ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 308

บทที่308 คุณชายสามเย่ เรายังร้ายกว่านี้อีกได้ไหม(4)

“ผมจะไปทำธุระนอกสถานที่ ”หลังจากคลอเคลียกับ คุณชายสามเย่ก็สวมกอดเธอ ยิ้มอย่างพอใจ แต่ก็ ยังดีที่คุณชายสามเย่ไม่ได้ทิ้งการงาน เขายังคงคิดเรื่องที่จะหาเงินเลี้ยงภรรยา

“ดี ”เวินลั่วฉิงรู้สึกเศร้าเล็กน้อย ดังนั้นสีหน้าเลยขุ่นนิดหน่อย แต่เมื่อได้ยินเขาพูด อารมณ์เธอของแจ่มใสขึ้นชั่วขณะ

ดีมาก ดีมาก ที่เขาต้องไปทำธุระอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็จะได้ไปเจอเด็กทั้งสองคนแล้ว

ครั้งที่แล้ว เขาไปทำธุระแล้ว เธอกะว่าจะไปดูเด็กๆ แต่เพราะเรื่องของเล้งหรงเลยไม่ได้ไป

ในขณะนี้เวินลั่วฉิงนึกถึงเล้งหรง เพิ่งนึกได้ว่า เล้งหรงดูเหมือนจะหายตัวไปอย่างกะทันหันในช่วงนี้ ครั้งที่แล้วยังชวนเธอทานอาหารอยู่เลย แต่สุดท้ายก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ในช่วงนี้เลย?

น่าแปลกมาก

แต่ เวินลั่วฉิงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ในขณะนี้เธอคิดเพียงว่า เย่ซือเฉินไปทำธุระแล้ว เธอสามารถไปอยู่กับเด็กทั้งสองได้ ดังนั้นตอนนี้เธอเลยมีความสุขมาก อารมณ์สวยงามไปหมด

เย่ซือเฉินคิดอยู่แล้วว่าเธอจะตอบสนองเช่นนี้ เห็นหน้าเธอมีความดีใจที่สอนก็สอนไม่อยู่ จึงจงใจค่อยกล่าวเพิ่มประโยคนึงเข้าไป “ แต่ว่า คุณต้องไปกับผม”

ในทันใดนั้น ความดีใจบนใบหน้าของเวินลั่วฉิง ก็เย็นจนแข็งทื่อเลย เมื่อกี้เธอมีความสุขแค่ไหน ตอนนี้เธอก็มีความโกรธแค่นั้น

“ทำไมฉันต้องไปทำธุระกับคุณ?”เวินลั่วฉิงประท้วงโดยตรง

“เพราะคุณเป็นภรรยาของผมไง”คุณชายสามเย่ให้เหตุผลที่ไม่เกี่ยวข้องเรื่องนี้กับเธอ แต่ก็ทำเอาเธอไม่สามารถโต้เถียงได้อีกเลย

“......”เวินลั่วฉิงโกรธ ทำไม? ทำไม?

ได้ยินมาว่าภรรยาอยู่กินด้วยกัน ดื่มด้วยกัน นอนด้วยกัน แต่ที่ภรรยาต้องไปทำธุระด้วยกันเคยได้ยินแบบนี้ด้วยหรอ?

เธอคิดถึงลูกน้อยของเธอ คิดถึงจริงๆ คิดถึงมาก เธออยากไปเจอลูกน้อย ปกติเขาจับจ้องเธออยู่ตลอดยังไม่ว่า แต่ตอนนี้ยังถูกเขาพาไปทำธุระด้วยกันอีก?

เธอทำไมโชคร้ายขนาดนี้?

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าชาติที่แล้วเธอขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษของครอบครัวเขาแน่เลย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมชาตินี้จึงโชคร้ายขนาดนี้ ที่ต้องมาเป็นภรรยาของเขา

เวินลั่วฉิงสาบาน ว่าจะรอจนกว่าเขาจะได้รับหุ้นบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป เธอก็จะไม่ยอมเป็นภรรยาของเขาอีก

“ฉันยังต้องจัดการบริษัทตระกูลเวิน ตอนนี้ฉันเป็นประธานของบริษัทตระกูลเวิน” และจู่ๆเวินลั่วฉิงก็จำเหตุผลนี้ได้ เธอคิดว่าเธอเป็นประธานคนใหม่ของบริษัทตระกูลเวิน มันไม่เหมาะสมจริงๆที่จะไม่ไปทำงานทุกวัน

ดังนั้น เวินลั่วฉิงคิดว่าฉันคนนี้ของเธอน่าจะโอเคแหละ

“วางใจได้เลย บริษัทตระกูลเวินเลขาหลิวจะคอยดูแลให้ไม่มีปัญหาแน่นอน เพราะยังไงๆคุณไปทำงานก็ไปทำเรื่องอะไรออกมาไม่ได้อยู่ดี ”แต่ว่า เย่ซือเฉินปฏิเสธเธอโดยตรง เหตุผลแบบนี้ยังไงก็ไม่รอด

ในใจของเวินลั่วฉิงไม่พอใจ แต่ว่า เวินลั่วฉิงก็รู้ดี ว่าเธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับเย่ซือเฉิงโดยตรงได้ เธอจำได้ว่าหลายครั้งก่อนหน้านี้ ที่เธอยอมอ่อนโยนต่อเขาแล้ว เย่ซือเฉินก็จะถอยให้เธอ

“คุณสามีคะ คุณไปเองเถอะนะคะ ฉันจะอยู่บ้านรอคุณกลับมาไวๆค่ะ ”เวินลั่วฉิงยื่นมือออกไป จับแขนของเขา พิงเขาอย่างอบอุ่น แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา และรอยยิ้มบนใบหน้า กรุยกราย น้ำเสียงนุ่มนวลราวกับจะหยดเป็นน้ำได้เลย

เวินลั่วฉิงเป็นที่โหดเป็นอ่อนโยนได้ ตอนก้าวร้าว สามารถทำให้ลมและเมฆเปลี่ยนสีได้ เมื่ออ่อนโยนก็เหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

แต่ว่า เมื่อก่อนตอนเธออ่อนโยน นอกจากลูกทั้งสองคนแล้ว ก็ไม่มีใครได้เห็นมุมที่เธออ่อนโยนเลย

เวินลั่วฉิงฟังเสียงของตัวเอง ยังรู้สึกร่างกายขนลุกไปหมด เธอรู้สึกว่าเธอได้พยายามเต็มที่แล้วจริงๆ

ถ้าทำขนาดนี้แล้วเย่ซือเฉินยังไม่ยอม เธอก็พร้อมที่จะสู้กับเย่ซือเฉิน

สายตาคู่หนึ่งของเวินลั่วฉิงจ้องมองไปที่เย่ซือเฉิน และรอการตอบกลับของเย่ซือเฉิน