ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1253

จากนั้นท่านย่าถังก็นึกอะไรบางอย่างออก “นายบอกว่ากู่หยูจะมา? ครั้งที่แล้วที่นายไม่สบาย ฉันเชิญเขามา เขายังไม่มาเลย ยังให้เราส่งนายไปที่โรงพยาบาลอีก ตอนนี้เขาจะมาด้วยตัวเองเหรอ?”

เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าท่านย่าถังไม่ค่อยเชื่อในจุดนี้ นิสัยแย่ๆ ของกู่หยูเธอเองก็เคยพบเจอมาแล้ว

“ตอนนี้ไม่เหมือนกัน ฉันว่านะ ต่อจากนั้นเขาคงจะมาบ้านถังเราบ่อยๆแล้วแหละ” มุมปากของท่านปู่ถังมีรอยยิ้มเพิ่มขึ้น รอยยิ้มนั้นมีความหมายที่ลึกซึ้ง

“ทำไมเหรอ? ทำไมเขาถึงต้องมาบ้านถังเราบ่อยๆ? บ้านถังเราไม่ได้มีคนป่วยนิ ไม่ต้องการเขา ตอนที่ต้องการเขา เชิญเขามาเขาไม่มา ตอนนี้ไม่มีคนป่วย เขามาทำอะไร?” ท่านย่าถังพึมพำอย่างเย็นชาไปที แน่นอนว่าประโยคนี้เธอก็แค่พูดเล่นๆ ไม่ว่ายังไงแล้วหากกู่หยูมาจริงๆ ท่านย่าถังก็ไม่มีทางไล่คนออกไป

เวินลั่วฉิงฟังประโยคสนทนาของท่านปู่ถังและท่านย่าถังแล้ว นัยน์ตาคู่หนึ่งก็เปล่งประกายขึ้น

“คุณปู่กู่คนนั้นชอบพี่ชายค่ะ ชอบพี่ชายแบบมากๆเลยค่ะ หนูดูออก” ถังจื่อซีที่เงียบมากๆ เปิดปากพูดขึ้นกะทันหัน

“จื่อซีลูกรักของบ้านเรารู้ได้ไงเนี่ย?” ท่านย่าถังตะลึงงัน รีบหันไปมองถังจื่อซี

“เพราะว่าตอนที่เขามองพี่ชายดวงตาจะมีแสงสว่างค่ะ เหมือนกับ......” ถังจื่อซีคิดไปคิดมา จากนั้นก็นึกถึงประโยคการเปรียบเทียบที่เหมาะสมที่สุด “เหมือนกับเห็นหลาน แท้ๆ ของตัวเองเลยค่ะ”

“ใช่เหรอ?” นัยน์ตาของท่านย่าถังเปล่งประกายขึ้น เธอเองก็เห็นว่ากู่หยูเป็นมิตรกับจื่อโม่บ้านเธอมากๆ ทว่าดวงตามีแสงสว่าง เหมือนเห็นหลานแท้ๆ ของตัวเอง ประโยคนี้เกินไปหรือเปล่า

“มีค่ะ คุณย่าทวด จริงๆนะคะ” ถังจื่อซีพยักหน้าอย่างจริงจัง เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเจ้าเด็กถังจื่อซียืนหยัดในการสิเคราะห์ของตัวเองมาก

“การสังเกตของจื่อซีดีมาก อายุน้อยแค่นี้เอง สุดยอดมากจริงๆ” ท่านปู่ถังมองไปทางถังจื่อซีด้วยความชื่นชม ท่านปู่ถังรู้สึกว่าการพูดของถังจื่อซีถูกต้องมากๆ การเปรียบเทียบก็ถูกต้อง!

ทว่ากู่หยูนั้นไม่ได้มีหลานแท้ๆ จนถึงตอนนี้กู่หยูก็ยังโสด แม้กระทั่งภรรยาก็ไม่มี ไม่มีลูกชาย พวกหลานๆ ยิ่งเป็นไปไม่ได้

“หมายความว่าอะไร? กู่หยูอยากทำอะไร?” ท่านย่าถังได้ยินคำพูดของท่านปู่ถังแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปเลย “จื่อโม่เป็นคนบ้านถังของเรานะ”

“ถึงแม้ว่ากู่หยูอยากทำอะไรจริงๆ ก็ต้องผ่านความเห็นของจื่อโม่ก่อนอยู่แล้ว บ้านถังของเราเคารพในการตัดสินใจของเด็กๆ มาโดยตลอด” ท่านปู่ถังเห็นว่าท่านย่าถังเริ่มกระวนกระวาย ก็รีบปลอบใจเธอ

ท่านย่าถังมองไปทางท่านปู่ถัง กะพริบตาเบาๆ จื่อโม่บ้านเธอช่างเป็นที่รักของทุกคนจริงๆสินะ?!

จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่ามีผู้คนมากมายจะมาแย่งเด็กน้อยจื่อโม่กับเธอ!!

“จื่อโม่คือเด็กของบ้านถังพวกเรา คือตลอดไป” ท่านปู่ถังมองออกว่าท่าย่าถังคิดอะไรอยู่ หันไปมองเธอด้วยรอยยิ้ม

ความคิดของท่านย่าถังถูกท่านปู่ถังมองออกแล้วกลับมีความทำตัวไม่ถูก

“ตอนนี้จื่อโม่เปิดโปงได้แล้วว่าคุณปู่เย่เสแสร้งอยู่ ตอนนี้ชาวเน็ตคงจะไม่ด่าเย่ซือเฉินอีกแล้วมั้ง?” ท่านย่าถังแทรกหัวข้อการคุยใหม่ ก่อนหน้านี้คำพูดที่ด่าเย่ซือเฉินบนอินเทอร์เน็ตเธอเองก็เห็นบ้างแล้ว ตอนนั้นคำด่าอะไรก็มีหมด เธอเองก็มองต่อไปไม่ไหวแล้ว

“นายท่านครับ มีคนด่าคุณชายสามเย่แล้วครับ ต่างก็กำลังด่าว่าคุณปู่เย่และคุณย่าเย่ครับ” พ่อบ้านรีบตอบกลับ ถึงแม้วว่าพ่อบ้านจะอายุมากแล้ว ทว่าเล่นโทรศัพท์ได้ลื่นไหนมาก

“จริงเหรอ? งั้นก็ดีแล้ว งั้นก็ดีแล้ว” ท่านย่าถังโล่งอกไปที ขอแค่ไม่ด่าเจ้าเด็กซือเฉินนี้ต่อก็ดีแล้ว เจ้าเด็กซือเฉินนี้ก็น่าสงสารจริงๆ

“ชาวเน็ตบนโซเชี่ยวต่างก็กำลังชมคุณชายน้อย ต่างก็อยากรู้ฐานะของคุณชายน้อย” พ่อบ้านเห็นท่านย่าถังดีใจ จึงพูดเพิ่มอีกไม่กี่ประโยค “คอมเมนต์บนอินเทอร์เน็ตตอนนี้ครื้นเครงมากครับ”