ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 284

บทที่ 284 คุณชายสามเย่ลงมือ อกสั่นขวัญแขวน (4)

“คุณคิดว่าคุณยังมีโอกาสเหรอ?” เย่ซือเฉินเลิกคิ้ว แววตานั้นแฝงไปด้วยการเยาะเย้ยจางๆ

“แน่นอน เย่ซือเฉิน คุณก็อย่าหลงตัวเองให้มากเลย ดอกไม้ที่ผมมอบให้เมื่อคืน ฉิงฉิงก็ชอบมาก เมื่อคืนเราคุยกันอย่างมีความสุข ถ้าแข่งกันอย่างยุติธรรม ให้ฉิงฉิงเป็นคนเลือกเอง ไม่แน่ว่าฉิงฉิงจะเลือกคุณ มีโอกาสที่เธอจะผมมากกว่า ดังนั้น คนที่ไม่มีโอกาสไม่ใช่ผม แต่เป็นคุณ” ถึงจะเป็นสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เล้งหรงก็ไม่มีทางที่จะยอมแพ้ต่อหน้าเย่ซือเฉิน

และเขาก็รู้สึกว่าเย่ซือเฉินจองหองเกินไป วางอำนาจบาตรใหญ่มากเกินไป เป็นแต่ใช้กำลังบังคับเวินลั่วฉิง อย่างมากเวินลั่วฉิงก็แค่กลัวเย่ซิงเฉิน เป็นไปไม่ได้ที่จะชอบเย่ซือเฉินจริงๆ

ครั้งนี้ เย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เหลือบมองเขาอย่างแผ่วเบา จากนั้นหยิบเอาเล่มสีแดงออกมาเล่มหนึ่ง วางอยู่ตรงหน้าเขา

“นี่อะไร?” ตอนแรกเล้งหรงไม่ได้คิดอะไร ดังนั้นจึงใช้เพียงหางตาในการกวาดมอง

แต่หลังจากกวาดตามอง เขาก็อึ้งไปอย่างสิ้นเชิง จากนั้นรีบมองกลับไปอย่างรวดเร็ว เขาจ้องไปที่เล่มสีแดงเล่มนั้นนานพักใหญ่ จากนั้นถึงยื่นมือเข้ามา เปิดออก

เสี้ยววินาทีที่เปิดออก เล้งหรงเห็นรูปถ่ายและชื่อที่อยู่ข้างบน มุมปากของเขาขยับ ตากระตุกไปสองสามครั้ง แต่กลับฝืนไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

จากนั้นเขาก็ปิดเล่มสีแดงลง จ้องไปที่ตัวหนังสือสามตัวที่อยู่ข้างบนอยู่ครึ่งวัน ราวกับว่าไม่รู้จักตัวหนังสือทั้งสามตัวนั้น

ตัวหนังสือสามคำที่ธรรมดาที่สุดแต่กลับไม่ธรรมดาที่สุด——ทะเบียนสมรส

เวลานี้ เล้งหรงเหม่อลอยไปอย่างสิ้นเชิง ในสมองมีแต่ความว่างเปล่า เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าเวินลั่วฉิงกับเย่ซือเฉินจะแต่งงานกันแล้ว

เมื่อวาน เวินลั่วฉิงบอกเขาว่าเธอกับเย่ซือเฉินเป็นสามีภรรยากัน เขาไม่เชื่อ แต่ว่าตอนนี้ทะเบียนสมรสของพวกเขาวางอยู่ตรงหน้าของเขา คงเป็นไปไม่ได้แล้วที่เขาจะไม่เชื่อ

เหี้ย.. ในเมื่อเย่ซือเฉินมีทะเบียนสมรส เอาทะเบียนสมรสให้เขาดูโดยตรงก็พอแล้ว ทำไมยังจะต้องโหดเหี้ยมขนาดนี้ ทำลายกิจการทั้งหมดของเขา

แต่ว่าคำพูดนี้ เวลานี้เล้งหรงไม่พูดแน่ๆ พูดออกมาแล้วตัวเขาเองนั่นแหละที่จะเสียหน้า

เล้งหรงอยากจะตอกกลับเย่ซือเฉินคำหนึ่งมาก มีทะเบียนสมรสแล้วแน่(เจ๋ง)มากเหรอ แต่ว่าตัวเล้งหรงเองก็รู้ดีแก่ใจ มีทะเบียนสมรสมันแน่(เจ๋ง)มากจริงๆ

คนเขาได้รับการคุ้มครองจากกฎหมาย เย่ซือเฉินกับเวินลั่วฉิงเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าเขาทำอะไรไปอีกจะไม่เหมาะสมจริงๆ

ตอนนี้เล้งหรงรู้สึกว่าตัวเองอัดอั้นจนรู้สึกอึดอัดมาก กลั้นไว้ตั้งนาน ในที่สุดก็กลั้นไม่อยู่พูดออกมาคำหนึ่ง “เย่ซือเฉิน คุณบ้าหรือเปล่า? ออกจากบ้านยังพกทะเบียนสมรสติดตัว”

“คุณอยากจะพก คุณมีไหม?” เย่ซือเฉินเหลือบมองเขาไม่พอใจ ตอบเล้งหรงกลับไปเบาๆ

เล้งหรง “......”

เวลานี้เล้งหรงถูกคุณชายสามเย่ตอกกลับจนพูดอะไรไม่ออก ณ ตอนนี้ เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองใกล้จะกระอักเลือดแล้ว

“ฉิงฉิงต้องไม่ได้สมัครใจแต่งงานกับคุณแน่ คุณต้องเป็นคนบีบบังคับให้เธอแต่งงานกับคุณแน่” เล้งหรงนึกถึงสถานการณ์เมื่อคืน เห็นได้ชัดว่า เวินลั่วฉิงกลัวเย่ซือเฉิน ดังนั้นเวินลั่วฉิงต้องถูกเย่ซือเฉินบังคับแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเวินลั่วฉิงไม่มีทางจดทะเบียนกับเย่ซือเฉินแน่ๆ

คำพูดเล้งหรงเป็นความจริงโดยแท้ แต่ว่าบนใบหน้าของเย่ซือเฉินไม่ได้แสดงอาการผิดปกติแม้แต่น้อย ยังคงใช้น้ำเสียงเรียบสงบ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ลองไปบีบบังคับดู”

ณ ตอนนี้ เล้งหรงอยากด่าคนมาก เหี้ย เย่ซือเฉินบีบบังคับให้เวินลั่วฉิงจดทะเบียนสมรสไปแล้ว เขายังจะไปบีบบังคับอย่างไร?

นี่เย่ซือเฉินเจตนามาเยาะเย้ย(อวด)เขา เยาะเย้ย(อวด)อย่างหมดเปลือก

“เย่ซือเฉิน คุณมันเป็นโจร คุณคิดว่าคนอื่นจะเป็นโจรเหมือนคุณหรือไง?” เล้งหรงลองคิดดูแล้ว เปลี่ยนวิธีการพูดอีกแบบ เวลานี้เล้งหรงโกรธจนลนลาน ดังนั้นจึงคิดว่าอย่างไรก็ต้องระงับความจองหองอวดดีของเย่ซือเฉิน

“โจรงั้นเหรอ? อืม ใช้ได้ผลก็พอ ผู้หญิงของผมชอบก็พอ” เย่ซือเฉินยิ้มออกมา ยิ้มอย่างอารมณ์ดีมีความสุข ยิ้มเหมือนถูกสายลมในฤดูใบไม้ผลิพัดมา