ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1679

หลิวหยิงไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้มากเลยจริงๆ เธอไม่อยากเก็บเด็กคนนี้ไว้ แต่ว่าก็จำเป็นต้องเก็บเอาไว้ และสุดท้ายคนที่ต้องเจ็บที่สุด ก็ต้องเป็นเด็กคนนี้อย่างแน่นอน เด็กน้อยผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย แต่เธอกลับเอาอคติของตัวเองไปแปะไว้ที่เขา เกินไปแล้ว แต่ว่าในใจของหลิวหยิง มันก็มีความเคียดแค้นอยู่จริงๆ

คุณหมอหวางมองดูสีหน้าที่ขุ่นเคืองของหลิวหยิงแล้วเธอก็ส่ายหน้า ผู้ชายกับผู้หญิงเวลาตกหลุมรักกันมากๆ มีใครบ้างที่ไม่เดินทางผิด ต่างก็เดินทางผิดกันทั้งนั้น และเธอ ก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย

หลิวหยิงกลับบ้านด้วยความงงงวย พอเห็นคุณแม่หลิวที่กำลังยุ่งวุ่นวายอยู่นั้น ก็ได้แต่ยืนร้องไห้ไม่มีเสียงอยู่ตรงนั้น คุณแม่หลิวตกใจและรีบเดินเข้ามาในทันที เธอกอดหลิวหยิงเอาไว้ “เป็นอะไรไป หยิงเอ๋อร์ มีอะไรเหรอลูก? ”

หลิวหยิงเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด เหมือนกับว่าไม่รับรู้ถึงโลกภายนอกเลย คุณแม่หลิวกอดเธอเอาไว้แน่น เวลาที่เธอมาที่นี่ หลิวหยิงร้องไห้ตั้งหลายครั้ง เดิมอารมณ์ก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว สามารถสูญเสียการควบคุมอารมณ์ได้ง่าย ตอนนี้มีลูกขึ้นมา อารมณ์ของเธอก็ยิ่งควบคุมยากขึ้นไปใหญ่ ตอนนี้หลิวหยิงไปได้รับการกระตุ้นอะไรมาอีกกันล่ะ?

ไม่รู้ว่าร้องไห้อยู่นานแค่ไหนกว่าหลิวหยิงจะหยุด เธอร้องไห้ตลอดเวลา คุณแม่หลิวก็ไม่ได้ไปรีบร้อนถามเธอ ได้แต่รอให้อารมณ์ของเธอคงที่ขึ้น จนสีหน้าของหลิวหยิงเริ่มจะสงบลง คุณแม่หลิวถึงได้พาเธอกลับไปที่ห้อง

“หยิงเอ๋อร์ แม่อยู่นี่เอง ต่อให้ฟ้าพังทลายลงมา แม่ก็จะอยู่ข้างหน้าลูกและช่วยแบกมันเอาไว้”คุณแม่หลิวมองไปที่หลิวหยิงด้วยความเจ็บปาด ได้แต่ทำให้เธอรับรู้ว่ายังมีแม่คอยอยู่ตรงนี้

ให้เธอรู้ว่ามีคนอยู่รอบข้างเธอเสมอ และเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

“แม่ หนู……”หลิวหยิงพูดอะไรไม่ออก เธอเจ็บปวดหัวใจเหมือนกับว่ามีคนคอยเอามีดแทงเข้ามาไม่หยุด เธอนึกว่ามันจะจบลงแล้ว แต่ที่แท้มันกลับกลายเป็นแค่จุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรม เหมือนกับแค่ย้ายมาอยู่กรงอื่นเท่านั้นเอง ถ้ายังงั้น เมื่อไหร่กันที่เธอจะสามารถหนีออกไปได้อย่างแท้จริง? เมื่อไหร่กัน เธอถึงจะไม่ต้องมีความสัมพันธ์อะไรที่เกี่ยวข้องกับซือถูมู่หรงอีกแล้ว?

“หยิงเอ๋อร์ ไม่เป็นไรนะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร แม่ก็สามารถรับได้ทั้งนั้น”หลิวหยิงลูบผมของหลิวหยิง ผมของเธอยาวแล้ว แต่ก็ไม่ได้รับการดูแลดีๆ เส้นผมไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อน ผมที่ตอนแรกอ่อนนุ่มก็เริ่มหยาบกร้าน ก็เหมือนชีวิตที่สงบสุข เมื่อมีคลื่นลูกใหญ่เกินขึ้น ก็ละเอียดและน่ารำคาญเหมือนกับเส้นผมนั่นแหละ

“แม่ หนูกำลังคิดว่าจะเอาเด็กคนนี้ออกดีไหม”หลิวหยิงขยับเข้าไปในอ้อมแขนของคุณแม่หลิว แล้วก็กดตัว นี่เป็นท่าทางที่สามารถปกป้องได้มาก เหมือนกับอยู่ในท้องของแม่ หดตัวเองให้เล็กโดยอัตโนมัติ ป้องกันทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายนอก

คุณแม่หลิวใจเต้นในทันที ดูท่าทางหลิวหยิงจะรู้แล้ว และกลัวว่าถ้าเกิดว่าเอาเด็กออก จะได้รับความเสียหายมากขึ้นกว่าเดิม หยิงเอ๋อร์ถึงได้ลังเล ถ้าเกิดว่ามองจากมุมเธออย่างเดียว แน่นอนว่าเธอไม่อยากให้หลิวหยิงคลอดเด็กคนนี้ออกมา แต่ว่า ถ้าเกิดว่ามองจากมุมของคนเป็นแม่ เธอก็ยังคงรอคอยการมาถึงของหลานชายหรือว่าหลานสาวคนนี้อยู่ เรื่องที่หลิวหยิงเป็นกังวลอยู่นั้น เธอก็คาดเดาได้ในใจแล้ว แต่ว่า เธอกำลังพยายามยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าเธอระแวง หรือว่าหวาดกลัวกันแน่?

“หยิงเอ๋อร์ ถ้าเกิดจะบอกว่าแม่ไม่แคร์เลยแม้แต่นิดเดียว นั่นมันก็เป็นไปไม่ได้หรอกนะ เพราะถึงยังไง พ่อของเด็กคนนี้ก็คือคนที่ทำให้สามีของแม่ต้องตาย แต่ว่า แม่รักลูกมากกว่า เด็กคนนี้ไร้เดียงสา ถ้าเกิดว่าลูกเลือกที่จะคลอดเขาออกมา แม่ก็รับได้เหมือนกัน และแม่ก็จะรักเขาเหมือนกับที่รักลูก”คุณแม่หลิวพูดช้าๆ ขอแค่เด็กคนนี้ไม่ต้องโตมาหน้าเหมือนซือถูมู่หรงมาก เธอก็สามารถยอมรับเด็กด้วยความอุ่นใจและเลี้ยงดูให้เขาเติบโตขึ้น