ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1727

อะหลิง ไม่ใช่เด็กหญิงธรรมดาทั่วไป ในใจถังจื่อโม่มีลางสังหรณ์อย่างแรงกล้า เธอไม่ใช่เด็กที่เติบใหญ่ในหมู่บ้านอย่างอ่อนโยนเลย ที่เกาะซื่อหลี จะต้องผ่านการเข่นฆ่าโรมรัน ความอบอุ่นและรอยยิ้มบนใบหน้า เป็นเพียงการป้องกันตนเองเท่านั้น

หัวใจของถังจื่อจื่อโม่กลุ้มกังวลอย่างช้าๆอีกครั้ง ที่เกาะซื่อหลี เขาไม่อาจไว้ใจใครได้เลย แม้แต่อะหลิงก็เช่นกัน

“ดังนั้น นายจะต้องมีชีวิตให้ดี ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ห้ามยอมแพ้ ฉันรับรอง ที่เกาะซื่อหลี ขอแค่ฉันยังมีชีวิตอยู่ นายก็มีชีวิตอยู่รอดได้” อะหลิงอยู่ข้างๆ พูดอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ถังจื่อโม่มองใบหน้านี้ ประณีตงดงาม เหมือนดอกไม้เปราะบางดอกหนึ่ง แต่ว่าคนคนนี้กลับเหมือนก้อนหินใหญ่มั่นคงแข็งแกร่ง

“ฉันจะมีชีวิตอยู่อย่างดี ฉันยังมีอีกหลายเรื่องที่ยังไม่ได้ทำ!” ถังจื่อโม่พูดอย่างจริงจัง ขอแค่เขายังมีชีวิตรอด เขาก็จะไปจากที่นี่ได้ หนึ่งปีไม่ได้ ก็สองปี สองปีไม่ได้ ก็สามปี ถึงจะนานกว่านั้น เขาก็จะไม่ยอมแพ้!

“อย่างนั้นก็ดี ขอแค่ฉันทำสิ่งที่ฉันต้องการสำเร็จ ฉันก็จะส่งนายออกไปจากที่นี่” อะหลิงยิ้มพลางพูด บนใบหน้าปรากฏลักยิ้มสองรอย หวานน่ารักนัก ทำให้คนละทิ้งการระมัดระวังได้อย่างง่ายดาย แต่ถังจื่อโม่ไม่ได้รู้สึกสบายใจ

“เอาละ วันนี้ได้รับความตื่นตระหนกมา รีบพักผ่อนเถอะ” อะหลิงลุกขึ้น ตบฝุ่นที่อยู่บนตัว “ฉันจะพานายไปในห้อง”

ถังจื่อโม่ตามเข้าไป เห็นภายในห้องของอะหลิง มีเตียงวางอยู่สองหลัง เขาไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย ที่นี่มีอะหลิงแค่คนเดียว ทำไมต้องมีเตียงสองหลัง แต่ดูจากความหมายของอะหลิงแล้ว เธอเองก็ต้องพักผ่อนในนี้เช่นกัน ดังนั้นจึงตัดทิ้งความเก้อเขินไป

“พักผ่อนดีๆ พรุ่งนี้ยังต้องออกไปข้างนอก ราตรีสวัสดิ์” ตอนที่เสียงของอะหลิงไม่ดัง ดูอ่อนนุ่มอย่างชัดเจน ให้ความรู้สึกเหมือนตอนที่ถังจื่อซีออดอ้อนอยู่เล็กน้อย ถังจื่อโม่มีความรู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้าน เขาพยักหน้า แล้วนอนหลับไป

อะหลิงนอนลงบนเตียงอีกหลัง นี่เป็นคนที่หกที่มาของปีนี้แล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นเขาหรือไม่ จะมีชีวิตรอดต่อไปได้หรือเปล่า? เธอสามารถปกป้องเขาได้ แต่ถ้าปณิธานไม่แน่วแน่ ก็ไม่มีทางรอดชีวิตอยู่ที่นี่ได้ ตระกูลโม่ เขาไม่ใช่คนตระกูลโม่ สรุปว่าไม่ใช่คนที่ตนต้องรอหรือ? อะหลิงมองภาพด้านหลังของถังจื่อโม่ สับสนอยู่เล็กน้อย

