ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1719

ทว่า เธอประเมินตนเองสูงไป และประเมินมู่เฉิงต่ำไป เธอไม่ได้สงบสติขนาดนั้น สามารถควบคุมสติได้อย่างสุดขีด ในตอนที่เจอคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ ความวู่วามกะทันหันนี้ ได้เป็นการหาเรื่องมู่เฉิงไปเลย แต่ว่า เธอไม่ได้เสียใจ คนคนนี้สามารถนาเธอออกมาจากความสับสนในตอนนั้นได้

“งั้นก็ดี” มู่เฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที ในตอนที่หลินจื่อเข้าใกล้เขา ก็น่าจะสามารถยอมรับฐานะตัวตนของเขาได้ แต่ว่าความชอบในตอนแรกเบาะบางเกินไป ทำให้เขาไม่สามารถยอมรับได้ หรืออาจจะพูดว่า คนที่ชอบใบหน้าของเขานั้นมีมากมาย ทำให้เขาเกือบจะเสียความมั่นใจกับหลินจื่อไป ทว่าเขาก็ยังคงถอนหายใจเบาๆ ดูเหมือนว่า หลินจื่อจะชอบแค่ใบหน้าของเขาจริงๆ ทำยังไงดีล่ะ?

“งั้น พวกเรามารู้จักกันใหม่เถอะ ฉันคือหลินจื่อ และโม่ฉือเป็นดีไซเนอร์ออกแบบเสื้อผ้าของ VG” หลินจื่อยื่นมือออกไป ยื่นไปยังตรงหน้าของมู่เฉิง

มู่เฉิงยิ้มอ่อน จับมือหลินจื่อ “ผมคือมู่เฉิง หัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้ ในขณะเดียวกัน......” มู่เฉิงพูดอยู่ก็มุดเข้าไปในอ้อมกอดของหลินจื่อ อุ้มเธอไว้ “ก็เป็นแฟนของหลินจื่อ แฟนของโม่ฉือด้วย”

หลินจื่ออดหัวเราะไม่ไหว เม้มริมฝีปาก ห้ามหัวเราะอย่างอิสระเกินไป

“เราไม่ต้องสนใจอะไรมากมายแล้ว เดินตามใจตนเองก็พอแล้ว โอเคไหม” มู่เฉิงพูดอยู่ที่ข้างหูของหลินจื่อ ตั้งใจพูดอย่างอ่อนโยน ให้หลินจื่อหวั่นไหว เป็นเหมือนที่คิดไว้เลย มู่เฉิงถูกเทวดาบนฟ้ารักใคร่เป็นพิเศษ

“โอเค!” หลินจื่อขยับเข้าไปในอ้อมกอดของมู่เฉิง ตอนที่ถูกกอดก่อนหน้านี้ ในใจมีการระวังตัวไว้อยู่ ตอนนี้ โอบกอดในฐานะคู่รักกัน

มู่เฉิงมีความรู้สึกเหมือนเป็นชีวิตที่สงบสุข ช่างน่าแปลกจริงๆ เขาและหลินจื่อ พึ่งรู้จักกันแท้ๆ ระหว่างทั้งสองไม่สนิทกันเลย ทว่าตอนที่โอบกอด กลับไม่รู้สึกอึดอัดใจเลยแม้แต่น้อย กลับมีความรู้สึกเหมือนอยากอาลัยอาวรณ์

มู่เฉิงนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ที่ถูกคนในบ้านเยาะเย้ย ว่าจะหาแฟนหนึ่งคน ใครจะคิดว่า จะเร็วขนาดนี้? นับกับครั้งแรกที่เจอ ก็ยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง สร้างสถานะยังชัดเจนในเวลาไม่ถึงหนึ่งวัน ระหว่างทั้งสองไม่มีความต่อต้าน เหมือนกับว่า พวกเขาควรจะเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว

“โอเค ดึกมากแล้ว เตรียมตัวนอนเถอะ” มู่เฉิงตบไหล่ของหลินจื่อ ไม่รู้ว่าเพราะอาบน้ำมาก่อนหรือเปล่า คนทั้งคนดูหวั่นไหวง่ายมาก ตอนนี้ทั้งตัวของหลินจื่อพิงอยู่บนตัวของตนเอง เขาสามารถรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิของหลินจื่ออย่างชัดเจน และความอ่อนนุ่มบนตัว อารมณ์ที่หวั่นไหวในเมื่อกี้ กำลังค่อยๆ จะออกฤทธิ์ มู่เฉิงรู้สึกว่า หากกอดแบบนี้ต่อไป เขาจะทนไม่ไหวแล้ว

