ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1625

วินลั่วฉิงต่างเลือกมาแต่สิ่งที่เธอชอบ เธอก็เลือกกินไปเรื่อยๆ แต่ว่าในใจของเธอก็เอาแต่คิดว่าจะจัดการกับถังไป๋เชียนยังไงดี ผู้ชายคนนี้ช่างหน้าเนื้อใจเสือจริงๆ เลย ถ้าไม่มั่นใจมากพอ เธอก็ไม่อยากจะไปสู้กับถังไป๋เชียน ตอนเริ่มแรก เวินลั่วฉิงยังอยากจะแยกกับถังไป๋เชียนด้วยความสัมพันธ์ที่ดี ตัดการติดต่อกันไปเลยก็ได้ แต่ว่าตอนนี้เธอเข้าใจดีแล้ว ว่าระหว่างเธอกับถังไป๋เชียน มันไม่สามารถตัดกันได้ง่ายขนาดนั้น ความต้องการจะครอบครองของผู้ชายคนนั้นไม่ยอมปล่อยให้เธอไปไหน

หลิวหยิงไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เรื่องของถังไป๋เชียน เวินลั่วฉิงจะต้องใคร่ครวญคิดอย่างดีแน่นอน เรื่องนี้เธอเข้าใจดี และเธอรู้ดีว่าปัญหาเรื่องถังไป๋เชียน ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะสามารถช่วยได้ ดังนั้นเธอก็เลยไม่ไปรบกวนความคิดของเวินลั่วฉิง สำหรับซือถูมู่หรง หลิวหยิงไม่ได้นึกถึงเลย แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่เชื่อหรอกว่าซือถูมู่หรงจะมีความรู้สึกดีๆ ต่อเธอ คิดว่าที่ซือถูมู่หรงมาที่นี่เลยวันนี้ เพราะว่าอารมณ์ขึ้นชั่วคราว หรือไม่ก็มีธุระก็เลยมาที่นี่ ไม่มีทางมาเพราะเธออย่างเดียวหรอก

ต้องยอมรับว่า หลิวหยิงในตอนนี้นั้นเย็นชาจนถึงขั้นร้ายหัวใจเลยด้วยซ้ำ ตอนที่เธอตัดสินว่าซือถูมู่หรงไม่ได้มีความรู้สึกอะไรให้กับเธอนั้น อดีตที่ผ่านมาระหว่างพวกเขาทั้งสองคนก็ถูกเธอปฏิเสธในทันที ไม่ว่าที่ผ่านมาจะคลุมเครือแค่ไหน แต่ว่าตอนนี้ ก็เป็นแค่คนแปลกหน้ากันเท่านั้น

สิ่งที่หลิวหยิงรับรู้เกี่ยวกับซือถูมู่หรง ไม่เคยเปลี่ยนไปจากเมื่อ 5 ปีก่อนเลย ตอนนี้พอเธอมารู้ว่าซือถูมู่หรงเคยทำกับเธอและคนในครอบครัวของเธอแบบนั้น ก็ยิ่งรู้สึกว่าซือถูมู่หรงนั้นช่างเย็นชาและไร้หัวใจมากกว่าอีก คนที่แผนการในใจเยอะ เมื่อแผนการมาใช้กับตัวเองแล้ว ก็รู้สึกว่าเลือดเย็นมาก

หลิวหยิงส่ายหน้า พยายามบังคับตัวเองไม่ให้ไปนึกถึงเเขา เดี๋ยวอีกไม่กี่วัน แม่ของเธอก็จะมาแล้ว เธอจะทำให้ไม่ต้องเป็นกังวลไม่ได้ เธอต้องดูแลแม่ให้ดี

พอหลิวหยิงนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วก็รู้สึกทุกข์ใจ ถ้าเกิดว่าแม่ของเธอมา แล้วเห็นว่าเธออยู่แบบไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คงจะเป็นห่วงมากเลย หลิวหยิงยื่นมือไปลูบแผลที่อยู่ตรงคอของตัวเอง เหมือนกับว่าจะหายดีแล้ว แต่ว่า ความเจ็บปวดมันเคยเกิดขึ้น แล้วจะให้ลืมได้ยังไงกัน? หลิวหยิงก็นึกถึงแผลบนร่างกายของซือถูมู่หรง เมื่อวานพวกเขาทั้งสองคนเอาแต่ทะเลาะกัน ไม่ได้พูดคุยกันเลยแม้แต่นิดเดียว บาดแผลบนร่างกายของซือถูมู่หรง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าร้ายแรงหรือเปล่า！หลิวหยิงรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นก็ถุยน้ำลายใส่ตัวเอง นี่เธอไปเป็นห่วงศัตรูอย่างนั้นเหรอ เมื่อวานเขายังมีเรี่ยวมีแรงที่จะทำเรื่องนั้นกับเธอ แผลก็คงจะไม่ได้ร้ายแรงเท่าไหร่หรอก เดาว่าเขาไม่ได้เอามันมาใส่ใจด้วยซ้ำ แต่ว่าตัวเธอเองกลับเป็นห่วงเขา！เมื่อคืนนี้ เธอถูกบังคับให้ต้องยอมรับตลอด หลิวหยิงคิดขึ้นมา เหมือนกับว่าซือถูมู่หรงสวัสดิ์วันเกี่ยวกับแผลตลอด ไม่ได้ไปแตะโดนเลย ก็ไม่รู้ว่าควรจะคิดยังไงดี

เวินลั่วฉิงกินเสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาถามหลิวหยิง： “จะย้ายไปตอนนี้เลยไหม? อยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่ใช่ทางออกนะ”

หลิวหยิงพยักหน้า เธอสนิทสนมกลับเวินลั่วฉิง แล้วเธอก็ไม่สามารถปฏิเสธความช่วยเหลือจากเวินลั่วฉิงได้เลย แล้วอีกอย่างอยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่จริงๆ เธอไม่อยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับซือถูมู่หรง ดังนั้นเธอจะไม่ยอมไปในสถานที่ของซือถูมู่หรงเด็ดขาด งั้นคอนโดของเวินลั่วฉิงก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

หลิวหยิงเก็บข้าวของเสร็จก็เป็นเวลาสามทุ่มพอดี เวินลั่วฉิงมองดูเวลา แล้วก็คิดว่าโชคดีที่ได้โทรบอกเย่ซือเฉินก่อน ไม่อย่างนั้นเธอเพิ่งได้ออกมาครั้งแรกก็ไม่ได้ทำตามที่บอกว่าจะรีบกลับซะแล้ว เขาก็คงจะบ้าคลั่งอย่างแน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ความเชื่อใจที่กว่าจะสร้างมาได้มันก็จะหายไปในทันที เวินลั่วฉิงคิดแล้วก็ส่งข้อความหาเย่ซือเฉิน “หลิวหยิงเก็บของเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเสร็จแล้วรีบกลับไป”

เย่ซือเฉินอ่านข้อความของเวินลั่วฉิง แล้วก็หัวเราะในลำคอ ยัยขี้โกหกคนนี้เนี่ย ตกลงกันแล้วว่าจะรีบกลับ เขาก็นึกว่าช้าสุดไม่เกินสองทุ่ม แต่ว่าตอนนี้ยังจัดการไม่เสร็จเลย ดูท่าทางต้อง “สั่งสอน”สักหน่อยแล้ว

เย่ซือเฉินเล่นโทรศัพท์ ใบหน้าของเขาไม่ได้มีสีหน้าของความโกรธเคืองเลย แต่กลับมีรอยยิ้มอย่างพึงพอใจแทน

ทางด้านของเวินลั่วฉิงก็พาหลิวหยิงไปยังคอนโดที่เธอซื้อไว้ก่อนหน้านี้ ด้านในน้ำตกแต่งครบถ้วนเรียบร้อยดี ไม่ขาดอะไรเลย หลิวหยิงจัดวางข้าวของตัวเอง แต่ก็ยังว่างอยู่เลย เธอมองไปยังห้องที่ว่างนั้น หัวใจก็รู้สึกว่างเปล่า นี่เป็นสถานที่ที่ไม่มีกลิ่นอายของมนุษย์อยู่เลย มันเป็นแค่ห้องหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่บ้าน