ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 412

บทที่ 412 เขาจะพาเธอกลับบ้าน (1)

ฉะนั้น เขารู้แต่แรกว่าเธอต้องผ่านเส้นทางนี้ และรู้แต่แรกว่าเธอต้องลงจากรถมาที่นี่？เพราะอะไร？ทำไมเขาถึงรู้ว่าเธอจะลงจากรถมาที่นี่？

เวินลั่วฉิงเงยหน้าขึ้นมองไปยังเขา ด้านบนศีรษะของเขามีป้ายที่โดดเด่นเขียนไว้อย่างแจ่มชัดว่า สถานที่ท่องเที่ยวหมู่บ้านซิงหูยินดีต้อนรับท่าน

ตอนนี้เขายืนอยู่ใต้ป้ายอันนั้น

บังเอิญ？หรือจงใจ？

เธอรู้สึกว่าด้วยนิสัยของคนคนนี้ เขาทำอะไรก็มักจะจงใจวางแผนไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว ฉะนั้นมีความเป็นไปได้น้อยมากที่จะเป็นเรื่องบังเอิญ

แต่ทว่า ทำไมเขาถึงจงใจมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ？

อันที่จริงเขาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ก็ผิดปรกติอยู่แล้ว

“คุณกลับไปก่อนเลย ฉันเจอเพื่อนแล้ว เดี๋ยวฉันให้เพื่อนฉันไปส่งเอง”เวินลั่วฉิงดูออกว่าถังหลินมารอคอยเธอโดยเฉพาะ ฉะนั้นเธอจึงให้คนที่มาส่งเธอกลับไป

เมื่อสักครู่ตอนที่เวินลั่วฉิงลงจากรถเขาลงตามมาด้วย เพราะลูกพี่สั่งให้เขาไปส่งคุณถังให้ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย

บัดนี้มาทิ้งคนไว้กลางทางก็คงจะไม่เหมาะสมนัก

แต่ทว่าคนด้านหน้ามองดูแล้วเป็นคนดีไม่เหมือนคนเลวกับอะไร และท่าทางยังเหมือนกับเป็นทหารอีกด้วย ฉะนั้นคนขับรถลังเลไปชั่วครู่ก็พยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็กลับขึ้นรถไป

เวินลั่วฉิงเดินไปอยู่ตรงหน้าของถังหลิน ก่อนจะมองเขา เพื่อรอให้เขาเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดก่อน

“คุณแน่ใจจังเลยนะว่าผมรอคุณอยู่ที่นี่”ถังหลินมองหน้าเธอ อดไม่ได้ที่จะต้องยิ้มออกมา เด็กคนนี้ช่างฉลาดนัก ไม่สิ ฉลาดโครตๆเลยต่างหาก！！

เดิมทีเขาคิดจะใช้คดีนี้ให้เธอกลับมา ซึ่งจะสามารถให้เธออยู่ที่นี่ได้อย่างน้อยสามวัน

แต่ทว่าเขาคิดยังไงก็คาดไม่ถึงว่า เพิ่งจะผ่านไปได้ครึ่งวัน ทุกอย่างก็จัดการเสร็จเรียบร้อยเสียแล้ว อีกทั้งยังได้ผลที่เกินคาดอีกด้วย

เด็กคนนี้ไขคดีได้อย่างยอดเยี่ยมไปเลย

ถังหลินจึงพลอยคิดไปถึงคดีของคุณพ่อในตอนนี้ ได้ยินมาว่าช่วงนี้คุณพ่อเคร่งเครียดจนผมขาวไปบ้างแล้ว แต่กลับไม่ได้ความคืบหน้าแต่อย่างใด

หากให้เธอไป ไม่รู้ว่าจำเป็นต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะสามารถปิดคดีได้？

แน่นอน ถังหลินรู้ว่าคดีที่คุณพ่อรับสืบนั้นยากกว่าคดีค้ามนุษย์ของครั้งนี้เป็นไหนๆ และที่สำคัญมันเต็มไปด้วยภัยอันตรายมากๆ

แต่แน่นอน เขาจะไม่ยอมให้เธอได้รับอันตรายในถิ่นของเขาเด็ดขาด

แต่ทว่า ตอนนี้เธอยังไม่ได้นับญาติ เพราะยังไม่รู้ชาติกำเนิดของตัวเอง ฉะนั้นเขาจึงไม่สะดวกที่จะเอ่ยปากพูดเรื่องนี้ออกมา

“ไม่เช่นนั้น คนงานยุ่งอย่างคุณจะมายืนอยู่ที่นี่ได้อย่างไร？อาบแดดเหรอ？”เวินลั่วฉิงมองเขาแวบหนึ่ง และพูดตลกอย่างหาดูได้ยาก

เวินลั่วฉิงรู้ว่า ในเมื่อถังหลินมายืนรอเธออยู่ตรงนี้ คงต้องรู้สถานะของเธอแล้ว และอีกอย่างตอนแรกเย่ซือเฉินก็รู้สถานะของเธออันนี้แล้ว จึงไม่มีเหตุผลที่ถังหลินจะไม่รับรู้

เธอกลับรู้สึกว่าเรื่องครั้งนี้เป็นฝีมือเตรียมการของถังหลินเป็นแน่

“ขึ้นรถ？”มุมปากของถึงหลินยกขึ้นมายิ้มอย่างไม่หยุดหย่อน คำว่า ขึ้นรถไม่ใช่ประโยคคำสั่ง แต่เป็นการซักถามว่าเธอจะขึ้นรถไหม？

เวินลั่วฉิงไม่ได้คิดอะไรมาก ก้าวขึ้นรถโดยตรง

“ไม่กลัวว่าผมจะขายคุณทิ้งเหรอ”ถังหลินเห็นเธอขึ้นรถอย่างไม่ลังเล ในใจจึงเกิดความรู้สึกดีอกดีใจ เพราะแสดงว่าเธอเชื่อมั่นในตัวของเขานั่นเอง

“คุณคือถังหลินใช่เปล่า？”เวินลั่วฉิงทำตาขาวใส่เขา แน่ใจนะว่านี่คือถังหลิน？ไม่ค่อยเหมือนสักเท่าไหร่เลยแฮะ

อย่าบอกนะว่าเป็นถังหลินตัวปลอมหนะ