“ดังนั้น เธอตัดสินใจจะนอนยังไง?” หลินจื่อนอนอยู่บนตัวของมู่เฉิง ไม่ได้รีบลุกขึ้น น่าแปลกมากจริงๆ พูดอยู่ว่าชอบหน้าใบนี้แม้ๆ กลับไม่อยากออกจากเขา หรือว่า เป็นการชอบภาพลักษณ์ภายนอกทั้งหมดของเขา? ไม่ว่ายังไงแล้ว นอกจากภาพลักษณ์ภายนอก เธอไม่รู้ว่ามู่เฉิงนิสัยยังไง ไม่สามารถชอบภายในได้ ได้แต่ผิวเผินหน่อยแล้ว

มู่เฉิงรู้สึกตะลึง หลินจื่อรู้ไหมว่าตนเองกำลังพูดอะไรอยู่? ถามว่าเขานอนที่ไหน หรือว่าจะให้นอนกับเธอเหรอ? มู่เฉิงรู้สึกว่า มือของตนเองเริ่มเร่าร้อนขึ้นมาแล้ว เหมือนว่าจะหญิงสาวที่กอดอยู่ก็จะเร่าร้อนขึ้นมาด้วย

“หากนายไม่อยากนอนที่อื่น นอนด้วยกันก็ได้อยู่” ไม่รู้ว่าเพราะมีความกดดันในใจหรือเปล่า หลินจื่อพูดแล้ว ยิ่งดูตรงไปตรงมา สงวนตัวอะไรกัน? เธอไม่เข้าใจอยู่แล้วแต่แรก

“เธอรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่?” มู่เฉิงกัดฟันพูด กอดหลินจื่อแน่น เหมือนว่าจะมุดเข้าไปในร่างกายของเขา

“ฉันรู้สิ” น้ำเสียงของหลินจื่อมีรอยยิ้ม

“ดังนั้น เธอไม่ใส่ใจแล้ว?” มู่เฉิงมีความไม่ค่อยพอใจ และมีความรำคาญ ทำไมหลินจื่อถึงไม่รู้จักสงวนตัวเลยแม้แต่น้อย อย่างน้อยพวกเขาก็พึ่งชัดเจนสถานะกัน อ่อยเขาแบบนี้ รู้สึกรีบจนรอไม่ไหวแค่ไหนเนี่ย?

“นายทำเป็นไหม?” หลินจื่อยิ้มอ่อน ถึงแม้ว่ามู่เฉิงจะยอม เธอเองก็ไม่ยอม แต่ว่า ถูกมู่เฉิงโอบกอดหลับไป เธอสามารถรับได้อยู่

มู่เฉิงอึ้งไปชั่วครู่ จึงจะยิ้มอ่อน เขาทำเป็น แต่ว่า หากคนคนนี้คือหลินจื่อ เขาไม่อยาก

“งั้นฉันได้แต่กอดเธอนอน” มู่เฉิงพยายามกดทับความเร่าร้อนในใจลงไปสุดชีวิต หลินจื่อรู้ว่าเธอกำลังทำอะไร คือแบบนี้ ก็ยังเป็นเช่นนี้ รอให้หลังจากนี้ อย่ามาเสียใจเด็ดขาด! มู่เฉิงคิดอยู่ในใจ ตอนนี้แค่สีหน้าเย็นชา กอดหลินจื่อไปที่เตียง หลินจื่ออยากจะพูดอะไรบางอย่าง มู่เฉิงกวาดสายตามองไป หยิบผ้าห่มขึ้นมาห่อเธออย่างแน่น ตนเองนอนอยู่ข้างๆ กอดหลินจื่อที่ถูกห่อเหมือนบ๊ะจ่าง

หลินจื่อมองมู่เฉิงอย่างจนปัญญา อดเบ้ปากไม่ไหว มู่เฉิงนี่จริงๆ เลย น่ารักมาก! ทว่าตนเองอยู่แบบนี้ไม่สบายมาก ไม่สามารถขยับได้ ยื่นมือไม่ได้ แม้กระทั่งพลิกตัวยังยาก