ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 410

บทที่410 เขามารอเธอโดยเฉพาะ(2)

เย่ซือเฉินออกไปแล้ว ถังไป๋เชียนจึงส่งสัญญาณให้คนนั้นปล่อยถังจื่อโม่ได้

"เขาคือเย่ซือเฉินใช่ไหมครับ"ถังจื่อโม่ไม่ได้ร้องไห้งอแงเหมือนเด็กทั่วไปเช่นนั้น ในตอนนี้เขานิ่งเป็นอย่างมาก

ในใจถังไป๋เชียนสั่นเล็กน้อย

ใบหน้ากลับไม่เผยถึงความผิดปกติใดๆ พูดโดยหน้าไม่แดงลมหายใจไม่หอบ "ไม่ใช่"

เขาไม่ยอมรับว่าคนนั้นคือเย่ซือเฉินอยู่แล้ว

ถังจื่อโม่ไม่พูดอะไรออกมาอีก เพียงแต่แววตาที่จ้องมองเขานั้นราวกับมีความแปลกหน้าเล็กน้อย

"จื่อโม่ นายรู้หรือเปล่าว่าเมื่อกี้ที่นายทำแบบนั้นมันอันตรายมาก"ถังไป๋เชียนประสานตากับถังไป๋เชียน แอบกำมือแน่ เขารู้ดีว่าถังจื่อโม่นั้นฉลาด แต่ถึงถังจื่อโม่จะฉลาดยังไง ก็เป็นเพียงแค่เด็กห้าขวบเท่านั้น

"มีอันตรายเหรอครับ คนก็ไปแล้วไม่ใช่เหรอ คุณพยายามซ่อนตัวขนาดนี้ คนอื่นมาหาถึงที่ กลับไม่ลงมือเลยสักนิด ไม่ทำร้ายคนและสิ่งของเลย หรือพวกเขาไปแล้วสุดท้ายยังสามารถมาทำร้ายเด็กเล็กขนาดนี้อย่างปมได้อีกเหรอครับ"ก่อนที่เมื่อกี้จะตัดสินใจตะโกนเรียกคนนั้นได้คิดเรื่องราวทุกอย่างไว้แล้ว เขาแน่ใจว่าไม่มีอันตรายถึงทำแบบนั้น เพราะฉะนั้น ถังไป๋เชียนอยากใช้เหตุผลนี้มันหลอกเขา นั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ถังไป๋เชียนเมื่อได้ยินคำพูดของถังจื่อโม่แล้ว ก็ตะลึงงันไปทันที มุมปากขยับไปมา กลับพูดไม่ออกสักคำไปชั่วคราว "ลุงถาง ผมนับถือคุณเป็นญาติคนหนึ่งมาโดยตลอด แม่ของผมก็เห็นคุณเป็นญาติพี่น้องมาโดยตลอดเช่นกัน......"ถังจื่อโม่มองเขาแวบหนึ่ง หลังจากที่พูดแบบนี้ออกไป ก็หมุนตัวกลับไปทันที

พูดไม่ได้เลยว่า คำพูดนี้ของเด็กถังจื่อโม่นั่นมีความหมายลึกซึ้ง

คำพูดนี้สามารถเข้าใจได้ว่า พวกเราเห็นคุณเป็นญาติพี่น้อง แต่คุณกลับโกหกพวกเรา

และสามารถเข้าใจได้เช่นกัน ว่าคุณแม่เห็นเขาเป็นญาติพี่น้อง ดังนั้นจึงแต่งงานกับเขาไม่ได้

ถังไป๋เชียนยังคงยืนอยู่ที่เดิม ตะลึงงัน ไม่ได้สติไปชั่วขณะ

เขาพบว่า ในบางเรื่องเขายิ่งอยากจะจับไว้ สุดท้ายเหมือนยิ่งห่างเขาออกไปเรื่อยไป

ถึงสุดท้ายแล้ว เขาต้องเสียเวินลั่วฉิงไปจริงๆใช่ไหม ใช่เหรอ

สําหรับเด็กทั้งสองคน เขานั้นชอบอยู่แล้ว เขานั้นรักใครก็รักทุกอย่างของคนๆนั้นด้วย แต่ถึงจะรักใครก็รักทุกอย่างของเขาสุดท้ายก็ไม่ใช่ลูกตัวเองยู่ดี

ถังไป๋เชียนรู้ดี ว่าหลังจากผ่านเรื่องนี้ไป ถังจื่อโม่ก็คงจะไปสนิทกับเขาเหมือนแต่ก่อนแน่นอน ในนัยน์ตาถังไป๋เชียนนั้นความซับซ้อนมากยิ่งขึ้น

เมืองA

เวินลั่วฉิงหลับไปสองชั่วโมง เพราะไม่มีใครรู้เวินลั่วฉิงว่าต้องการที่จะทำอะไร ดังนั้นดังนั้นงานอื่นๆจึงเป็นไปตามขั้นตอนปกติ

พวกเขาสอบสวนหญิงชราคนนั้นอีกครั้ง ในครั้งนี้ หญิงชราคนนั้นกลับยอมรับผิด

"หัวหน้า ยอมแล้ว ในที่สุดเธอก็ยอมรับผิดแล้วครับ"หมิงหยวนรีบเอาข่าวดีนี้ว่าบอกเล้งหรง

เล้งหรงไม่รู้สึกดีใจแม้แต่น้อย ใบหน้ากลับแสดงความเคร่งขรึมมากกว่า"นายไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้ประหลาดมากไปหน่อยเหรอ"

หญิงชราคนนั้นไม่ยอมผิดตั้งนาน ทำยังไงก็ไม่ยอมรับ แต่กลับมายอมรับผิดในเวลานี้งั้นเหรอ

ในตอนที่เวินลั่วฉิงกักตัวจงหงไว้มายอมรับผิด

เล้งหรงรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

"หัวหน้า นี่หัวหน้าหมายความว่ายังไง หรือลูกพี่จะสงสัยว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นจริงๆ พูดไปแล้ว เรื่องที่พวกเรากักตัวเหยื่อคนนั้นไว้ ผู้ชราคนนั้นก็ไม่รู้นี่ หญิงชราคนนั้นพวกเราขังเดี่ยวมาตลอด เฝ้าไว้เป็นอย่างดี"เห็นได้ชัดว่าหมิงหยวนก็ยังไม่ได้คิดเช่นนั้น เขาไม่เคยเชื่อคำพูดของเวินลั่วฉิงเลยสักนิด