ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1122

อืม อย่างนี้แล้วกัน เด็กอายุห้าขวบคงหลอกง่ายอยู่แหละ！！

ใช่ เด็กอายุห้าขวบยังไม่รู้เหนือรู้ใต้ เขาพูดอะไรต้องเชื่ออย่างนั้นแน่ๆ！！

“ไม่ ผมไม่กลับตอนนี้”เด็กน้อยถังจื่อโม่กระตุกมุมปาก เขามองแผนการของกู้หวูจนทะลุปรุโปร่งแล้ว

รู้สถานะของเขาแล้ว จึงรู้ผลของการลักพาตัว เลยอยากส่งเขากลับบ้าน？

มันจะมีเรื่องดีอย่างนี้ได้ยังไง

“เด็กๆต้องเชื่อฟังนะครับ รีบกลับบ้านเถอะ ไม่งั้นผู้ใหญ่ในบ้านจะเป็นห่วง แถมด้านนอกมีคนเลวเยอะแยะเลยนะครับ ไม่ปลอดภัยเลย”กู้หวูทำเหมือนไม่ได้ยินคำปฏิเสธของเด็กน้อยถังจื่อโม่ กู้หวูรู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือส่งเด็กกลับไป ถึงเวลาเขาอาจมีทางรอด

“พวกคุณลักพาตัวผมมา ตอนนี้คิดจะพาผมส่งกลับไปเหรอ？”ถังจื่อโม่มองกู้หวู หางคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย“ผมดูเหมือนหลอกง่ายขนาดนี้เลยหรือ？”

“เข้าใจผิดแล้วครับ เข้าใจผิดทั้งหมดเลยครับ ตอนนี้ดึกแล้วรีบกลับไปนอนได้แล้วครับ พรุ่งนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วครับ”กู้หวูใช้สมองสุดพลังในการกล่อมเด็กน้อยถังจื่อโม่ ตอนนี้กู้หวูยังคิดว่าจัดการปัญหาของเด็กคนนี้ไม่ยาก

กลับไปนอนหนึ่งตื่น พรุ่งนี้ก็ลืมไปหมดสิ้นแล้ว ไม่มีอะไรทั้งนั้น เขาก็จะไม่เป็นไร ลูกพี่ก็ไม่เป็นไรเช่นกัน ราบรื่นทุกอย่าง สงบสุขทุกที่！！

ใช่ ใช่ แบบนี้แหละ

“คุณคิดว่าผมเป็นเด็กสามขวบเหรอ”ถังจื่อโม่ได้ยินคำพูดของกู้หวู พลางกระตุกมุมปากอีกครั้ง นอนหนึ่งตื่นพรุ่งนี้ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว คนนี้คิดฝันหวานเกินไปหรือเปล่า？

ลืมตาฝันหวานหรือไง？

“ก็คุณเป็นเด็กอยู่แล้วนี่ครับ เด็กก็ต้องเชื่อฟังนะครับ มา พวกเรากลับบ้านกัน”กู้หวูพยายามกล่อมคุณชายน้อยถังจื่อโม่ต่อ ขอเพียงนำตัวถังจื่อโม่กลับไปได้ ตอนนี้ให้กู้หวูทำอะไรเขาก็ยอมทั้งนั้น

“พวกคุณอยากลักพาตัวผมก็ลักพาตัวผมมา พวกคุณอยากส่งผมกลับบ้านก็ส่งผมกลับบ้านหรือ？ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ชายน้อยยังมีเกียรติและศักดิ์ศรีอยู่？”เด็กน้อยถังจื่อโม่กล่าวเสียงเย็น จากนั้นก็ไม่คิดจะแยแสกู้หวูต่อ

คุยกับคนสมองทึบช่างเหนื่อยจริงๆ

“ไม่ใช่ลักพาตัวครับ ไม่ใช่จริงๆ เข้าใจผิดครับ เข้าใจผิดทั้งหมดเลยครับ พวกเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนิด ดังนั้นไม่ใช่ลักพาตัวจริงๆครับ”กู้หวูแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก ถึงรู้ว่าเด็กอายุห้าขวบคนนี้หลอกไม่ง่ายเลย แต่ไม่ว่าอย่างไร กู้หวูจำเป็นต้องให้เด็กน้อยถังจื่อโม่จดจำให้ขึ้นใจว่า นี่ไม่ใช่การลักพาตัว ไม่ใช่อย่างแน่นอน

“ไม่ได้ลักพาตัว？พวกคุณจับผมหน้าประตูบ้านตระกูลถัง มีคนคิดจะฆ่าผมให้ตาย มีคนตีหัวผมจนผมเกือบโง่ พอถึงที่นี่พวกเขายังคิดจะฆ่าปิดปากผมอีก คุณว่าไม่ใช่การลักพาตัวเหรอ？”ระหว่างที่ถังจื่อโม่พูด นิ้วมือก็ชี้ไปยังตัวสามคนในกลุ่ม

สามคนที่ถูกชี้ตัวร่างกายแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับเขยื้อน

หากเป็นไปได้ พวกเขาอยากย้อนเวลากลับไปจริงๆ หากเริ่มต้นใหม่ได้ ถึงแม้พวกเขาต้องฆ่าตัวตายก็ไม่มีทางแตะต้องบรรพบุรุษน้อยคนนี้เด็ดขาด

“พวกนายตีเขา？ยังคิดฆ่าปิดปากอีกเหรอ？”กู้หวูตกใจจนขวัญหาย ไม่ใช่มั้ง ลูกน้องของเขาตีคุณชายน้อย แถมยังคิดจะฆ่าปิดปากอีกต่างหาก

หากเป็นเช่นนี้จริงๆ เขาตายสิบรอดก็ไม่พอ

“ท่านกู้ พวกเราถูกปรักปรำครับ……”ทั้งสามคนกล่าวอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาถูกปรักปรำจริงๆ ถูกปรักปรำโครตๆ

“ความหมายของพวกคุณก็คือผมปรักปรำพวกคุณ？”ถังจื่อโม่มองไปยังพวกเขา พลางกะพริบตารัวๆ น้ำเสียงบริสุทธิ์เป็นพิเศษ

ทั้งสามคนหุบปากทันทีทันใด ไม่กล้าเอ่ยอะไรสักคำ ลูกชายของลูกพี่ คือคุณชายน้อยของพวกเขา พวกเขากล้าว่าคุณชายน้อยปรักปรำพวกเขาได้อย่างไร？