ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 342

บทที่342 คุณชายสามเย่จับคนร้ายในที่เกิดเหตุ (2)

สามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ก็ต้องขอบคุณฟ้าดิน? อย่างนั้นผู้ชายคนเมื่อกี้ก็คือมาเฟียที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาเหรอ?

“เหอะ มาเฟีย ถ้าเกิดว่าเป็นมาเฟียจริงๆก็ดีไปแล้ว.......” ใบหน้าของชายหนุ่มมีสีหน้าที่อ่านยากออกมา คำพูดเพิ่งจะพูดออกมาได้ครึ่งเดียวอยู่ๆก็หยุดไป แถมในน้ำเสียง ยังมีความหวาดกลัวอย่างชัดเจน

หญิงอ้วนได้ยินคำพูดของเขาก็ตกใจจนนิ่งไป นี่หมายความว่าน่ากลัวยิ่งกว่าพวกมาเฟีย?

อย่างนั้นตกลงว่าเป็นใครกันแน่? ตกลงว่าวันนี้เธอไปแหย่ให้ใครโกรธเข้าแล้ว?

เวินลั่วฉิงอุ้มถังจื่อซีเพิ่งจะออกมาจากออฟฟิศ ถังไป๋เชียนกลับเอาถังจื่อซีไปจากอ้อมอกของเวินลั่วฉิงแล้ว

เวินลั่วฉิงชะงักไป แต่กลับไม่ได้พูดอะไร แต่กลับยื่นมือออกไปจับกับถังจื่อโม่ มองเห็นรอยแผลบนมือของถังจื่อโม่ เธอเองก็อดไม่ได้ที่จะปวดใจ

รถของถังไป๋เชียนจอดอยู่ที่จอดรถตรงห้างสรรพสินค้าด้านหน้า เวินลั่วฉิงเดินมาถึงทางออก ตอนที่เงยหน้า มองเห็นตึกใหญ่บริษัทตระกูลเย่ที่อยู่ไม่ไกลออกไปพอดี

เวินลั่วฉิงนึกได้ก่อนหน้านี้รับปากกับเย่ซือเฉินว่าจะไปหาเขาที่บริษัท แต่ว่าตอนนี้รับลูกๆทั้งสองคนออกมาแล้ว เธอไม่มีทางปล่อยเด็กทั้งสองคนไว้กับรุ่นพี่ ตัวเธอเองไปหาเย่ซือเฉิน

แถมจื่อโม่ยังได้รับบาดเจ็บด้วย เธออยากจะอยู่เป็นเพื่อนกับลูกๆทั้งสองคน

ยังไงก็ไปไม่ได้แล้ว แน่นอนว่าต้องโทรศัพท์บอกกับเย่ซือเฉิน ไม่อย่างนั้น จากนิสัยของเย่ซือเฉิน ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำเรื่องอะไรขึ้นมาอีก

มือของเวินลั่วฉิงยื่นไปทางกระเป๋าเสื้อโค้ท คิดไว้ว่าจะหยิบโทรศัพท์

ในตอนนี้ถังไป๋เชียนที่ประมาณว่ายืนอยู่ถัดจากเธอ มองเห็นท่าทางของเธอ นัยน์ตาของเขาก็เหมือนมีประกายแวบผ่านไป หลังจากนั้นอยู่ๆก็พูดขึ้น “เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เป็นหยางชิงชิงก่อนขึ้น เป็นหยางชิงชิงที่อยากจะทำร้ายเด็กๆทั้งสองคน”

“เกิดอะไรขึ้น? หยางชิงชิง? เป็นใคร?” มือของเวินลั่วฉิงที่ยื่นไปทางกระเป๋าเสื้อโค้ทหยุดลง แล้วรีบเงยหน้า มองไปทางถังไป๋เชียน ในตอนนี้ เวินลั่วฉิงได้ยินว่ามีคนจะทำร้ายเด็กทั้งสองคน เรื่องอื่นๆก็ถูกลืมไปตามธรรมชาติ

“คู่หมั้นสาวของจี้หซี” ถังไป๋เชียนแอบถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบกลับไปอย่างเป็นธรรมชาติมาก ทว่านัยน์ตาของเขากลับมองไปทางด้านหน้า ไม่ได้มองไปทางเวินลั่วฉิง

เพราะว่าเขารู้ในความสามารถของเวินลั่วฉิงดี ถ้าเกิดว่าในเวลานี้เขามองไปทางเวินลั่วฉิง เกรงว่าเวินลั่วฉิงจะเห็นแววตาแปลกประหลาดจากนัยน์ตาเขา

คำพูดที่เขาพูดนั้นเป็นความจริงทั้งหมด ไม่มีปัญหา แต่ว่าเมื่อกี้เรื่องที่เขาเอาโทรศัพท์ของเธอมา เขาไม่อยากให้เธอรู้

“จี้หซี!” หัวคิ้วของเวินลั่วฉิงขมวดเล็กน้อย “พูดอย่านี้แล้ว คือมาเพราะถงถงอย่างนั้นเหรอ?”

“อือ” ถังไป๋เชียนตอบรับเบาๆ คำพูดหยุดไปเล็กน้อย ครั้งนี้ถึงได้เบนสายตากลับไปมองเธอ “เมื่อไม่กี่วันก่อน แม่ของจี้หซีให้คนมาเอาผมของจื่อโม่ไป เอาไปตรวจดีเอ็นเอ”

ในตอนนี้ อารมณ์ที่ไม่ควรจะมีอยู่พวกนั้น เขาได้เก็บซ่อนมันเอาไว้ ไม่เหลือไว้แม้แต่ร่องรอย

แถมในตอนนี้ เขารู้ว่าเรื่องที่พูด สำหรับเวินลั่วฉิงแล้วมันสำคัญมากพอ สำคัญมากจนเวินลั่วฉิงจะไม่ไปใส่ใจกับเรื่องอื่นๆ “มาเอาเส้นผมของจื่อโม่? เอาไปยังไงคะ?” หัวใจของเวินลั่วฉิงสั่นระรัว พวกเขามาเอาเส้นผมของจื่อโม่ ถ้าเกิดว่าทำให้จื่อโม่บาดเจ็บ......

“แม่ ผมไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นอะไรเลย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาเอาไปตอนไหน ผมเองไม่รู้ตัวเลย” ถังจื่อโม่เห็นความกังวลบนใบหน้าของเวินลั่วฉิง เลยรีบพูดปลอบใจไม่ไม่หยุด

เด็กน้อยถังจื่อโม่พูดโกหกไม่เป็น แต่ว่าในตอนนี้พูดแล้วกลับไม่มีแม้แต่พิรุธ

เวินลั่วฉิงกอดถังจื่อโม่เอาไว้แน่นในอ้อมกอด ใช่ ตอนนี้จื่อโม่ไม่เป็นอะไร แต่ว่าเธอเองก็อดที่จะหวาดกลัวไม่ได้

เธอเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง เธอไม่ได้ปกป้องเด็กทั้งสองให้ดี