ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 407

บทที่ 407 คุณชายสามเย่ได้เจอลูกสาวแล้ว(7)

เย่ซือเฉินได้ยินเสียงร้องไห้นั้น จู่ๆในใจก็ว้าวุ่น จนไม่สามารถนิ่งสงบเหมือนในปกติได้ เมื่อฟังเสียงร้องไห้ของเด็กนั้นแล้ว เขารู้สึกราวกับมีเข็มมากมายกำลังที่ทิ่มตรงหัวใจของเขา จนรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

ความรู้สึกนั้นมันแปลกมาก

แต่ว่า ภายนอกของเย่ซือเฉินก็ไม่ได้แสดงความผิดปกติใดๆออกมาทั้งสิ้น

"เย่ซือเฉิน นี่นายหมายความว่ายังไง นายพาคนบุกเข้ามาแบบนี้ ฉันมีเหตุผลที่เห็นควรจะทำอะไรก็ได้นะเว้ย"ถังไป๋เชียนจ้องเย่ซือเฉิน มุมปากยกยิ้ม แต่แววตาทั้งคู่กลับเย็นชาเป็นอย่างมาก

ในตอนนี้ที่เขาพูดอย่างสบายๆไม่เดือดร้อนเช่นนี้ แต่ในใจกับกังวลมากกว่าใคร ตื่นเต้นมากกว่าใคร เพราะในสถานการณ์ตอนนี้อยู่เหนือแผนการของเขาทั้งหมด

เรื่องนอกแผนการมักจะควบคุมยากทั้งนั้น

"เด็กร้องไห้ซะขนาดนั้น ถูกลักมาขายมั้ง"เย่ซือเฉินจ้องมองเขาอย่างเย็นชา จู่ๆก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา

จางผิงตะลึงงันไปอย่างชัดเจน มุมปากกระตุกขึ้นอย่างรุนแรง คำพูดนั้นในเมื่อกี้ของเขาเป็นการล้อเล่นเท่านั้น ลูกพี่คงจะไม่คิดว่าความจริงมั้ง

ไม่ ไม่ใช่สิ ลูกพี่มาหาเวินลั่วฉิงไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆถึงเป็นห่วงเด็กขึ้นมา

จุดโฟกัสของลูกพี่เหมือนจะเปลี่ยนไปทางอื่นแล้วนะ

ถังไป๋เชียนก็ตะลึงงันเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงเลยว่าเย่ซือเฉินในตอนนี้จะเอ่ยโดยตรงถึงตัวเด็ก

เขาเคยคิดว่าเสียงร้องไห้ของจื่อซีอาจดึงความสนใจของเย่ซือเฉินได้ แต่กลับที่ไม่ถึงเลยว่าเย่ซือเฉินในตอนนี้ไม่ถามถึงเรื่องของเวินลั่วฉิงเลย แล้วกลับถามถึงเรื่องของเด็กทันที

เมื่อได้ยินคำพูดเย่ซือเฉินแล้ว ในใจถังไป๋เชียนก็สั่นเล็กน้อย

เย่ซือเฉินคงไม่รู้เรื่องอะไรเข้าแล้วใช่ไหม

เย่ซือเฉินคงไม่รู้เรื่องเด็กทั้งสองเข้าแล้วมั้ง

แต่ว่า ก่อนหน้านี้เขาเก็บซ่อนเรื่องของเด็กทั้งสองคนได้ดีมาก เย่ซือเฉินไม่สังเกตเห็นอย่างแน่นอน

นอกเสียจากว่าเวินลั่วฉิงจะบอกเย่ซือเฉินเอง แต่เวินลั่วฉิงไม่รู้มาก่อนว่าผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนคนนั้นคือเย่ซือเฉินนี่ ไม่รู้ว่าพ่อของเด็กทั้งสองก็คือเย่ซือเฉิน

"เย่ซือเฉิน นายยุ่งมากไปแล้วนะ

ถึงฉันลักขายเด็กจริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องที่นายควรยุ่งหนิ"แม้ในใจถังไป๋เชียนจะตื่นตะลึง แต่ใบหน้ากลับไม่แสดงพิรุธใดๆออกมา ถังไป๋เชียนไหลไปตามคำพูดเย่ซือเฉินอย่างติดตลกไม่จริงจังมาก เพื่อจงใจจะถ่วงเวลาไว้

เย่ซือเฉินเป็นคนเฉลียวฉลาด จะดูไม่ออกได้ยังไงว่าถังไป๋เชียนนั้นจงใจจะถ่วงเวลาไว้ เขาไม่ได้ตอกกลับคำพูดไร้สาระของถังไป๋เชียนอีก เดินตรง ไปทางขึ้นชั้นบน

เด็กร้องไห้ทำให้หัวใจของเขาเริ่มไม่สบายมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้น เขาต้องขึ้นไปดูให้ได้

ดูสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ยังไม่เคยมีเสียงร้องไห้ของใครที่ทำให้ในใจของเขาคือความรู้สึกไม่สบายมากมายขนาดนี้ได้

ถังไป๋เชียนหรี่ตาลง แล้วโบกเรียก จากนั้นเหล่าคนที่ติดตามอยู่ในข้างๆของเขาก็คว้าปืนออกมาทันที ทั้งหมดชี้ไปทางเย่ซือเฉิน

ถังไป๋เชียนรู้ดี ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ จะให้เย่ซือเฉินเห็นเด็กสองคนนั้นไม่ได้เด็ดขาด ในขณะนี้จื่อซีได้ร้องหาผู้เป็นแม่มาตลอด หากตอนนั้นเย่ซือเฉินถามจื่อซีผู้เป็นแม่เป็นใคร

จื่อซีก็คงจะตอบแน่นอน ถึงตอนนั้นเรื่องทั้งหมดก็ไม่สามารถปิดเอาไว้ได้แล้ว

ตแ