ทันได้เดินมาถึง ก็มองเห็นหัวหน้าทีม ที่เว้นระยะห่างกับตัวรถเฝ้าดูจากที่ไกลๆ ใบหน้าแสดงให้เห็นถึงความกลัวอย่างสุดขีด

กู้หวูก็มึนงงด้วยเช่นกัน คนคนนี้เป็นใครกัน ? ทำไมถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ ทำลูกน้องเขาต่างหวาดกลัวไปตามๆได้ขนาดนี้ ?