ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 321

บทที่ 321 ความฉลาดหลักแหลมของถังจื่อโม่ (2)

มุมปากของถังจื่อโม่ค่อย ๆ ยกขึ้น เขารู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้จงใจ

แต่เขาทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วยอมตามใจเธอทุกอย่าง ใครใช้ให้เธอเป็นน้องสาวของเขากันล่ะ

“ไปกันเถอะ” ถังจื่อโม่ช่วยเช็ดน้ำตาให้ถังจื่อซี จากนั้นก็จูงมือถังจื่อซีเดินไปยังโรงเรียน

เมื่อเพิ่งเข้ามาถึงในโรงเรียน ถังจื่อโม่ก็เห็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังเดินเขามาหาพวกเขา

เป็นเพราะจี้หซีได้กำชับเอาไว้ ถังจื่อโม่จึงระวังตัวมากเป็นพิเศษ เขาจึงกำมือของถังจื่อซีไว้แน่น

ถังจื่อโม่แหงนสายตาขึ้น มองไปยังผู้ชายคนนั้น ใบหน้าผู้ชายคนนั้นไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น ดูไม่ออกถึงสิ่งผิดปกติใด ๆ เลย แต่สายตาอันเฉียบคมของถังจื่อโม่กลับพบว่า ในมือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของผู้ชายคนนั้นมีบางอย่างที่ส่องแสงสะท้อนออกมา

เห็นได้ชัดว่า ในมือของผู้ชายคนนั้นน่าจะมีของประเภทมีดอะไรทำนองนั้นอยู่แน่ ๆ

การที่ถังจื่อโม่มีสัญชาตญาณที่ไวต่อความรู้สึกมากกว่าเด็กคนอื่นทั่วไปนั้น เป็นเพราะสภาพแวดล้อมที่เขาอยู่อาศัย และผู้คนที่เขาใกล้ชิดด้วยก็มีส่วนเกี่ยวข้องอย่างมากที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้

ไม่ว่าจะคนรอบตัวถังไป๋เชียน หรือคนเหล่านั้นที่เปรียบเสมือนคนในครอบครัวของเวินลั่วฉิง ล้วนแต่ไม่ธรรมดากันทั้งนั้น

ทำให้เขาซึมซับจากสิ่งแวดล้อมพวกนี้เข้าไปโดยไม่รู้ตัว ถังจื่อโม่ได้เรียนรู้อะไรต่าง ๆ มากมาย สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่หาเรียนไม่ได้จากในโรงเรียนหรือในตำราเรียน รวมไปถึง สิ่งที่ถังไป๋เชียนและมู่หรงดัวหยางตั้งใจสอนถังจื่อโม่เป็นพิเศษอีก

ฉะนั้น ถึงแม้ถังจื่อโม่อายุยังน้อย แต่กลับสุขุมและมีสัญชาตญาณที่เหนือกว่าคนปกติทั่วไป

ฝีเท้าของถังจื่อโม่ไม่ได้หยุดลง ยังคงจูงมือถังจื่อซีเดินหน้าต่อไป และไม่เผยท่าทีผิดปกติใด ๆ ออกมาทั้งนั้น

แต่ว่า ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นใกล้จะเดินมาถึงตัวพวกเขา เขาก็สลับที่กับถังจื่อซีทันที ให้ถังจื่อซีเข้าไปอยู่ด้านในแทน

ในมือของผู้ชายคนนั้นมีมีดอยู่ ดังนั้น เขาจำเป็นต้องปกป้องน้องสาว

ผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกเขาคนนั้นเหมือนกำลังขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะนั้นเอง ก็เห็นได้ว่าเขาเริ่มก้าวเดินช้าลงเล็กน้อย

“บอกว่าเวลาเดินอย่าก้มมองเท้าไง เมื่อกี้เกือบสะดุดล้มแล้วเห็นไหม” ถังจื่อโม่ดึงถังจื่อซี จงใจตำหนิเธอ ขณะนั้น ถังจื่อโม่ไม่ได้หันไปมองผู้ชายคนนั้นแม้แต่นิด

“หนูรู้แล้วค่ะ พี่อย่าโกรธนะคะ” ถังจื่อซีไม่ได้รับรู้ถึงความผิดปกติใด ๆ ทั้งนั้น และก็ไม่ได้เสียใจอะไรที่โดนพี่ชายตำหนิ

เธอรู้ว่าพี่ชายเป็นห่วงเธอ ถึงได้โกรธแบบนี้

เพื่อไม่ให้พี่ชายโกรธ ถังจื่อซีได้ทำหน้าทำตาทะเล้นใส่พี่ชาย ถังจื่อโม่จึงยิ้มให้เธอ

ดวงตาผู้ชายคนนั้นหรี่ลง แต่ก็ไม่ได้พบเห็นสิ่งผิดปกติใด ๆ และยังคงเดินหน้าเข้าไปหาพวกเขา

ถึงแม้ถังจื่อโม่จะไม่ได้แสดงอาการใด ๆ ออกมา แต่ในใจเขาเป็นกังวลมาก เพราะผู้ชายคนนั้นมีมีดอยู่ในมือ ใบมีดที่อยู่ในมือคนบางคน บางครั้งก็อันตรายยิ่งกว่ากริชเสียอีก