ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 176

บทที่176คุณชายสามเย่ ภรรยาของคุณจะไปดูตัว(2)

คุณปู่เวินอึ้งไปแล้วหลังจากนั้นจึงหัวเราะขึ้นมา

ดวงตาของคุณย่าเหอปรากฎถึงความตื่นเต้นและความซาบซึ้งอย่างเห็นได้ชัด

เพียงแต่ เวินจีหยันและคนอื่นกลับแสดงสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อออกมาด้วยความโมโห

“อะไรนะ? เธอว่าอะไรนะ? เรื่องดี? ปู่อายุขนาดนี้แล้ว ยังจะแต่งงานอีก เธอยังจะบอกว่านี่เป็นเรื่องดีอีกหรือ? นี่มันน่าขายหน้าจะตายอยู่แล้ว” เวินหรวนหรวนรีบโพล่งออกมา หน้าแดงด้วยความร้อนรน

“มีใครกำหนดไว้หรือว่าอายุเยอะแล้วจะไม่สามารถหาความสุขให้กับตัวเองได้?” เวินลั่วฉิงมองดูท่าทางของเวินหรวนหรวน มุมปากปรากฏรอยยิ้มอันแสนเย็นชาออกมา : “เธอบอกว่าขายหน้า? อายใครหรือ? อายคนของเธอ? สิ่งที่คุณปู่ทำมันทำให้เธอต้องอายคนของเธออย่างนั้นหรือ?”

“ฉิงฉิง เธออย่ามาบิดเบือน หรวนหรวนไม่ได้หมายความแบบนั้น หรวนหรวนแค่รู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่เหมาะสม คนอื่นๆจะต้องเอามาพูดนินทากันอย่างแน่นอน” ดวงตาของหลี่หยุนมีความไม่พอใจแสดงออกมา แต่ไม่นานก็ปกปิดเอาไว้ แล้วจึงรีบอธิบายออกมาแทนเวินหรวนหรวนเพื่อเป็นการไกล่เกลี่ย

“ในเมื่อคุณบอกว่าล้วนแต่เป็นคำนินทา แล้วคุณจะไปสนใจมันทำไมล่ะคะ?” เวินลั่วฉิงกวาดตามองเธอไปแวบหนึ่ง ตอบกลับไปอย่างสงบจิตสงบใจ

“เธอ......”หลี่หยุนถูกเธอดักเอาไว้เสียจนพูดไม่ออก โมโหเสียจนแทบจะกระอักเลือดออกมา

“ไม่ว่าจะพูดยังไง เรื่องนี้ฉันก็ไม่เห็นด้วย ไม่ยอมเด็ดขาด” เวินจีหยันเห็นว่าเวินลั่วฉิงพูดดีๆด้วยไม่ได้นั้น จึงมีท่าทางที่แข็งขึ้นมา

“การแต่งงานไม่ได้มีข้อจำกัดในเรื่องของอายุนี่คะ กฎหมายบ้านเมืองยังให้แต่งได้ แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรที่จะไม่ยอม?” เวินลั่วฉิงหัวเราะเยาะออกมา เขาไม่ยอมอย่างนั้นหรือ? ช่างตลกเสียจริงๆ

คุณย่าเวินคนก่อนเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว คุณปู่อยู่คนเดียวมาตลอดหลายปีนี้ คนอายุเยอะต้องการจะหาใครซักคนนึงแล้วมันเป็นอย่างไรกัน?

คนพวกนี้มีสิทธิ์อะไรที่จะไม่ยอม?

ความคิดของคนในครอบครัวนี้เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรกัน ไม่ใช่กลัวว่าคุณปู่แต่งงานใหม่แล้วพอถึงตอนนั้นจะถูกแบ่งมรดกทรัพย์สินของตระกูลเวินไปหรอกอย่างนั้นหรือ ส่วนเรื่องอื่นๆนั้นก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้างเท่านั้น

“เวินลั่วฉิง แกหมายความว่าอะไร?” เวินจีหยันเองก็ถึงโต้ตอบไปเสียจนพูดไม่ออกเช่นกัน แน่นอนว่าเขารู้สึกโมโหไม่น้อยเลย

“เรื่องนี้ฉันเคารพความคิดของคุณปู่ อีกทั้งยังสนับสนุนอย่างเต็มที่ด้วยค่ะ” เวินลั่วฉิงเอ่ยพูดออกมาอย่างสบายๆ แต่กลับดูมีความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวอย่างไม่สามารถมองข้ามไปได้เลย

คุณปู่และคุณย่าเหอจะต้องรู้จักกันมาตั้งแต่แรกแล้วอย่างแน่นอน เมื่อก่อนทั้งสองคนนี้จะต้องเป็นเพราะเรื่องกังวลบางอย่างที่ทำให้พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน

แต่หลังจากครั้งที่แล้วที่คุณปู่ไปตรวจสุขภาพที่จิงเฉิงแล้วพาคุณย่าเหอกลับมาด้วยนั้น เห็นได้ชัดว่าอาการป่วยของคุณปู่ได้ทำให้ทั้งสองคนอยากจะใช้วันที่เหลืออยู่ให้มีค่ามากที่สุด

ความรู้สึกเช่นนี้เธอจะไม่สนับสนุนได้อย่างไรกัน

คุณปู่เวินสูดหายใจเข้าเบาๆ อารมณ์แย่ๆเมื่อครู่นี้ได้หายไปหมดแล้ว ใบหน้าปรากฏความปลื้มปีติออกมา

“ถ้าหากพวกคุณมีความเห็นอื่นล่ะก็....”ดวงตาของเวินลั่วฉิงมองไปยังเวินจีหยันกับคนที่เหลือ หลังจากนั้นจึงเอ่ยต่อขึ้นมาอย่างช้าๆ : “มีความเห็นอะไรก็เก็บเอาไว้แล้วกันนะคะ”

“มีสิทธิ์อะไร? เวินลั่วฉิงแกมีสิทธิ์อะไร?” ทั้งสามคนได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิงแล้ว แทบจะตำหนิออกมาพร้อมกัน เวลานี้พวกเขากลับสามัคคีกันเป็นอย่างมาก

“ก็มีสิทธิ์ที่ว่าตระกูลเวินนี้ฉันเป็นเจ้าของไงคะ” ใครเป็นคนดูแลบริษัทเวินซื่อกรุ้ป คนนั้นก็เป็นเจ้าของตระกูลเวิน นี่คือกฎของตระกูลเวิน

คำพูดนี้ของเวินลั่วฉิงทำให้ทั้งสามคนไม่สามารถตอบโต้ได้เลย สีหน้าของแต่ละคนนั้นดูแย่มาก