ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1640

ซ่างกวนหงหัวเราะดังลั่น ทำไมรู้สึกมู่เฉิงว่าถูกรังเกียจเลย？ดูท่าวันนี้ออกไป มู่เฉิงยังไม่ได้น่ารักน่าชังเท่าคนอื่นเลย

เขามองมู่เฉิงด้วยสายตาหยอกล้อ มีการเปรียบเทียบถึงรู้ว่าตัวเองน่ารังเกียจมากแค่ไหน คนที่เพิ่งรู้จักกัน ถังจื่อซีก็ยังชอบขนาดนั้นเลย

ซ่างกวนหงนึกถึงถังจื่อซีกับถังจื่อโม่เรียกผู้หญิงที่เจอช่วงบ่ายว่าพี่สาว แต่เรียกมู่เฉิงว่าคุณอาก็อดขำไม่ได้ มู่เฉิงนี่คือแก่แล้วเหรอ？

ก็นั่นน่ะสิ！ใกล้จะ30อยู่แล้ว แฟนเป็นตัวเป็นตนก็ยังไม่มีสักคนเลย ไม่ใช่แก่แล้วคืออะไร แถมยังเป็นคนเดี่ยวเดียวดายด้วย

มู่เฉิงเบะปาก ได้ ทุกคนต่างก็ชอบรังแกเขากันหมด ฮื้อ！

ทำเรื่องดีแถมยังไม่มีคนชมอีก คราวหน้าไม่พาพวกเขาออกไปแล้ว！มู่เฉิงแอบบ่นอยู่ในใจ

เผชิญกับสายตาของซ่างกวนหง ได้จ้องกลับไปอย่างโหด ทำไม อยากจะทำอะไรอีก？รังแกเขาตัวคนเดียวเหรอ？จื่อซีกับจื่อโม่เป็นเด็ก แค่หยอกเล่นก็แล้วไป ทำไมเขาที่เป็นรุ่นใหญ่ก็รังแกเขาด้วย！มู่เฉิงโมโห

ซ่างกวนหงอดหัวเราะไม่ได้ เฮ้อ จู่ๆมีความรู้สึกเหมือนที่บ้านมีเด็กสามคน มู่เฉิงนี่ก็จริงๆเลยนะ โตป่านนี้ยังชิงรักหักสวาทกับเด็กอีก คำบ่นของซ่างกวนหงแฝงด้วยความอบอุ่น สมัยเด็กนิสัยแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกตลอดว่าเด็กคนนี้กับเขาไม่มีความห่างเหินกันเลยสักนิด เหมือนลูกในไส้แท้ๆ มู่เฉิงที่เป็นแบบนี้ทำให้คนรักและเอ็นดูจริงๆ

ถังจื่อซีหยอกเล่น：“คุณอาคือกำลังแย่งความรักกับจื่อซี？หรือแย่งความรักกับพี่ชาย？หรือว่า……แย่งความรักกับพี่สาวคนนั้นเหรอคะ？”

ถังจื่อโม่อดขำไม่ได้ จื่อซีปากร้ายจังเลย แค่คำพูดสองสามคำก็ได้เปลี่ยนภาพลักษณ์ของมู่เฉิงไปโดยสิ้นเชิง แย่งความรักก็แล้วไป？แถมยังมาแย่งกับเด็กอีก คงขายหน้าแย่แล้วมั้ง？

ในขณะที่เขาคิดอยู่ก็ได้หันไปมองมู่เฉิง เห็นแค่มู่เฉิงหน้าเขียวหน้าดำเอาไว้ กำลังจ้องมองถังจื่อซีอย่างเย็นชา ถังจื่อซียักคิ้วอย่างไม่เกรงกลัว และเขยิบไปที่ข้างกายของซ่างกวนหง

ถังจื่อโม่กระแอมเสียงเบาทีนึง ต้องสมจริงขนาดนี้เลยเหรอ？ใบหน้าไม่เผยความหวาดกลัวออกมาเลยสักนิด ท่าทางไม่คลุมเครือเลยสักนิด คือกลัวว่ามู่เฉิงจะไป“อัด”เธอเหรอ？เห็นๆอยู่ว่าคุณอามู่เฉิงจงใจ

เขาคิดไม่ถึงว่าถังจื่อซีก็จงใจเหมือนกัน พิงอยู่บนตัวซ่างกวนหงพร้อมยักคิ้วอย่างได้ใจ และมองหน้ามู่เฉิงอย่างยั่วยุ

