ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 137

ตอนที่ 137 คุณชายสามเย่หึงหวงแล้ว (4)

ตอนที่เลขาหลิวรายงานเห็นสีหน้าของประธานตัวเอง สองขาก็เริ่มรู้สึกสั่นขึ้นมา

ก่อนหน้านี้เธอเคยบอกกับประธานว่า คนที่ชื่อฉิงรุ่ยไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณนาย คุณนายกับไป๋ยี่รุ่ยไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

แค่พูดถึงท่าทีที่ไป๋ยี่รุ่ยทำเมื่อกี้ ถึงแม้เธอจะตาบอดก็สามารถดูออกว่าไป๋ยี่รุ่ยกับคุณนายต้องมีความสัมพันธ์กันแน่

และตอนนี้ไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้จากไป เห็นได้ชัดว่ากำลังรอคุณนายอยู่

เย่ซือเฉินหันหน้ามามองเลขาหลิว แววตาที่มองทำให้เลขาหลิวตกใจจนหัวใจเต้นไม่หยุด

จู่ๆเย่ซือเฉินก็ลุกขึ้นยืน เดินไปหาเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงมองเขาตากะพริบ เห็นท่าทีของเขา เธอแอบรู้สึกตกใจ ใบหน้าแสดงความระมัดระวัง เขาจะทำอะไรกันนะ？

ในสถานการณ์อย่างนี้ เขาจะพูดเรื่อยเปื่อยไม่ได้นะ！！

เย่ซือเฉินเห็นใบหน้าของเวินลั่วฉิงมีความระมัดระวัง ในใจจึงรู้สึกสะดุ้ง ก่อนหน้านี้ที่เขาได้ข้อมูลมาพอสมควรจากปากของฉู่หลิงเอ๋อ ดังนั้นเขารู้ว่าใจร้อนกับเธอไม่ได้เป็นอันขาด

ถ้าขืนทำให้เธอโกรธ เธออาจจะหนีไปอีก

“ท่านประธานเวิน คืนนี้ทานข้าวด้วยกันครับ อวยพรให้พวกเราร่วมทำงานด้วยกันอย่างร่ารื่นครับ”เห็นได้ชัดว่าเท้าของเย่ซือเฉินช้าลง เดินไปด้านหน้าของเวินลั่วฉิงแล้วเชิญอย่างมีมารยาท

เขาได้แต่งงานกับเธอแล้ว ดังนั้นเขาไม่รีบ ไม่รีบ！ไม่รีบ！！

เวินลั่วฉิงกะพริบตารั่วๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างนี้นะ？

“ได้ค่ะ ได้ค่ะ ประธานเย่สละเวลามาแล้ว พวกเรารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ”ผู้จัดการลี่เห็นเวินลั่วฉิงอึ้งทึ้งอยู่ ไม่ได้ตอบอะไร จีงรีบตอบรับแทน

แน่นอนว่าเวินลั่วฉิงก็ไม่ปฏิเสธ

คนทั้งหมดลงจากตึง ออกจากบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป

หน้าประตูของบริษัท ไป๋ยี่รุ่ยยืนอยู่ที่ข้างรถ ดูปุ๊บก็รู้ปั๊บว่ากำลังรอคนอยู่

ตอนที่เย่ซือเฉินเห็นไป๋ยี่รุ่ยดวงตาก็หรี่ขึ้นเล็กน้อย

เวินลั่วฉิงไม่ได้มองไปทางนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมองไม่เห็นอะไรหรือเปล่า

ที่จริงเวินลั่วฉิงเห็นอยู่ แต่เธอรู้สึกว่าไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ระหว่างเธอกับไป๋ยี่รุ่ยมันจบไปตั้งนานแล้ว ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเธอ

ฉู่หลิงเอ๋อเห็นเหตุการณ์อย่างนี้ ดวงตาเป็นประกาย จากนั้นเธอก็ผลักเวินลั่วฉิงไปทางเย่ซือเฉิน

การกระทำของฉู่หลิงเอ๋อกะทันหันมาก เวินลั่วฉิงไม่ได้เตรียมตัวอะไร จึงล้มไปหาเย่ซือเฉิน

เย่ซือเฉินรีบยื่นมือออกมา โอบเอวเวินลั่วฉิงไว้รวดเร็วและเป็นธรรมชาติจากนั้นก็อุ้มไว้ในอ้อมกอดของเขา

“เมื่อกี้ตอนที่อยู่ในตึก ฉันเสนอตัวแต่คุณชายเย่ก็รีบหลบหลีก เห็นฉันเหมือนเป็นพาหะนำโรค แต่ตอนนี้กลับทะนุถนอมรุ่นน้องของฉัน คุณชายเย่ทำต่างกันอย่างนี้ทำให้ฉันเสียใจมากรู้ไหม” คนที่บอกว่าเสียใจมาก ตอนนี้กำลังยิ้มหน้าบานเหมือนแมวขโมยปลาได้

ตอนที่เธอพูดจงใจพูดเสียงดังๆ ไป๋ยี่รุ่ยที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักจึงได้ยินอย่างชัดเจน

แน่นอนว่า ฉู่หลิงเอ๋อก็ยังจงใจจะพูดให้เวินลั่วฉิงฟังด้วยเช่นกัน

เย่ซือเฉินได้ยินก็รู้สึกไม่คาดคิด แต่คำพูดนี้คุณชายเย่ก็ถือว่ารู้สึกพอใจ เขายังคงโอบกอดเวินลั่วฉิงไว้ไม่ปล่อย