ลมทะเลตอนกลางคืนเย็นเยียบ แต่ก็พัดพาความวุ่นวายใจตอนกลางวันไป ไม่นานทั้งสองก็หลับไป

แต่ในสถานที่ไม่คุ้นเคย ถังจื่อโม่หลับได้ไม่สนิท ประกอบกันวันนี้ได้รับความตื่นตระหนก ในฝันยังคงเป็นความหวาดกลัว

อะหลิงได้ยินเสียง มองถังจื่อโม่ขดตัวเป็นก้อน เธอเดินไปแตะหน้าผากเขา ยังดี ไม่ได้เป็นไข้ คงเป็นผลกระทบจากการได้รับความตกใจเมื่อตอนกลางคืน

ถังจื่อโม่นับว่าไม่เลวแล้ว ดีเลวอย่างไรตอนกลางคืนก็ยังหลับได้อยู่ ก่อนหน้ามีคนที่หมดอาลัยตายอยากไปเลย ล้วนไม่มีใครประคับประคองเธอให้ผ่านไป อะหลิงปลอบตัวเองในใจ แล้วปีนขึ้นเตียงถังจื่อโม่ กุมมือเขาหลับไป

ถังจื่อโม่ยังคงถูกความตกใจทำให้ตื่นอยู่ดี ในฝัน อาเฉาถือมีดที่บางราวกับปีกจักจั่นเล่มนั้น เดินมาทางตนทีละก้าวๆ แล้วเฉือนลงบนร่างเขาทีละมีด เขามองเห็นเนื้อที่ร่วงหล่นเป็นแผ่นๆจากบนร่างได้อย่างชัดเจน เลือดไหลราวกับสายน้ำ แผ่กระจายใต้ร่าง เสียงโซ่บนแขนขาทั้งสี่ลื่นไถลจากการดิ้นรนเบาลงเรื่อยๆ สุดท้ายเป็นเสียงมีดตกลงพื้นดังตุ้บ ยังมี เสียงหัวเราะชั่วร้ายของอาเฉา!

ถังจื่อโม่ตกใจตื่นในทันใด ความเจ็บปวดกับเสียงเช่นนั้น ราวกับเขาได้ประสบผ่านด้วยตนเอง เขาหลบหลีกไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้เขารุกรานตามใจ ความหวาดกลัวเช่นนั้น เป็นสิ่งที่ถังจื่อโม่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน และเป็นสิ่งที่เขาในตอนนี้ไร้กำลังจะต่อสู้ด้วยได้

ถังจื่อโม่รู้สึกได้ว่ามีเหงื่อเย็นหลั่งออกมาบนตัว เขายื่นมือไปหมายจะเช็ดเหงื่อตรงหน้าผาก แต่สัมผัสได้ถึงก้อนนุ่มๆที่มือ ถังจื่อโม่มองไปทางด้านข้าง มองเห็นว่ามีคนนอนหลับอยู่ข้างตนอย่างเลือนราง กุมมือของตนเอาไว้

เป็นอะหลิง! ถังจื่อโม่รู้สึกว่าหัวใจที่บีบรัดเมื่อครู่คลายออกในทันที เขาจดจำความอบอุ่นนี้กับความรู้สึกจากมือข้างนี้ที่กุมไว้ได้ ยังดีที่มีคนอยู่เป็นเพื่อนข้างกายตน ยังดีที่ตนไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวเพียงลำพัง

ถังจื่อโม่จับมืออะหลิงแน่น พูดช้าๆภายในใจ ขอร้องละ ในที่แห่งนี้ ให้ฉันได้เชื่อใจเธอสักหน่อยเถอะ ต่อให้ไม่อาจไว้ใจได้ ก็รอหลังจากที่ตนปรับตัวได้ ค่อยให้ตนเก็บความเชื่อใจนี้กลับมาช้าๆ ได้ไหม?

ถังจื่อโม่นอนลง ตะแคงตัวมาเผชิญหน้ากับอะหลิง เขาแทบไม่ได้นอนด้วยกันกับคนอื่นเลย ตอนนี้ความรู้สึกที่ข้างกายมีใครสักคน กลับทำให้ตนรู้สึกจิตใจสงบ ถังจื่อโม่กุมมือนี้ไว้ แล้วผล็อยหลับไปช้าๆ