ถังจื่อโม่คอยดื่มน้ำของตัวเอง เดี๋ยวอย่ามาหาเขาเชียวนะ เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ

ถังจื่อซีกำลังยั่วยุจริง เธอรู้สึกเรื่องนี้ค่อนข้างสนุก เกือบจะพูดกับมู่เฉิงอย่างเปิดเผยว่า หนูสามารถซบอยู่บนตัวคุณปู่ ถูกคุณปู่ชม แต่คุณอาไม่ได้！แถมอายังถูกคุณปู่รังเกียจอีก！ดูหนูสิ ดูจื่อซีสิน่ารักน่าเอ็นดูมากแค่ไหน！

มู่เฉิงกุมขมับ เด็กที่อยู่ข้างกายตัวเองนี่มันเด็กอะไรกันเนี่ย ตอนที่เชื่อฟังคือนางฟ้า ตอนที่กวนประสาทคือมาร ยังสามารถเข้ากันอย่างเป็นมิตรได้มั้ยเนี่ย

ตอนนี้เขาอยากถามมากเลยว่านิสัยของถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ได้กรรมพันธุ์มาจากใคร？พ่อบุญธรรมไม่ได้ชั่วร้ายขนาดนี้หนิ！หรือจะเวินลั่วฉิง？หรือว่าเย่ซือเฉิน？ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ให้ความรู้สึกอย่างนึงกับเขา คนเราไม่อาจตัดสินด้วยหน้าตาจริงๆ！แต่มู่เฉิงลืมไปว่าตัวเขาเองก็ตัดสินที่หน้าตาไม่ได้ ไม่น้อยกว่าถังจื่อซีและถังจื่อโม่เลย

ถังจื่อซียิ้มแฉ่งพร้อมพูดอย่างอวดดี：“คุณอาอย่าลืมเชียวนะคะ ว่าเสื้อผ้าที่จื่อซีใส่อยู่หลินฉือ姐姐เป็นคนเลือกให้หมด คุณอาไม่ได้เป็นคนเลือก คุณปู่ไม่ชมคุณอาก็เป็นเรื่องปกติค่ะ”เธอก็ไม่แคร์ว่าจะเติมเชื้อไฟลงในกองเพลิง เพราะยังไงก็มีคนปกป้องอยู่！

มู่เฉิงเหนื่อยใจ แกล้งจ้องถังจื่อซีด้วยความโกรธ ถังจื่อซีส่งเสียงหัวเราะ ส่วนซ่างกวนหงคอยจิบชาของตัวเองแล้วมองดูพวกเขาหยอกเล่นกัน ตัวเองในนาทีนี้ เด็กคอยอยู่เคียงข้าง ลูกหลานอยู่ในโอวาท ยังมีใครสบายกว่าตัวเองอีกล่ะ？ซ่างกวนหงคิดอย่างสบายๆ

ทันใดนั้นถังจื่อซีนึกขึ้นได้ว่าหลินฉือบอกให้ตัวเองเพิ่มช่องทางติดต่อกับเธอ จึงได้หยิบกระดาษโน๊ตออกมา แล้วขมวดคิ้วดู

“เป็นอะไร？”ซ่างกวนหงถามด้วยความสงสัย จื่อซีนี่คือกำลังลังเลเหรอ？

“เครื่องประดับบนตัวหนูคือพี่สาวคนนึงมอบให้ พี่คนนั้นได้ให้วิธีติดต่อกับหนู หนูกำลังคิดอยู่ว่าโทรศัพท์ไปโดยตรง หรือว่าเพิ่มวีแชทโดยตรงค่ะ”ถังจื่อซีลังเล วีแชทใช่เบอร์เดียวกันหรือเปล่า！

“ช่างเถอะ หนูโทรศัพท์ก่อน！”ถังจื่อซีเลิกลังเลในพริบตา แล้วหยิบมือถือออกมาโทรหา

ซ่างกวนหงดูอยู่ข้างๆ คราวก่อนก็เหมือนกัน ถังจื่อซีได้ให้วิธีติดต่อกับเขาโดยตรง ครั้งนี้……ก็ติดต่อกับคนแปลกหน้าโดยตรง สะเพร่าเกินไปหรือเปล่า

โทรศัพท์ถูกรับสายอย่างไวมาก เสียงเย็นชาที่แฝงด้วยรอยยิ้มก้องออกมา：“คือจื่อซีจอมน่ารักหรือเปล่าคะ？”

“ว้าว！พี่สาวรู้ได้ยังไงคะ！”ถังจื่อซีตกใจ เธอยังไม่ได้พูดสักคำเลย