ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 282

บทที่282 คุณชายสามลงมือ อกสั่นขวัญแขวน (2)

เย่ซือเฉินยิ้มมุมปาก จู่ๆก็รู้สึกเสียดายไม่อยากไปแล้ว ก่อนหน้านั้น เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีช่วงเวลาที่รู้สึกอาลัยอาวรณ์แบบนี้

กับเธอแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างล้วนแต่เปลี่ยนแปลงไป

เวินลั่วฉิวไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินออกไปของเขา เธอขมวดคิ้วลงเล็กน้อย รออยู่สักครู่ ในที่สุดก็อดไม่ได้กล่าวถามว่า “คุณจะออกไปไม่ใช่เหรอ?”

เวลานี้ เวินลั่วฉิงที่อยู่ในห้องอาบน้ำรู้สึกอารมณ์สับสน เธอไม่รู้ว่าก่อนหน้านั้นเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น? เธอคิดไม่ออกว่าทำไมถังจื่อโม่ถึงได้โทรหาเย่ซือเฉิน? และก็ไม่รู้ว่าทำไมโทรศัพท์เชื่อมต่อแล้วทำไมถึงไม่พูด?

เธออยากโทรไปถามดู แต่ว่าต่อหน้าเย่ซือเฉิน เธอไม่สะดวกที่จะโทร

ไม่ง่ายเลยที่เย่ซือเฉินบอกว่าจะออกไป แต่กลับไม่ยอมขยับตัว เวินลั่วฉิงอดร้อนใจขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้

“ไม่อยากไปอีกแล้ว อาบเสร็จหรือยัง? อาบเสร็จแล้วก็ออกมา ผมรอคุณอยู่” น้ำเสียงของคุณชายสามเย่มีรอยยิ้มอยู่เล็กน้อย เต็มไปด้วยความอ่อนโยนแบบนั้น แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักอีกด้วย

เวินลั่วฉิง “......”

“ถ้าคุณยังไม่ออกมาอีก ผมจะเข้าไปแล้ว แล้วเราก็อาบด้วยกัน” คุณชายสามเย่ไม่ได้ยินคำตอบของเธอ ยิ้มมุมปากไม่หยุด รอยยิ้มกระจายอยู่บนหน้าอย่างไม่มีปกปิด

ตอนนี้ คอยแกล้งเธอเล่นก็เป็นเรื่องสนุกอีกแบบหนึ่ง เขาพบว่า กับความสัมพันธ์แบบชายหญิงแล้วเธอจะเขินอายเป็นพิเศษ

เวินลั่วฉิงตัวแข็งเล็กน้อย รีบเช็ดหยดน้ำบนตัว แล้วใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

เธอรู้ว่า เขาพูดออกมาแล้วก็จะทำอย่างที่พูดจริง เธอบ้าไปแล้วเหรอถึงไปจะอาบน้ำพร้อมเขา ถ้าอาบพร้อมกันกับเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอาบเสร็จเมื่อไหร่

ได้ยินเสียงจากห้องอาบน้ำ คุณชายสามเย่ก็ยิ้มออกมา ถูกเขาขู่สำเร็จอีกครั้งจริงๆด้วย

ที่จริง บางครั้งเธอก็ขี้ขลาดไปหน่อย เขาพูดคำเดียวก็ขู่เธอสำเร็จ ก็เหมือนตอนนี้

เวินลั่วฉิงออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาเข้าไปใกล้อย่างรวดเร็ว ดันตัวเธอไปติดกับกำแพงที่อยู่ด้านหลัง หันปากไปทางเธอ แล้วจูบเบาๆ “อาบพร้อมกัน”

“ไม่เอา ไม่เอาเด็ดขาด” ร่างกายเวินลั่วฉิงติดกับกำแพง ไม่มีที่ให้หลบเลี่ยง มีการขู่ในน้ำเสียงเล็กน้อยว่า “เย่ซือเฉิน คุณอย่ามาทำรุ่นร่ามอีกนะ ไม่งั้นฉัน.....”

“ไม่งั้นคุณจะทำไม?” เย่ซือเฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย ที่กำลังจูบเธออยู่ก็หยุดลง ดวงตาแฝงไปด้วย มองไปที่เธอ

เธอที่เป็นแบบนี้ สดใสแต่เป็นจริง ทำให้เขาชอบจนอดใจไม่ได้

มือของเขาที่วางเอาไว้ตรงเอวของเธอ ลูบไล้เบาๆ ค่อยๆคลุก.เคล้นไปทีละน้อย มองไปที่ตาของเธอด้วยรอยยิ้ม ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นมืดสลัวทีละนิด

“คุณสามี ฉันเหนื่อยมาก หิวมากแล้วด้วย” เวินลั่วฉิงคุ้นเคยสายตาแบบนี้ของเขาอย่างดี ทุกครั้งที่สายตาเขาเป็นแบบนี้ เธอจะต้องเดือดร้อน(โดนดี)แน่ๆ

ในเวลาแบบนี้ ถ้าเธอใช้ไม้แข็งกับเขา คนที่จะเสียเปรียบต้องเป็นเธอแน่ ดังนั้น เวินลั่วฉิงยอมอ่อนข้อเองก่อนอีกครั้ง เธอรู้สึกว่า เธอยอมอ่อนข้อต่อหน้าเย่ซือเฉิน บางครั้งก็ใช้ได้ผลดีทีเดียว

เย่ซือเฉินเห็นท่าทางของเธอ เหมือนกับว่ารอยยิ้มในดวงตาของเขาสามารถเอ่อล้นออกมาได้ สุดท้ายก็ทนแกล้งเธอต่อไม่ไหว “ไปหาชุดมาให้ผมเปลี่ยนหน่อย”

“อ่า?” เวินลั่วฉิงอึ้งไป ตอบสนองกลับมาไม่ได้ชั่วขณะหนึ่ง

“ทำไม? ไม่อยากไป งั้นเราก็หาอะไรอย่างอื่นทำกันก่อน......” เย่ซือเฉินจงใจเอาตัวที่อยู่ห่างเล็กน้อยกลับเข้าไปติดกับเธออีกครั้ง

เย่ซือเฉินยังไม่ทันพูดจบ เวินลั่วฉิงก็ผลักเขาออก วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

มองดูท่าทางที่เธอ ‘วิ่งหนี’ แล้ว ดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเย่ซือเฉินล้วนแต่เต็มไปด้วยการให้ท้าย เขาพบว่ายิ่งอยู่เธอก็ยิ่งน่ารัก และก็ยิ่งสดใสมีชีวิตชีวามากขึ้นเรื่อยๆ